หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 423

ดวงตาของลู่หยวนเซียวเปล่งประกาย

พี่ใหญ่เป็นเจี้ยหยวนของราชสำนักมีคนนับไม่ถ้วนอยากขอให้เขาชี้แนะ

“หยวนเซียวโง่เขลา ทำให้พี่ใหญ่ขายหน้า” หยวนเซียวหน้าแดงก่ำ

เวลานี้ลู่หยวนเซียว ไม่นึกไม่ฝันเลยว่า ในอนาคตตัวเองจะกลายเป็นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ของยุค

เพราะตลอดชีวิต เขามักจะพูดประโยคเดิมๆ : ข้าคือคนโง่ที่สุดในครอบครัว

เวลานี้

ลู่เจาเจาสวมเสื้อขนสัตว์ที่ทำจากหนังหมีซึ่งฮ่องเต้ประทานให้ แล้วนั่งบนรถม้าเพื่อไปดูละคร

“ห้ามท่านเตะข้าเด็ดขาด” นางพูดกับเซวียนจี้ชวนอย่างจริงจัง

เซวียนจี้ชวน…

“ขออภัย” ก้มหน้าเงียบ

เมื่อปีก่อนจำนางผิดคิดว่าเป็นหมี จึงเตะนางเข้าไปในกองหิมะ เขาเลยต้องซวยไปเป็นเดือน

เกือบชะตาขาด

เซวียนจี้ชวนอุ้มลู่เจาเจาลงจากรถม้าอย่างเอาใจใส่ เดินตามหลังนางอย่างเคารพ

ฮ่า รัชทายาทตงหลิงยังดีไม่เท่าตัวเองเลย

องค์หญิงเจาหยางสถานะสูงส่ง เขาแค่ก้มหัวให้ลู่เจาเจา

ไม่อายใคร

เติงจือเดินไปข้างหน้าเคาะประตู

คนรับใช้เปิดประตู ใบหน้าประหลาดใจ “พี่เติงจือ ทำไมพี่กลับมาได้”

เมื่อมองคนข้างหลัง เห็นว่าเป็นฮูหยิน

คนรับใช้ตื้นตันจนน้ำตาคลอเบ้า “ฮูหยิน ตั้งแต่ฮูหยินไป พวกเราลำบากกันมากเลยขอรับ”

“อย่าพูดมาก ได้ยินว่านายหญิงใหญ่เป็นอัมพาต ฮูหยินใจดี ตั้งใจมาเยี่ยมแทนคุณชายทั้งหลาย” เติงจือยิ้มแล้วส่งเงินรางวัลให้

“คุณชายทุกท่านใจดีมากเลย เชิญฮูหยินเข้าข้างใน…”

คนรับใช้พาสวี่ซื่อเข้าไปในจวน

ผิวขาวราวกับหิมะ ดวงตาคู่หนึ่งเหมือนดาวระยิบระยับในยามค่ำคืน คิ้วเรียวใบหน้างดงามน่ารัก บนศรีษะมีปิ่นปักผมสีเขียวมรกตเรียบง่าย ยิ่งทำให้นางดูสง่างาม ไร้เดียงสา มากกว่าตอนที่เป็นเด็กสาว ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้กับนางขึ้น

ทำให้คนละสายตาไม่ได้

ลู่หย่วนเจ๋อมองไปที่เผยซื่อ ที่ร้องไห้คร่ำครวญทุกวันว่าครอบครัวไม่มีเงิน แต่ก็แต่งกายหรูหราทุกวัน

ราวกับต้องการสวมใส่เครื่องเงินและทองคำ ไว้บนร่างกาย

ช่างน่าเบื่อหน่าย

ลู่หย่วนเจ๋อไหนเลยจะเข้าใจ ว่าคนยิ่งขาดอะไร ก็ยิ่งอยากพิสูจน์ว่าตนเองก็มีเหมือนกัน!

เผยซื่อบิดผ้าเช็ดหน้าแน่น เห็นแววตาที่เลื่อนลอยของลู่หย่วนเจ๋อ ก็โกรธขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“เจ้ามาทำอะไร มาดูละครสนุกๆเหรอ” เผยซื่อเสียดสีอย่างเย็นชา

[แฮ่ เดาได้แม่น] ลู่เจาเจาแอบหัวเราะ

ลู่หย่วนเจ๋อจ้องมองสวี่ซื่อจนแทบจะเอาสายตาติดอยู่กับสวี่ซื่อ ทำให้นางหึง

สวี่ซื่อบีบผ้าเช็ดหน้า แล้วหัวเราะเบาๆพลางพูดว่า “ข้าไม่เหมือนเจ้าที่ไร้ค่า”