หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 47

ลู่เจาเจาแอบเหลือบมองเขา อมนิ้วในปากแล้วกัดอย่างแรง!

นางมีบุญ และยังมีพลังวิญญาณติดตัว ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเลือดของนางเป็นยาวิเศษ

แต่กัดมัน...

นางจ้องมองน้ำลายบนนิ้ว สีหน้าสับสน

อ้อ ลืมไปเลยยังไม่มีฟัน

นางจำต้องใช้นิ้วกรีดบนเศษกระเบื้องเบาๆ เจ็บปวดจนแยกเขี้ยวยิงฟัน

เลือดหยดหนึ่งพุ่งออกมา ถึงกับมีแสงสีทองบางๆ

ยัดเข้าปากพี่ใหญ่ทันที

ไม่สูญเปล่าสักหยดเดียว

เลือดของนางมีค่ามากเชียว

บัดนี้ ลมเมฆทั่วผืนพสุธาปั่นป่วน ลำแสงสีทองมหึมาส่องออกมาจากขอบฟ้าแล้วสาดส่องบนพื้นโลก พืชพรรณเติบโตอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาเดียว ดอกไม้ผลิบานทั่วทั้งดินแดน

ชาวบ้านทยอยเดินออกจากบ้าน มองเห็นฉากมหัศจรรย์นี้ ต่างก็อดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงกราบไหว้

สีหน้าซีดเซียวของพี่ใหญ่ พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่ออย่างเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า

ลู่เจาเจาชี้นิ้วออกไป แอบลูบน้ำลายไปที่ตัวพี่ชาย

ชักนิ้วอวบกลับคืนมา ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฮือๆ พี่ใหญ่ตายแล้ว ใครจะทวงคืนความยุติธรรมให้ท่านแม่ ท่านพ่อเลี้ยงอนุไว้ข้างนอก แม่โมโหแทบบ้า” ลู่หยวนเซียวร้องไห้ขี้มูกโป่ง

ลู่เยี่ยนซูลืมตาขึ้นช้าๆ ก็ได้ยินประโยคนี้

[ดูดเลือดของข้า พญายมก็ไม่กล้ามารับเจ้า คิกๆ... พญายมต้องส่งเจ้ากลับมาด้วยตนเอง] เสี่ยวเจาเจาแอบพึมพำ

ในหนังสือต้นฉบับ ลู่เยี่ยนซูฆ่าตัวตายคราวนี้ ถูกหมอหลวงช่วยชีวิตไว้ได้

แต่ก็ยังทิ้งบาดแผลไว้หนักกว่าเดิม

ลู่หยวนเซียวร้องไห้อย่างจริงจัง ไม่ได้สนใจประโยคนี้สักนิดเดียว

“พี่ใหญ่ พี่ลองดูสิ ข้าชื่อหยวนเซียว น้องชายคนที่สาม พี่เคยอุ้มข้าตอนเป็นเด็ก พี่ใหญ่ ข้าเกือบลืมไปแล้วว่าพี่หน้าตาเป็นเช่นไร” ลู่หยวนเซียวซบข้างตัวพี่ใหญ่ พยายามดึงความสนใจของพี่ใหญ่

ตอนนั้นพี่ใหญ่จมน้ำนานมาก ตอนที่ช่วยขึ้นมาไม่มีลมหายใจแล้ว

หลังจากที่หมอเทวดาใช้เข็มทองฟื้นคืนชีพ เขาก็ขยับตัวไม่ได้อีกต่อไป เป็นอัมพาตนอนบนเตียงทั้งวัน เด็กรับใช้เข็นรถเข็นออกไปเป็นครั้งคราว เขาก็ปฏิเสธสุดชีวิต

อารมณ์ของเขาแปรปรวนไม่ปกติ รุนแรงสุดขีด

ทั้งบ้าทั้งพิการ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

เขาฟื้นฟูแปดปีแล้ว ยังทำได้เพียงแค่กำมือเท่านั้น

ครั้งแรกที่เขากระชับมือแน่นได้ ก็กรีดข้อมือตนเอง

ลู่หยวนเซียวคิดถึงแล้วก็รู้สึกหายใจไม่ออก

“พี่ใหญ่ ข้าจะไปเชิญหมอหลวง ไปตามท่านแม่ พี่ช่วย... ช่วยดูแลเจาเจาหน่อยได้ไหม”

“เจาเจาเป็นน้องสาวของเรา น้องสี่ นางตัวเล็กมากๆ มีกลิ่นหอมนุ่มนิ่ม พี่จะต้องชอบนางแน่นอน” ลู่หยวนเซียวอุ้มลู่เจาเจาเข้ามา ลู่เยี่ยนซูไม่เคยเห็นนางมาก่อน