หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 43

“นอกจากนี้เจ้าสาวเด็กไม่มีความรู้ไม่มีสกุลรุนชาติแม้กระทั่งไม่รู้หนังสือ นางควบคุมผู้ชายไว้ไม่ได้เป็นเพราะนางไร้ความสามารถก็เป็นเรื่องที่สมควรโดนอยู่แล้ว ผู้ชายตีผู้หญิงเป็นเพราะนางทำผิดอย่างแน่นอน!”

“หว่านอี้มีความสามารถและความมั่นใจนี้อยู่แล้ว!” ลู่หว่านอี้เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยนางมีรูปร่างหน้าตาที่ไม่ธรรมดาจะไปเปรียบกับเจ้าสาวเด็กได้อย่างไรกัน

“นางผู้นี้ควบคุมฝ่ายชายไว้ไม่ได้มันไม่ใช่ปัญหาของฝ่ายชายเลยสักนิดเดียว” ลู่หว่านอี้ชำเลืองมองนางแล้วยิ้ม มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างลึกซึ้งเล็กน้อย

สวี่ซื่อกัดฟันแน่น

“หรือลองดูอีกทีเถิดนะ เจ้าไม่สามารถเอาเรื่องความสามารถหน้าที่การงานของผู้ชายมาเป็นอันดับแรกได้จะต้องดูที่ลักษณะนิสัย” สวี่ซื่อจงใจที่จะต่อต้านนาง

“ข้าไม่สนข้าจะแต่งงานกับเขา ข้าจะไปหาท่านแม่พี่สะใภ้ไม่เห็นด้วยท่านแม่จะต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน!” ลู่หว่านอี้พอใจกับสิ่งนี้เป็นอย่างยิ่ง

แม้ว่าจะรีบร้อนออกไปมุ่งตรงไปยังหอเต๋อซั่น

[โอ้โห กระโดดลงหลุมไฟ ๆ] ลู่เจาเจามีความสุขจนน้ำลายไหลหยดติ๋ง ๆ

พอตกกลางคืน

สวี่ซื่อก็ถูกเชิญไปที่หอเต๋อซั่น

นายหญิงใหญ่ต้องการฟังจากปากเรื่องกู้หลิงบัณฑิตจอหงวนคนใหม่ที่สวี่ซื่อไปสืบมา

ถึงแม้ว่านายหญิงใหญ่จะเป็นแม่แท้ ๆ ของลู่หว่านอี้แต่นางก็แก่ชรามากแล้ว

อีกทั้งตอนนี้สวี่ซื่อได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นฮูหยินตราตั้งขั้นสามย่อมเป็นหน้าเป็นตาให้ลู่หว่านอี้อยู่แล้ว

สวี่ซื่อพูดอย่างไม่อ้อมค้อมนางมองกู้หลิงในแง่ร้าย

“ท่านแม่แม้ว่ากู้หลิงจะฉลาดปราดเปรื่องแต่เขาก็ไม่คู่ควรกับนาง หว่านอี้คู่ควรที่จะได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้!”

“ท่านแม่หากหว่านอี้จะแต่งงานกับเขาจะต้องเสียใจในภายหลังแน่นอน! หว่านอี้เป็นคนที่ข้าเลี้ยงมาเองกับมือข้าจะทำร้ายหว่านอี้ได้อย่างไรกัน?” แม้แต่สวี่ซื่อข่มเสียงดังเพื่อห้ามปราม หลาย ๆ คนที่อยู่ในจวนต่างก็ได้ยินกันถ้วนหน้า

“เจ้าเลี้ยงดูนางแล้วอย่างไรกันหว่านอี้ไม่ได้ออกมาจากท้องเจ้าเสียหน่อย เกรงว่าเจ้าจะแค้นใจเรื่องที่เยี่ยนซูโดนยกเลิกการแต่งงานไม่อาจทนเห็นนางได้ดิบได้ดี”

ทั้งสองทะเลาะแยกย้ายกันไปแบบไม่สบอารมณ์

ทุกคนในจวนต่างก็รู้เรื่องนี้และนี่ก็คือผลลัพธ์ที่สวี่ซื่อต้องการ

นางจะต้องปัดความรับผิดชอบออกไป

เผยให้เห็นแขนขาว ๆ นุ่มนิ่มราวกับรากบัวมองดูแล้วที่นุ่มนวลน่ารักเหมือนกับก้อนแป้ง

รอยแต้มสีแดงระหว่างคิ้วขับให้นางโดดเด่นราวกับเทพธิดาตัวน้อย

[วันนี้เป็นวันเทศกาลชีซีอยากจะไปดูโคมไฟบ้างจังเลย...]

[อยากจะออกไปข้างนอกจังเลย เจาเจายังไม่เคยออกไปข้างนอกเลยนะ] ลู่เจาเจาได้ยินเสียงของสาวใช้ที่อยู่ด้านนอก ในใจเอาแต่พูดพึมพำไม่หยุด

นางพบว่าตัวเองค่อย ๆ เปล่งเสียงออกมาได้ทีละเล็กทีละน้อย เพียงแต่ออกเสียงยังไม่ค่อยแม่นก็เท่านั้น

ตอนนี้นางทรงตัวนั่งได้มั่นคงแล้วเป็นเพราะได้รับการเลี้ยงดูเป็นอย่างดีตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา ซ้ำยังกินได้นอนได้และยังสามารถคลานได้ระยะหนึ่งแล้ว

“ฮูหยิน ฮูหยินเจ้าคะ! องค์หญิงใหญ่ส่งข่าวมาบอกว่า...บอกว่าทรงพระครรภ์แล้วเจ้าค่ะ!” เติงจือรีบร้อนเดินเข้ามาใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความปิติยินดี

สวี่ซื่อเด้งตัวขึ้นมานั่งบนเตียงไม้อย่างแรง

“จริงหรือ?” พูดจบก็พนมมือทั้งสองข้างแล้วยกมือไหว้

“คุณพระคุ้มครอง ๆ อวี้เอ๋อร์แจกจ่ายอาหารเสื้อผ้ามาตั้งหลายปีทำบุญมากมายนับไม่ถ้วน แต่งงานมาแล้วสิบสี่ปีในที่สุดก็ตั้งครรภ์เสียที!!” สวี่ซื่อร้องไห้ด้วยความดีใจ