หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 38

ราชบุตรเขยรู้สึกร้อนวูบขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งเจ็บปวดใจแทนนานและใจเต้นกับนาง

สาวใช้พากันถอยออกไปเงียบ ๆ คู่รักที่แต่งงานมาสิบสี่ปีแล้วแต่ดึกดื่นกลับไม่หลับไม่นอนทั้งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อลู่เจาเจาตื่นขึ้นมาก็แต่งตัวใหม่และขึ้นรถม้าไป

“ฮูหยิน ท่านอย่าได้กังวลไป นายท่านกับนายหญิงไม่มีทางโทษท่านหรอก นางน่ะเอ็นดูท่านที่สุด” เติงจือเห็นนางกระวนกระวายใจจึงพูดปลอบโยนเบา ๆ

สวี่ซื่อเม้มริมฝีปากไม่ได้พูดอะไร นางแต่งงานออกไปนานกว่าสิบปีแล้วและไม่เคยกลับบ้านเลย ดูสิว่านางไม่รู้ความมากแค่ไหน

“ท่านโหวล่ะ?” เมื่อลงมาจากรถม้า และเห็นป้ายที่อยู่ข้างบนประตูตระกูลสวี่ สวี่ซื่อก็ยืนเหม่อลอยไปชั่วขณะหนึ่ง

“เมื่อคืนท่านโหวไม่ได้กลับจวนเจ้าค่ะ เมื่อเช้าให้คนมาส่งจดหมายมาแจ้งว่าจะรีบกลับมาก่อนช่วงอาหารเที่ยง” เติงจือตอบกลับไปเสียงเบาๆ

ใบหน้าของสวี่ซื่อไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร ความเจ็บปวดในใจมีเพียงนางคนเดียวที่เข้าใจ

ทันทีที่นางปรากฏตัว คนเฝ้าประตูของตระกูลสวี่ก็ตะโกนออกมา

“กูหน่ายนายกลับมาแล้ว!”

“กูหน่ายนายกลับมาแล้ว!!” คนเฝ้าประตูรีบวิ่งเข้าประตูไปตะโกนแจ้ง

สวี่ซื่อเดินเข้าประตูใหญ่ไป แต่งงานออกไปสิบกว่าปีแล้ว คนในจวนยังคงจำนางได้อยู่

สาวใช้ในจวนพอเห็นนางก็ทำความเคารพให้กันยกใหญ่

“ถวายความเคารพอวิ๋นเหนียง”

นี่เป็นคำเรียกนางเมื่อตอนที่นางยังอยู่ในจวน ทุกคนจะเรียกนางอย่างสนิทสนมว่าอวิ๋นเหนียง

ปัง ปัง ปัง!

นางเพิ่งผ่านประตูฉุยฮวาเข้ามาก็เห็นดอกไม้ไฟถูกจุดอยู่ข้างนอกประตู

“เจ้ามันเป็นยัยหนูใจร้าย เจ้าอยากทำให้แม่เจ้าโมโหตายหรือไง” เหล่าไท่จวินที่ปกติมีท่าทีนิ่งขรึม ทุกอากัปกิริยาก็จะทำเป็นแบบอย่างกับคนอื่น ๆ เสมอมา แต่ในเวลานี้กลับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

นางทุบสวี่ซื่อเบา ๆ พลางกับร้องไห้ไปด้วย “ทำไมเจ้าไม่กลับมาเยี่ยมกันเล่า? แม่แค่ขวางตอนที่เจ้าแต่งงานเท่านั้น เจ้าถึงกลับเกลียดข้าสิบกว่าปีเลยหรือ”

“แม่จะทำร้ายเจ้าได้อย่างไร แม่รอเจ้าจนผมหงอกหมดแล้ว” มือของนายหญิงใหญ่ที่ตีไปบนตัวนางนั้นเบามาก ๆ

“ท่านแม่ อย่าร้องไห้เลย น้องสามีกลับมาแล้วเป็นเรื่องดี ไม่ควรหลั่งน้ำตานะเจ้าคะ” ภรรยาของสวี่อี้ถิงหรือก็คือสะใภ้ใหญ่นามว่าโจวซื่อก้าวเข้าไปประคองนายหญิงใหญ่ขึ้นมา

เส้นผมของนายหญิงใหญ่เป็นสีเทาสลับขาว และร้องไห้อยู่หลายครั้งจนลมจับ หัวใจของสวี่ซื่อเหมือนถูกมีดมากรีด

“เป็นลูกที่อกตัญญูเอง ลูกรู้ผิดแล้ว” สวี่ซื่อคุกเข่าอยู่หน้าห้องโถง และในใจเต็มไปด้วยความเสียใจ

พี่สะใภ้ทั้งสามคนของตระกูลสวี่จึงพากันพูดเกลี้ยกล่อม “อวิ๋นเหนียง รีบลุกขึ้นมาเถอะ ท่านแม่เอ็นดูเจ้าที่สุด ทุกวันเอาแต่คิดถึงแต่เจ้า”

“เจ้าชอบเค้กถั่วแดงและซุปโสมไก่ หลังจากที่เจ้าแต่งงานออกไป สิบเจ็ดปีมานี้ ที่บ้านก็ทำตลอดไม่เคยขาด รอวันที่เจ้ากลับบ้านมาก็สามารถกินได้เลย” สะใภ้รองหลี่ซื่อนำซุปโสมยกเข้ามา ซุปชามนี้ เตรียมเอาไว้ให้ตลอด สิบเจ็ดปีแล้ว