หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 42

แม้แต่ลู่หย่วนเจ๋อก็ยังลืมตาขึ้น

เติงจือไปสอบถามเมื่อกลับมาสีหน้าแลดูลำบากใจเต็มเปี่ยมด้วยความโกรธเคือง

“คือ...คือคนที่เพิ่งสอบเข้าซิ่วไฉเมื่อเดือนก่อนลู่...ลู่จิ่งไหวเจ้าค่ะ”

“ยัง...ยังคงเป็นท่านโหวทำหน้าที่เป็นพ่อสื่อเอง!”

“บอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ ของเขาเอง”

สวี่ซื่ออ่อนแรงไปทั้งตัว

“เขาจงใจ เขาจงใจที่จะแย่งชิงแรงสนับสนุนของลูกชายข้า!” สวี่ซื่อจิกเล็บลึกเข้าไปในเนื้อ

“เขาต้องการคว้านเนื้อของนางเขาต้องการขุดหัวใจของเยี่ยนซู เขาจะเอาตัวภรรยาหลวงของเยี่ยนซูมอบให้กับลูกอนุ!!” ครั้งนี้สวี่ซื่อจวนเจียนจะเกลียดเขาเข้ากระดูกดำแล้ว

แม้กระทั่งเขาเป็นพ่อสื่อด้วยตัวเอง

มิน่าเล่าช่วงนี้เงินขาดมือจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือ

การหมั้นหมายไม่จำเป็นต้องใช้เงินมากมายไม่ใช่หรือ? รวมไปถึงทรัพย์สมบัติล้ำค่าทุกชนิด!

เขาช่างเป็นตัวอย่างที่ดีเสียจริงเอาสินเดิมของภรรยาหลวงไปเลี้ยงลูกอนุ!

สวี่ซื่อปาดน้ำตา “ลู่หว่านอี้เล่า? เรื่องที่นางกลับชิงซีตรวจพบแล้วหรือ” สวี่ซื่อโกรธจนถึงขีดสุด สีหน้าของนางเย็นชาลงเล็กน้อย

เติงจือลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“พูด!”

“บ่าวไม่ได้ข่าวว่านางกลับไปที่ชิงซี นาง...อยู่ที่เมืองหลวงมาโดยตลอดไม่เคยออกจากเมืองหลวงเลยสักครั้ง”

“นอกจากนี้ยังจัดซื้อของใช้จำเป็นสำหรับเด็กเป็นจำนวนมาก แล้วยังไปที่ร้านทองสั่งทำชุดกำไลมือทองสร้อยคอทองและป้ายคุ้มภัยของเด็กทารกเจ้าค่ะ” เติงจือมองนางอย่างวิตกกังวล

ทุกคนพากันหักหลังฮูหยิน

ทั้งตระกูลลู่กำลังหลอกนางอยู่

สวี่ซื่อร้องไห้จนร้องไม่ออกแล้ว ในใจนั้นเจ็บปวดจนรู้สึกชาไปหมดแล้ว

สวี่ซื่อสั่งให้เด็กรับใช้ถอยออกไปแล้วพูดขึ้น “หว่านอี้ เจ้าหวั่นไหวอย่างนั้นหรือ?”

ลู่หว่านอี้มองพี่สะใภ้อย่างเหนียมอาย “พี่สะใภ้!” นางกระทืบเท้า

สวี่ซื่ออยู่ในจุดที่นางมองไม่เห็นจึงมองนางอย่างไม่แยแส

ชาติก่อนช่วยเจ้าออกมาจากชีวิตที่น่าสังเวช แต่นางกลับเฉือนใบหน้าของข้า?

เช่นนั้นชีวิตนี้ก็จงแต่งเข้าตระกูลไปเสีย!

“ข้าได้ยินว่าบัณฑิตจอหงวนอายุน้อยผู้นั้นหมั้นหมายกับเจ้าสาวเด็กหยาบคายไม่มีการศึกษาที่เลี้ยงดูไว้”

ลู่หว่านอี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“แต่เจ้าสาวไร้ซึ่งวาสนาปีก่อนนางจากโลกนี้ไปด้วยอาการป่วย แต่ว่ามีข่าวลือในหมู่บ้านว่าจอหงวนผู้นี้นิสัยไม่ดีดุด่าเด็กสาวที่เลี้ยงดูไว้อยู่เสมอ หว่านอี้ข้ากลัวว่าจะเจอกับเรื่องยากลำบาก ไม่เช่นนั้นก็ช่างมันเสียเถิด? พี่สะใภ้ทำใจไม่ได้ที่เจ้าต้องเป็นที่รองรับอารมณ์” ดูเหมือนสวี่ซื่อจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร

“ในเมืองหลวงมีคุณชายมากความสามารถอยู่ หาคนที่คู่ควรกับหว่านอี้ได้อยู่แล้ว”

ดวงตาลู่หว่านอี้เป็นประกายแวววาวดึงมือสวี่ซื่อแล้วแกว่งไปมา “พี่สะใภ้ พี่สะใภ้ที่แสนดีอารมณ์ของบุรุษนั้นเรียกว่าเอกลักษณ์ของความเป็นชายต่างหาก”