หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 386

“ทำไมพี่จิ่งไหวถึงอยากจะหนีล่ะ? จิ้งหลีเสียในนะ… หรือว่าไม่ชอบจิ้งหลีที่เป็นบุรุษหรือ?” จิ้งหลียิ้มเหมือนระฆังเงิน สิ่งที่นางพูดมานี้ก็ทำให้ลู่จิ่งไหวสั่นไปทั้งตัว

“ไหนๆ ก็มาแล้ว จะไม่สร้างความบันเทิงให้พี่จิ่งไหวได้อย่างไร”

นักปราชญ์หญิงจิ้งหลีปรบมือของนาง ชายร่างกำยำสามคนก็เดินออกมาจากด้านหลังฉากกั้น

ทันใดนั้นใบหน้าของลู่จิ่งไหวก็ซีดลง เขาคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังตุบ

“ท่านนักปราชญ์หญิง ได้โปรดยกโทษให้จิ่งไหวด้วย ท่านนักปราชญ์หญิง จิ่งไหวมีแต่ไม่มีแววจิ่งไหวไม่ควรมีจิตใจชั่วร้าย...”

นักปราชญ์หญิงจิ้งหลีหัวเราะเยาะ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ต้อนรับแขกของข้าให้ดีด้วยล่ะ”

แอ๊ด เสียงประตูใหญ่เปิดออก

ตุบ ลู่เจาเจาตกลงไปจากธรณีประตู

นักปราชญ์หญิงจิ้งหลีอุ้มนางขึ้นมาด้วยมือเดียวแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ยัยหนู เรื่องหลังจากนี้ไม่เหมาะกับเด็ก...” จากนั้นก็หิ้วนางออกจากประตูเรือน

ภายในบ้านก็มีเสียงกรีดร้องดังออกมา

นี่คือความพ่ายแพ้ที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของการเต๊าะหญิงของลู่จิ่งไหว และยังเป็นเส้นทางที่ลึกที่สุดที่เขาเคยเดินมา

ลู่เจาเจาถูกนักปราชญ์หญิงจิ้งหลีอุ้มด้วยมือเดียว

เหมือนไก่น้อย

ใบหน้าของอวี้ซูแดงเรื่อ ดวงตาของเขามองไปที่เอวของท่านนักปราชญ์หญิงจิ้งหลีเป็นครั้งคราว

หลังจากมองแล้วก็เบนสายตาไปทางอื่นราวกับขโมย

เสียมารยาท เสียมารยาท

โอ้พระเจ้า นางรู้แล้ว!!

ตามเจ้านายมาเพราะบอกว่ามีแตงให้กิน!!

นี่มันระทึกขวัญเกินไปแล้ว

ท่าทางเสแสร้งเช่นนั้นทำให้ดวงตาของจิ้งหลีกระตุก

“ช่างเถอะๆ ทำไมข้าต้องทำให้เจ้าหนูน้อยลำบากใจด้วย? ข้าก็แค่หาที่ระบายให้ตัวเองเท่านั้นแหละ” จิ้งหลีโบกมือ หมดคำจะพูดจริงๆ

“หัวใจบุรุษยากแท้หยั่งถึง” ลู่เจาเจาอดไม่ได้ที่จะบ่น

จิ้งหลีวางนางไว้บนโต๊ะหินในศาลา “เจ้าหนูน้อย ต้องระวังปากของเจ้า ห้ามเปิดเผยอะไรออกมาเด็ดขาด เจ้าต้องเป็นเด็กดีนะ”

เขาเหลือบมองอวี้ซู อวี้ซูก็พยักหน้าทันที “บ่าวจะปิดปากตัวเองให้สนิทเลย”

“ทำไมท่านถึงเป็นบุรุษ” ลู่เจาเจารู้สึกสงสัย

ว่ากันว่านักปราชญ์หญิงแห่งเย่ว์ซีจะถูกคัดเลือกตั้งแต่เกิด ตามหลักแล้วก็ต้องมีการพิสูจน์ตัวตนก่อนไม่ใช่หรือ?

“น้องสาวของข้าและข้าเดิมทีเป็นฝาแฝดกัน น้องสาวของข้าถูกพาตัวไปตั้งแต่คลอด นางชื่อจิ้งหลี หลีที่แปลว่ามวลประชา ส่วนข้าชื่อจิ้งหลี หลีที่แปลว่าจากลา”

“ตอนที่ข้าอายุได้สามขวบ น้องสาวของข้าป่วยตาย ข้าก็เลยเข้ามาแทนที่”

“พี่ชายผู้นั้นของเจ้าไม่ใช่คนดีอะไรเลย ไม่รู้ว่าไปลอกเลียนบทกวีมาจากไหน ถึงขนาดกล้าเอามาหลอกคน” จิ้งหลีหัวเราะเย็นชา