หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 425

ครอบครัวยากจน แต่ชายแก่รักนาง

แต่งไปได้วันที่สอง ชายแก่เพิ่งเข้าห้องหอ ก็ออกจากบ้านไปสร้างตัว

ปีที่สอง ได้กลายเป็นผู้ก่อตั้งบ้านเมืองและได้รับแต่งตั้งเป็นท่านโหว

นางท้องแก่ จากสาวชาวนา พลิกผันกลายเป็นนายหญิงของจวนโหว เนื่องด้วยนางตั้งท้องลูกชายคนโต จึงได้ยึดตำแหน่งนายหญิงของจวนโหวได้อย่างมั่นคง

ทั้งหมดทั้งมวล ช่างโชคดีสุดขีดเสียนี่กระไร

เดิมทีนางมีพี่ชายคนโตคนหนึ่ง พี่ชายเป็นชาวนา หลังจากแต่งงานไปไม่นานก็เสียชีวิตด้วยโรค พี่สะใภ้คลอดบุตรชื่อเผยเจียวเจียว แล้วไปแต่งงานใหม่

ตอนที่เผยเจียวเจียวอายุสิบสี่ปี ครอบครัวได้ส่งจดหมายมาบอก ว่าเผยเจียวเจียวหน้าตาสวยงาม ต้องการส่งนางมาให้จวนโหวเลี้ยงดู และหาคู่ครองที่ดี

ด้วยความคิดที่นางอยากดูแลหลานสาวคนเดียวของครอบครัว จึงส่งคนไปรับเข้ามาเมืองหลวง

ใครจะรู้ว่าเผยเจียวเจียวแอบมีความสัมพันธ์กับลูกชายของนาง

นางโมโหนะ

นางชอบเผยเจียวเจียว มากกว่าลูกสาวแท้ๆ แต่นางต้องไม่แต่งเข้าจวนโหว

ตัวเองกับท่านโหวไม่มีรากฐาน เป็นการยากลำบากที่จะก้าวหน้าในราชสำนัก

ลูกชายจำเป็นต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่มีอำนาจ

ต่อมา ลูกชายแต่งงานกับสวี่ซื่อ ตัวเองจัดการให้เผยเจียวเจียวไปอยู่ข้างนอก แค่รอโอกาสเข้ามาแทนที่สวี่ซื่อในภายภาคหน้า

ลู่เยี่ยนซูบุตรชายของสวี่ซื่อ เป็นอัจฉริยะ ชื่อเสียงโด่งดังทั่วเมืองหลวง

ใจนางสั่นคลอน บุตรหลานที่ล้ำเลิศเป็นรากฐานของจวนโหว

แต่น่าเสียดาย ที่ลู่เยี่ยนซูไร้โชคกลายเป็นคนพิการ

ลู่จิ่งไหวเริ่มแสดงให้เห็นถึงความสามารถ นางจึงลังเลเล็กน้อย จนกระทั่งได้พบกับเจ้าอาวาสวัดฮู่กั๋ว ได้ใบ้ให้รู้ว่าจวนโหวจะมีบุคคลสำคัญเกิดขึ้น

สุดท้ายนางตัดสินใจเด็ดขาด ไล่สวี่ซือไป

ตลอดชีวิตครึ่งแรกของนาง ราบรื่น ร่ำรวยโดยไม่ต้องดิ้นรน

ราวกับว่า สวรรค์ประทานความร่ำรวยมาให้

“ท่านแม่รักเจ้าที่สุด เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เจ้ายังจะบ่ายเบี่ยงหรือ” ลู่หย่วนเจ๋อพูดคำนี้ ยิ่งทำให้เผยซื่อโกรธจนหน้าแดงก่ำ

นางเคยทำงานเช็ดอุจจาระเช็ดปัสสวะที่ไหนกัน

แต่ เวลานี้คงไม่ง่ายที่จะปฏิเสธ

สาวใช้ยกน้ำร้อนมา เผยซื่อฝืนกลั้นความรังเกียจถอดเสื้อผ้าเปื้อนอุจจาระของนายหญิงใหญ่ออก

เห็นภาพตรงหน้า เผยซื่อก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

อาเจียนออกมาทันที

นายหญิงใหญ่ที่เพิ่งจะสงบสติอารมณ์ลงได้ ก็อดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป ร้องไห้โฮ

“เจ้ารังเกียจท่านย่า เจ้ารังเกียจท่านย่า…” ลู่เจาเจาชี้ไปที่เผยซื่อ

“เจ้ารังเกียจว่าท่านย่าสกปรก…”

“เจ้าไม่เหมือนท่านแม่ของข้า…” ลู่เจาเจาพูดจาไร้เดียงสา ทำให้ลู่หย่วนเจ๋อโกรธจัดเตะเผยซื่อไปทีหนึ่ง