หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 452

เติงจือไม่วางใจ จึงเฝ้าอยู่หน้าห้องทั้งคืน

ทว่าเมื่อคืนเป็นคืนสิ้นปี ทำให้ไม่ได้นอนทั้งคืน ครึ่งคืนหลังจึงเริ่มสัปหงก

ลู่เจาเจางง่วงเหงาหาวนอน พอนอนลงก็สะลึมสะลือหลับไป ด้านนอกห้องมีเสียงลมหนาวพัดเป็นระยะ

ภายในห้องอบอุ่น ทำให้เจ้าตัวเล็กลืมตาไม่ขึ้น

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด หิมะด้านนอกตกหนักอีกครั้ง

เมื่อหิมะตกหนัก ทำให้บนยอดไม้มีหิมะโปรยปราย สิ่งที่เห็นจึงขาวโพลนไปหมด

คล้ายโลกทั้งใบ เงียบสงัด

ลู่เจาเจานอนกรนเสียงดัง

ภายในห้องหนาวเล็กน้อย จนเจ้าตัวเล็กขดตัวเป็นก้อน

ขณะนอนหลับไปเรื่อย...

ทันใดนั้นลู่เจาเจาเบิกตาโพลง นางตกใจตื่นขึ้นจากความฝัน

เจ้าตัวเล็กหายใจหอบถี่ ในดวงตาเต็มไปด้วยความตระหนก

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด แสงเทียนในห้องดับมอดไปแล้ว แม้แต่ถ่านในห้องก็ดับมอดไปด้วยเช่นกัน

นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ลู่เจาเจาสวมชุดตัวในบางเบา รู้สึกว่าโลกทั้งใบเงียบสงัดไปหมด

นางลงมาจากเตียง

“พี่อวี้ซู?”

ไม่มีการตอบรับ

ลู่เจาเจาเม้มปาก

“ท่านอาองครักษ์เงา?”

ยังคงไม่มีการตอบรับ

ลู่เจาเจาสีหน้าขาวซีด นางรีบนำเก้าอี้ตัวเตี้ยไปวาง แล้วเปิดประตู

ด้านนอกหิมะตกหนัก จนกลายเป็นสีขาวโพลน ไม่เห็นแม้แต่องครักษ์ที่เป็นเวรยาม จวนทั้งหลังเงียบสงัดอย่างพิลึก

ลู่เจาเจาเดินเปลือยเท้าอยู่บนพื้นหิมะ หนาวเย็นจนนางตัวสั่นงกๆ

นางย่ำลงไป แล้วยกเท้าขึ้นอย่างยากลำบาก

หิมะทับถมกันหนาเกินไป ซ้ำนางตัวเตี้ย แทบจะเรียกได้ว่าล้มลุกคลุมคลานไปถึงห้องสวี่ซื่อ

“ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านแม่...”

“ใช่”

หัวใจของนางเย็นเยือกอย่างสิ้นเชิง

“อายุสามสิบสี่ปี ซ้ำยังเกิดในหน้าหนาว เจ้า...เคยเห็นสิ่งนี้หรือไม่?” นิ้วมือของเขาขาวซีด พร้อมควักกระดาษออกมาหนึ่งใบ บนกระดาษคือภาพของป้ายหยก

สายตาของสวี่ซื่อมองไปที่ภาพวาด

หยกลายมังกรเมฆมงคล เป็นป้ายหยกประจำตระกูลสวี่

ดวงตานางหรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นก้มหน้าอย่างรวดเร็ว

“ไม่เคย”

ลมหายใจของเติงจือประหม่าเล็กน้อยและผิดจังหวะ ทำให้ชายคนนั้นสังเกตเห็นทันที

ยังไม่ทันได้พูดสิ่งใด ชายคนนั้นมายืนตรงหน้านาง แล้วบีบคอนางอย่างแรง

“เจ้าเคยเห็นป้ายหยก? ใช่หรือไม่? มันอยู่ที่ใด?”

เติงจือถูกบีบคออย่างรุนแรง สองขาลอยขึ้นจากพื้น แล้วตบตีแขนของเขาอย่างยากลำบาก

แต่ชายคนนั้นกลับไม่สะทกสะท้าน

“ป้ายหยกเป็นของเจ้า ใช่หรือไม่?” เขาค่อยๆหันมองสวี่ซื่อ แววตามีแต่ความบ้าคลั่ง