หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 417

ความลับเกือบทำให้เขาต้องตายบนเปลเด็ก

เพียงเสี้ยววินาทีเสื้อผ้าของเขาที่สวมอยู่ก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

ทำไมต้องไปเตะถ้วยของนางด้วย!!

เขาอยากจะตีตัวเองให้ตายจริงๆ

ทำไมเขาต้องหาเรื่องตาย ทำไมเขาถึงท้าทายอำนาจบรรพบุรุษ

ถึงแม้เขาและฮ่องเต้จะมีต้นตระกูลเดียวกัน แต่เขาก็มีสายเลือดและทายาทของตัวเอง

“ข้าควบคุมปากของตัวเองได้ แต่ข้าจะควบคุมการละเมอได้ยังไง” ลู่เจาเจามองเขาอย่างจนปัญญา

เมื่อเห็นว่าเซี่ยอวี้หนานหน้าขาวซีด นางจึงเงียบไป

ลูกพี่บอกว่าหากพูดคุยกับใครบางคนจะต้องเงียบให้ถูกจังหวะ

เพื่อกดดันอีกฝ่าย

เซี่ยอวี้หนานพูดอะไรไม่ออก ใครเป็นคนสอนนางกันแน่

รู้ทั้งรู้ว่านางเล่นละครตบตา แต่เขาก็กลัวจริงๆ

ใครใช้ให้ความลับเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับบรรพบุรุษล่ะ!!!

“นอกจาก...เอาเถอะ เอาเงินมาสิ...”

“ข้ากินข้าวอิ่มก็จะไม่นอนละเมอแล้ว”

“อีกอย่าง คืนถ้วยข้ามาด้วย”

ความตั้งใจเดิมของข้าคือมาขอทาน!! และต้องการให้เจ้าคืนถ้วยมา!

เซี่ยอวี้หนานรู้สึกเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

สรุปแล้วเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเขาเตะถ้วยของนาง!

ถ้วยเก่าๆ ใบเดียวคือต้นตอของคดีฆาตกรรม คดีฆาตกรรมบรรพบุรุษ!!

“ให้เจ้า ให้เจ้าทั้งหมด” เซี่ยอวี้หนานโบกมืออย่างหมดแรง

ใช่แล้ว เขามีความลับใหญ่อยู่

ความลับที่เพียงพอจะถูกล้างด้วยเลือด

เขาเป็นลูกที่เกิดมาช้า เขาเกิดมาได้ไม่นาน พ่อของเขาก็สิ้นชีพไป

อดีตฮ่องเต้เป็นลูกชายคนโต และเลี้ยงเขาจนโต

เขาแย่งชิงแผ่นดินและเลี้ยงน้องชายไปด้วย หากเทียบกับฮ่องเต้คนอื่นๆ กำลังกายและกำลังใจที่เขาต้องทุ่มเทมากกว่าหลายเท่า

ตอนนั้น อดีตฮ่องเต้ป่วยหนักกะทันหัน และเขายังทำศึกสงครามอยู่ด้านนอก

เซี่ยอวี้หนานร้องไห้

หลังจากออกศึกสงครามมาเป็นเวลาสิบปี เสด็จอาหนุ่มที่แข็งแกร่งกำลังร้องไห้ออกมาเงียบๆ

“ลู่เจาเจา เจ้าคือตัวซวยของข้า”

…………

จวนตระกูลลู่

“วันที่สองแล้ว เจาเจาสำนึกแล้วหรือยัง”

“ท่านอ๋องอวี้หนานไล่นางออกจากบ้านหรือยัง” สวี่ซื่อถาม

เติงจือแววตาล่องลอย “ท่านอ๋องอวี้หนานนำเหล่าขอทานลูกน้องของนางเข้าไปทานอาหารในจวน”

“โอ้ นางรวมกลุ่มพวกขอทานด้วย”

สวี่ซื่อนั่งไม่ติดเก้าอี้

“รวม...รวมกลุ่มขอทาน? นางอายุแค่สองขวบเองนะ!” สวี่ซื่อเบิกตากว้าง

“ถึงแม้จะอายุสองขวบ แต่นางสามารถทำให้ท่านอ๋องอวี้หนานพาเหล่าขอทานเข้าไปทานอาหารในจวนได้...”

“ที่ใดในเป่ยเจา หรือแม้แต่โลกใบนี้ ขอทานคนไหนจะได้เข้าไปทานข้าวในจวนท่านอ๋อง อีกทั้งเข้าไปในฐานะแขกอีก!”