หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 365

ลู่เจาเจานอนหลับสนิท

แต่จวนจงหย่งโหว กลับไม่ได้นอนทั้งคืน

“ฆ่านางซะ ข้าจะฆ่านางซะ!” ลู่จิ่งเหยาโกรธจนคลุ้มคลั่ง นางจับมือเผยซื่อเอาไว้ แทบจะเสียสติ

“ลู่เจาเจา ลู่เจาเจาเป็นคนทำ!”

“แหวะ...” พูดไปด้วย อ้วกไปด้วย

เผยซื่อรีบร้อนมาหา แม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่ทันได้ใส่ให้เรียบร้อย

นายหญิงใหญ่มองนางอย่างสงสัย เห็นเพียงลำคอนางมีรอยแดงเด่นชัด แต่วันนี้ลู่หย่วนเจ๋อยังไม่กลับจวน หรือนางตาฝาด?

“หลานรักของย่า แก้วตาดวงใจของย่า ลู่เจาเจาบังอาจเพียงนี้เชียวหรือ? ลอบเข้าจวนโหวยามดึกหรือ?” นายหญิงใหญ่สงสัย

“สวี่สืออวิ๋นสั่งให้นางทำแน่นอน! นางเป็นเด็กอายุสองขวบ จะใจกล้าขนาดนี้ได้อย่างไร?” เผยซื่อสงสารลู่จิ่งเหยา สงสารจนร้องไห้

นางอาบน้ำล้างตัวให้ลู่จิ่งเหยาสามรอบแล้ว แต่ก็ยังส่งกลิ่นเหม็นไปทั้งตัว

“องครักษ์ล่ะ? มีคนลอบเข้ามาในจวน แต่กลับไม่มีใครเห็นงั้นหรือ?” นายหญิงใหญ่โมโห

“พวกสารเลว ไม่มีใครสังเกตเห็นเลยหรือ! ข้าถึงบอกว่าองครักษ์ที่จวนลดน้อยไม่ได้!” นายหญิงใหญ่กระทุ้งไม้เท้าจนเกิดเสียงดัง

เผยซื่อเก็บซ่อนความขมขื่นเอาไว้

องครักษ์ลดไม่ได้ งั้นเจ้าก็ออกเงินเองสิ!

“แจ้งทางการ ข้าจะแจ้งทางการ!” ลู่จิ่งเหยาเอ่ยขึ้นพร้อมร้องไห้

“แจ้งไม่ได้!”

“แจ้งไม่ได้!” นายหญิงใหญ่กับเผยซื่อเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

สีหน้าของเผยซื่อชะงักไปเล็กน้อย นางกับชายชู้ลักลอบได้เสียกันในจวน หากถูกขังไว้จะทำอย่างไร?

นายหญิงใหญ่ถอนหายใจ

“ได้ เจ้าไปจัดการเรื่องนี้ด้วย” นายหญิงใหญ่โบกมือ คล้ายเหนื่อยล้าเหลือเกิน

เผยซื่อดีใจเล็กน้อย

“ท่านแม่ ภิกษุคงเชิญยาก เห็นทีท่านแม่คง...” นางมองนายหญิงใหญ่อย่างอึกอัก

นายหญิงใหญ่สีหน้าถมึงทึง

“ติดค้างเจ้าหรือไร อะไรก็ต้องให้ยายแก่อย่างข้าควักเงิน เลียนแบบสวี่ซื่อเสียบ้าง แต่งเข้าจวนมาสิบแปดปี ไม่เคยขอเงินกับข้าเลย” ไม้เท้าของนายหญิงใหญ่กระทุ้งพื้นเสียงดัง

เผยซื่อทำหน้าเสีย

คิดในใจ เจ้าชอบสวี่ซื่อขนาดนั้น แล้วจะไล่ให้นางออกจากจวนทำไม?

“มามา เอาห้าร้อย...ไม่ เอาสามร้อยตำลึงให้นาง!” นายหญิงใหญ่ปวดใจเหลือเกิน

สมบัตินางน้อย หลายปีมานี้ ล้วนแต่อาศัยเงินที่สวี่ซื่อนำมาให้ใช้