หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 419

เจ้าเข้าใจไหม

รัชทายาทผู้ยิ่งใหญ่ ต้องไปขอทานบนถนนจะรู้สึกอย่างไร

“ข้ารู้สึกว่า นางมีความสุขจนลืมบ้านแล้ว ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน หากยังไม่กลับบ้านอีก เกรงว่าคงไม่ยอมกลับ…”

“พรุ่งนี้ เป็นพิธีสืบทอดตำแหน่งประมุขพรรคขอทานของนาง” รัชทายาทกุมหน้าผาก นางกำลังจะกลายเป็นอันธพาลในเมืองหลวงไปเสียแล้ว

ชื่อเสียงของพี่เปียว โด่งดังกว่าองค์หญิงเจาหยางเสียอีก!

สวี่ซื่อรู้สึกตกตะลึง งามหน้านัก นางเริ่มดึงเพื่อนสนิทมิตรสหายเข้าร่วมกลุ่มแล้วหรือ

สวี่ซื่อเริ่มนั่งไม่ติด

“เติงจือ เตรียมรถม้า” สวี่ซื่อรีบร้อนออกจากบ้าน

เวลานี้ฟ้าได้มืดแล้ว สวี่ซื่อพยายามตามหานางทั่วเมืองหลวง

“อีกหนึ่งชั่วยามจะต้องมีองครักษ์เงาส่งข่าวคราวกลับมา มิสู้รออีกสักประเดี๋ยว” ตอนนี้ ก็ไม่รู้เจาเจาอยู่ที่ไหนนะ

แต่สวี่ซื่อรอไม่ไหว

“ไปหาที่ศาลเจ้าร้างริมสะพานก่อน” สวี่ซื่อรู้สึกเป็นกังวล

กลัวว่าช้าไป องค์หญิงจะกลายเป็นอันธพาลใหญ่ในเมืองหลวง

ขณะที่สวี่ซื่อตามหาคนอยู่นั้น ก็ได้ยินหญิงชราคนหนึ่งอุ้มหลานสาวด่าทออยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

“แต่งงานกับแกนี่โชคร้ายไปแปดชาติจริงๆ สามสิบปีที่แต่งงานกัน เอาแต่ตกปลามาสามสิบปี วันนี้เป็นปู่คนแล้ว ก็ยังตกปลาทั้งวัน!”

“เช้าสายบ่ายเย็นไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยช่วยงานบ้านงานเรือนอะไรเลยทุกอย่างต้องอาศัยข้า”

“ชีวิตอีแก่ทำไมมันช่างน่าสงสารขนาดนี้นะ!”

“พลบค่ำแล้วยังไม่กลับบ้าน ชั่วชีวิตนี้คงเปลี่ยนนิสัยไม่ได้แล้ว!” เพื่อนบ้านของหญิงชราที่อยู่ข้างๆพูดเตือนอย่างแผ่วเบา

อิ้งเสวี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย “การตกปลาเป็นการผ่อนคลายจิตใจ ทำไมต้องด่ากันด้วยล่ะ”

เติงจือเหลือบมองนาง “คนรวยก็ผ่อนคลายจิตใจได้ คนจนต้องการแค่อิ่มท้องเท่านั้น”

“ฟังจากที่ท่านยายพูด บ้านคงยากจน เขายิ่งควรต้องดูแลให้มากกว่านี้ แทนที่จะหนีความจริงไปตกปลา” ในใจของเติงจือเข้าใจอย่างแจ่มชัด

ฝูงชนฟังแค่สองสามประโยคแล้วก็รีบร้อนจากไป

เป็นชายชราตกปลาคนนั้น

ลู่เจาเจาที่นั่งอยู่บนหลุมศพ เสียงหญ้าแห้งบนพื้นดินดังกรอบแกรบ

อีกฝ่ายหันขวับมาเหลือบมอง แล้วยกมือขึ้นขยี้ตา แล้วมองอีกครั้ง ร่างกายเหมือนจะแข็งไปเล็กน้อย…

ลู่เจาเจาหาวทีหนึ่ง

มือหนึ่งถือสายจูงสุนัข พลางเดินไปที่แม่น้ำด้วย

แม่น้ำสายนี้อยู่ห่างไกลจากชุมชน รอบๆเป็นป่าไม้ ลู่เจาเจาอยู่ตรงตำแหน่งสุสานร้างพอดี

ลู่เจาเจาเดินมาที่ข้างกายชายชราอย่างระมัดระวัง กลัวจะทำให้ปลาของชายชราตกใจ

นางไม่ทันสังเกตุเลยว่า มือที่ตกปลาของชายชราสั่นเทา จนจับคันเบ็ดแทบไม่อยู่

ลู่เจาเจาพยายามไม่ให้คุณปู่ตกใจ จึงกระซิบไปว่า “ท่านปู่…” แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทารกที่โผล่ออกมาจากสุสานร้างน่าขนหัวลุก

ร่างกายของชายชราแข็งทื่อ ราวกับว่าการเคลื่อนไหวของเขากลายเป็นหุ่นยนต์

เขาไม่กล้าแม้กระทั่งหันหลังกลับ