หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 436

ฝันของนาง สมจริงมากนะ!

สวี่ซื่อ ลูบปากอย่างเขินอาย…

เห้อ เมื่อคืนกินปิ้งย่างมากไป ร้อนในแล้ว!

“ท่านแม่ เป็นอะไรเหรอ” ลู่เจาเจามองหน้าแม่ด้วยความบริสุทธิ์ใจ

สวี่ซื่อรู้สึกผิดแล้วใช้แป้งลูบปากเพื่อปกปิด

“ยุงกัดเมื่อคืน”

ลู่เจาเจาปีนขึ้นไปนั่งบนตักแม่ “ยุงนี่ช่างน่ารำคาญ เจาเจาจะเป่าเพี้ยงเพี้ยงให้ท่านแม่ เพี้ยงเพี้ยงไม่เจ็บไม่คันแล้ว…”

เจ้าตัวน้อยพองแก้ม เป่าลมอย่างตั้งใจ

สวี่ซื่อ งืองืองือ รู้สึกผิดในใจ

“ท่านแม่ ท่านแม่หอมจังเยย…” ลู่เจาเจาเอาจมูกดมผม ดมบนเสื้อผ้าของนาง

“ข้าอยากกินเนื้อย่างแล้ว”

“ได้กลิ่นถึงในฝันเลยล่ะ” ลู่เจาเจาทำหน้าเหมือนเด็กโง่

เติงจือกุมหน้าด้วยความเอือมระอา

เมื่อวานฮูหยินตั้งใจสระผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ แต่กลิ่นนั้นยังคงติดตัวอยู่

“แค่ก รอเจ้าไปโรงเรียน แม่จะให้เจ้ากินจนอิ่มเลย เป็นการฉลองวันแรกที่เจ้าไปโรงเรียน”

ลู่เจาเจาหน้าตึงเล็กน้อย รู้สึกทั้งเจ็บปวดและมีความสุข

หลังจากนั้นทั้งสองก็ทานอาหารเช้าร่วมกัน

เติงจือรู้สึกผิด สุดท้ายเตรียมเนื้อสับให้เจ้าตัวน้อยนิดหน่อย

ใกล้ปีใหม่ ภายในจวนเริ่มทำขนมต้มตั้งแต่เช้าตรู่

บรรดาคนรับใช้ผลัดกันโขลกครกหิน แป้งข้าวเหนียวสุกผ่านการโขลกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหนียวนุ่ม ยืดหยุ่น จนสามารถดึงเป็นเส้นได้

นำมาทอดพอสุก ด้านนอกกรอบ ด้านในนุ่ม โรยหน้าด้วยแป้งถั่วเหลืองและน้ำตาลแดง

หอมกลิ่นข้าวเหนียว อร่อยเป็นพิเศษ

สวี่ซื่อแทบกระอักเลือด

“ขนมข้าวเหนียวสามสิบชิ้น มันจะอร่อยขนาดไหนน้าา…” เจ้าหนูน้อยถึงกับกลืนน้ำลาย

สวี่ซื่อโกรธจนสมองอื้ออึง

ทำได้เพียงจำใจต้องอุ้มนางลงจากโต๊ะ แล้วพานางออกจากบ้าน

หรงเช่อยืนรออยู่หน้าประตูนานแล้ว

“หิมะตกถนนลื่น ระวังนะ” เขาเอื้อมมือไปประคองสวี่ซื่อ

หรงเช่อส่งสายตาให้ลู่เจาเจา นางคือสายลับตัวน้อยของเขา

[เฮ้ หรงเช่อเป็นพ่อของข้า เขาบอกว่าวันหลังจะช่วยข้าทำการบ้าน]

[ตอนที่ท่านแม่จะตีข้า เขายังสามารถห้าม…]

[ดูเหมือนจะไม่เลว…]

เวลานี้ลู่เจาเจารู้ที่ไหนกัน ว่าหลังจากมีพ่อมีแม่ จะโดนตีจากทั้งคู่