หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 366

“หากตอนนั้นไม่ใช่เพราะเจ้าปักปิ่นของสวี่ซื่อออกมาโอ้อวด แล้วถูกนางจับได้ ยังต้องใช้สมบัติทั้งหมดมาชดเชยสินเดิมให้นางหรือ?” นายหญิงใหญ่ทั้งโกรธทั้งโมโห

ตอนเผยซื่อยังไม่เข้าเรือน แม่ย่าลูกสะใภ้รักกันดั่งแม่ลูกในไส้

แต่พอเข้าเรือนมาจริง กลับเกลียดชังซึ่งกันและกัน

เห็นได้ชัดว่าใครเป็นใหญ่มักโดนเกลียดชัง

ตอนนั้นหญิงชู้ที่รูปโฉมงดงาม ภายในเวลาแค่หนึ่งปีกลับกลายเป็นยายเพิ้ง

สวี่ซื่อโง่เขลาร่ำรวย ซ้ำใจกว้าง

หลายปีมานี้ ทำให้นายหญิงใหญ่มีเงินเก็บมากถึงห้าหมื่นตำลึง

แต่ตอนนั้นเผยซื่อออกมาเดินเล่น ถูกสวี่ซื่อจับได้คาหนังคาเขา

จวนโหวต้องชดใช้สินเดิมให้นาง นายหญิงใหญ่ต้องกัดฟันชดใช้ไปสามหมื่นตำลึง

ยังมีอีกสองหมื่นตำลึง ตอนที่สวี่ซื่อหย่าร้าง ขนของไปหมดจนจวนโหวว่างเปล่า นางต้องเสียเงินไปสองหมื่นตำลึงเพื่อซ่อมแซม

ต่อให้เป็นเช่นนั้น จวนโหวก็ยังดู...

เอ่อ ยากจนเหลือเกิน

เพราะอย่างไรแค่ฉากกั้นของสวี่ซื่อก็สองหมื่นตำลึงแล้ว

แต่ตอนนี้ทั่วทั้งจวนโหวใช้เงินซ่อมแซมไปแค่สองหมื่นตำลึง

เรียกได้ว่าข้นแค้นจนเหลือแต่ผนังแล้วจริงๆ

พูดตามตรง ความสามารถในการหาเงินของสวี่ซื่อหาตัวจับได้ยาก หากเป็นชายเกรงว่าคงได้ทำการค้ากับราชสำนัก

เพียงแต่ นางกลับไม่แยแส

นายหญิงใหญ่ใช้ชีวิตจากหรูหราเป็นเรียบง่าย เป๋าฮื้อกับรังนกที่กินไม่หมดในตอนนั้น ตอนนี้...

ได้กินแค่เส้นหมี่เท่านั้น

“ท่านแม่ เกรงว่าสามร้อยตำลึงคงจะน้อยไปนิด...” เผยซื่อถือตั๋วเงิน แล้วหันมองนายหญิงใหญ่

นายหญิงใหญ่โกรธจนเงยหน้าขึ้น

“ข้าติดค้างเจ้าหรือ!”

นางเหลือแค่หกพันตำลึงเท่านั้น นั่นเป็นเงินค่าโลงของนางเชียวนะ!

ทันใดนั้นลู่จิ่งเหยาเอ่ยขึ้น

“โชคลาภของบ้านเรา คล้ายตกอยู่ที่ลู่เจาเจาหมดเลย”

“นางทวงหนี้เพื่อชาติ กลายเป็นองค์หญิงเจาหยาง...”

“แต่บ้านเรากลับดวงซวยมากขึ้นเรื่อยๆ” จากนั้นลู่จิ่งเหยาทำปากยื่น

สายตาของนายหญิงใหญ่เปลี่ยนไปทันที

เผยซื่อหันมองนายหญิงใหญ่ พลันเห็นลูกสาวส่ายหน้า จึงได้แต่หุบปาก

“ได้ยินมาว่า คนบางคนสามารถดูดกลืนโชคลาภได้...” ลู่จิ่งเหยาครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้น

“มิน่าล่ะ ปีนี้ถึงได้ติดขัดไปหมด!”

“นังเด็กชั่ว มันควรจะตายไปตั้งนานแล้ว!” แววตานายหญิงใหญ่เหี้ยมเกรียม

“ตอนนี้มีสวี่ซื่อปกป้องมัน พวกเราจะทำอะไรได้?” นายหญิงใหญ่ตำหนิ โกรธที่ตอนแรกไม่ได้กำจัดลู่เจาเจา

“หลานได้ยินมาว่า ชะตาวันเกิดสามารถยืมชีวิตให้กันได้ หากสามารถยืมชีวิตของนางออกไปก็คงดีเจ้าค่ะ” ลู่จิ่งเหยาเอ่ยขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ