หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 46

คนรับใช้แอบเข้ามาปัดกวาดในเรือนตอนกลางคืน

พอรุ่งสางก็กลับไป

ลู่เจาเจาคิดในใจว่า พี่ใหญ่สิ้นหวัง และเก็บตัวไม่ยอมออกมา

บัดนี้ ลู่เจาเจาได้กลิ่นคาวเลือดเข้มข้นขึ้นในอากาศ ก็เริ่มวิตกกังวล

นางยกนิ้วก้อยขึ้นชี้ไปที่เชิงกำแพง ลู่หยวนเซียวเบิกตากว้าง "มุดๆ ๆ รูสุนัข?"

“ไม่ได้ ฆ่าได้หยามไม่ได้! ปัญญาชนมุดหลุมสุนัขได้อย่างไร?!”

…………

หลังจากนั้นไม่นาน

ลู่หยวนเซียวหมอบคลานในหลุมสุนัข ปากพึมพำพลางมุดเข้าไป "หลุมสุนัขของปัญญาชน จะเรียกว่าหลุมสุนัขได้อย่างไร พรุ่งนี้ข้าจะสร้างหลุมจอหงวน"

ลู่หยวนเซียวมีเศษหญ้าเต็มหัว ลากน้องสาวออกจากหลุมสุนัข

“เจ้าคลานช้าเกินไป” เขาอุ้มน้องสาวไว้ในอ้อมแขน

จากนั้นเขาก็รีบพุ่งตัวไปที่เรือนใน

เรือนในถูกทิ้งร้าง ภายในมีแต่ความเงียบกริบ

เคยมีการต้อนรับสูงส่งในจวน ทว่า ตอนนี้... มันกลายเป็นเรื่องต้องห้าม

ลู่เจาเจาชี้ไปทางซ้าย ลู่หยวนเซียวก็ทะยานไปทางซ้ายโดยไม่ลังเล

เจ้าอ้วนวิ่งจนเหงื่อท่วมศีรษะ

เมื่อเข้าใกล้ประตู แม้แต่เขาก็ยังได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง

ลู่หยวนเซียวใจสั่น ห่างออกไปตั้งไกล เจาเจาได้กลิ่นเลือดได้อย่างไร? ? ?

มันเหลือเชื่อมาก! !

โครม! !

ลู่หยวนเซียวกระแทกประตูเปิด กลิ่นเลือดคาวคลุ้งปะทะใบหน้า

ลู่เจาเจาก็สะเทือนใจกับภาพตรงหน้าเช่นกัน

ชายหนุ่มบนเตียงมีหน้าตาราวกับเทพบุตรในภาพวาด แม้ใบหน้ามีสัญญาณของความตาย ไร้พลังชีวิต แม้ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ แต่หัวใจตายนานไปแล้ว

สูญเสียทุกอย่าง ไม่ว่าใครก็ไม่อาจยอมรับความแตกต่างมากขนาดนี้ได้

[ไอ้โง่ รีบใช้ผ้าเช็ดหน้าอุดข้อมือไว้!] ลู่เจาเจากรีดร้องอย่างกังวล

ลู่หยวนเซียววางนางลงบนเตียง ตัวสั่นพลางร้องไห้ รีบพันผ้าเช็ดหน้าบนข้อมือ

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ อย่าตาย ถ้าพี่ตาย พวกเราจะทำอย่างไร พี่ใหญ่ ข้ากลัวเหลือเกิน...ท่านแม่กลับมาเร็วๆ ฮือๆ ๆ ๆ...” เขาอุดข้อมือแน่น

“ให้ตายเถอะ เด็กรับใช้ล่ะ” ดวงตาของลู่หยวนเซียวแดงก่ำ

มารดากลัวมากว่าพี่ใญ่จะฆ่าตัวตาย จึงให้เด็กรับใช้ชายติดตัว

ตอนนี้ ในมือพี่ใหญ่กำเศษกระเบื้องในมือแน่น คราบเลือดหนาบนเศษกระเบื้อง

“พี่สาม พี่สาม ได้โปรดอย่าตาย... ถ้าพี่ตาย ใครจะช่วยท่านแม่ ช่วยพวกเรา!” ลู่หยวนเซียวร้องห่มร้องไห้ฟูมฟาย