หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 450

“เสด็จพ่อเจ้าทรงกริ้วจนตายแน่ๆ จริงนะ! นี่คือข่าวใหญ่ที่สุด ที่ข้ารับรู้มา”

“อย่างเช่น นางคลอดทารกแล้วทารกตายในตอนนั้น แล้วรับเลี้ยงองค์ชายใหญ่ไว้ข้างกาย นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร!”

รัชทายาทเข่าอ่อน จนเกือบตกลงไปในกองหิมะ

องค์ชายใหญ่เป็นเด็กที่รับมาเลี้ยงหรือ

เดี๋ยวก่อน ยังมีอะไรที่ร้ายแรงกว่าถูกคู่ครองที่นอกใจปนเปื้อนสายเลือดราชวงศ์?!

หัวใจของรัชทายาทเต้นรัว ข่าวนี้ มันช่างยากจะรับได้ รู้สึกหนักอึ้งเล็กน้อย

ข่าวใหญ่ขนาดไหนนะ

แต่ลู่เจาเจาไม่ยอมพูดอะไรมาก พูดเพียงว่า “เจ้าไม่ต้องไปโกรธฮุ่ยเฟย นางไม่มีทางแย่งชิงความโปรดปรานกับฮองเฮาแน่ นางแย่งชิงความโปรดปรานกับฮ่องเต้ต่างหาก

ฮ่องเต้ที่น่าสงสาร ยังจะคิดว่านางเป็นคนเย็นชาอีกนะ

เปล่าเลย นางแค่ไม่ได้รักเขา

รัชทายาทอยากจะแอบฟังความคิดของนาง แล้วค้นพบว่านางหัวเราะคิกคักไม่หยุด จึงได้แต่เลิกรา

ลู่เจาเจาออกจากวัง บังเอิญเจอองค์ชายหกที่สะพายกระเป๋าจะหนีออกจากวัง

“ข้าก็ไม่อยากเรียนหนังสือ ข้าก็จะหนีออกจากวัง”

“องค์หญิงเจาหยางเลื่อนเวลาเรียนไปได้หนึ่งเดือน ทำไมข้าจะทำไม่ได้”

“ข้าไม่ยอม ข้าก็จะเลื่อนการเข้าเรียนด้วย” องค์ชายหกไม่รู้ไปได้ยินมาจากไหนว่าลู่เจาเจาหนีออกจากบ้าน และได้รับการเลื่อนเข้าเรียนเป็นเวลาหนึ่งเดือน จึงคิดเลียนแบบ

รัชาทายาทเคาะหัวลู่เจาเจา “ดูเจ้าซิ สร้างค่านิยมอะไรไว้ ทุกคนเลียนแบบหมด จะทำไง”

ลู่เจาเจาสองมือล้วงกระเป๋า “ออกไปอย่างยิ่งใหญ่ เพื่อให้มารั้ง”

“ออกไปอย่างเงียบๆ ถึงจะเดินหนีออกจากบ้านจริงๆ”

วีรบุรุษที่แท้จริง ล้วนหนีในยามกลางคืน

นี่กลางวันแสกๆ เขาจะแสดงให้ใครดูเรอะ

องค์ชายหกเดินไปพลางหันมามองหลัง “ข้าจะไปจริงๆแล้วนะ ข้าจะหนีออกจากบ้านจริงๆละนะ? พวกเจ้ารีบไปรายงานเสด็จพ่อ ไม่ให้ลาหยุดหนึ่งเดือน ข้าไม่กลับบ้าน!”

ลู่เจาเจาใช้การหนีออกจากบ้าน ข่มขู่เสด็จพ่อ จึงได้ลาหยุดหนึ่งเดือน

รัชาทายาทกลั้นหัวเราะ จนไหล่โยนเบาๆ “ดีดีดี ทำได้สวย” ค่านิยมที่ผิดๆนี้ ต้องถูกหยุดยั้งตั้งแต่อยู่ในเปลโดยตรงเลย

รัชทายาทส่งลู่เจาเจากลับบ้าน

รัชทายาทบีบแก้มเล็กๆของนางเบาๆ หายใจได้ วิ่งได้ เต้นได้ ดีจริงๆ

เมื่อมองลู่เจาๆกลับจวนแล้ว รัชทายาทจึงหันหลังจากไป

“ท่านแม่ ท่านแม่ ข้ากลับมาบ้านละน้า…”

เด็กน้อยวิ่งไป พลางตะโกนไป ทว่าภายในบ้านมีหญิงแก่สวมหมวกดอกไม้สีแดงเดินมา

หญิงแก่ยิ้มและโค้งคำนับให้ลู่เจาเจา

“ท่านนี้คือองค์หญิงเจาหยางใช่ไหม”

ลู่เจาเจามองมารดาด้วยความงุนงง

สวี่ซื่อซึ่งไม่ค่อยแสดงสีหน้าไม่พอใจ เวลานี้กลับหน้าเครียดมาก “แม่ฮัวเชิญกลับไปเถอะ อวิ๋นเหนียงไม่สนใจ”