หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 469

จากนั้นก็อุ้มเจาเจาขึ้นมา “เสด็จแม่กล่อมเจ้านอนดีไหม?”

ลู่เจาเจาตอบตกลงด้วยรอยยิ้ม

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอก็ดังขึ้นมา

ฮองเฮาอุ้มนางกลับไปที่ห้องนอนของนาง และพระชายาฮุ่ยก็เดินตามหลังนางมาอย่างใกล้ชิด กระทั่งปิดประตูอย่างระมัดระวัง

ลู่เจาเจานอนอยู่บนเตียง ขณะที่ฮองเฮาและพระชายาฮุ่ยกำลังยืนอยู่นอกม่านและกระซิบอะไรบางอย่าง

ลู่เจาเจาก็แอบเปิดตาข้าง แหะๆ วันนี้นางได้กินแตงแน่ๆ!

นางหรี่ตาลงเล็กน้อยและเงี่ยหูฟัง

“หว่านหว่าน เจ้าอย่าหลบข้าเลยนะ เจ้าทำเช่นนั้น มันทำให้ข้ารู้ลำบากใจ...” พระชายาฮุ่ยตาแดงก่ำ นางกำลังจะร้องไห้

ครั้งที่แล้ว ฮองเฮาป่วยหนักเพราะเป็นหวัด และบังเอิญพระชายาฮุ่ยกำลังปรนนิบัติฮ่องเต้อยู่

นางกระทั่งทิ้งฮ่องเต้ไว้ แล้วฝ่าฝนกลางดึกเพื่อมาดูอาการป่วย

หลังจากเข้าไปได้ไม่นาน ก็ถูกไล่ให้ออกไปจากประตูใหญ่

มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วพระราชวังว่าฮองเฮาไม่พอใจที่พระชายาฮุ่ยได้รับความโปรดปราน และต้องการจะหาเรื่องนาง และตั้งแต่นั้นมา ฮองเฮาก็ไม่ยอมให้พระชายาฮุ่ยเข้าไปในตำหนักอีก!

วันนี้ลู่เจาเจาได้ยินความจริงแล้ว

ฮองเฮาพยายามระงับความโกรธของนาง แล้วกัดฟันถามว่า!

“ทำไมข้าต้องหลบเจ้า เจ้าไม่รู้หรือ?”

“คราวก่อนที่เจ้ามาดูอาการป่วยข้า เจ้าเปลื้องผ้าแล้วปีนขึ้นเตียงข้าเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไร?”

[โอ้! พระชายาฮุ่ยกล้าหาญมาก!!]

[มิน่าล่ะ ฮองเฮาถึงได้กลัวนาง จะไม่ให้กลัวได้อย่างไร?]

“ข้าสนใจหว่านหว่านอยู่เสมอ หว่านหว่านเข้ามาในวังเมื่ออายุสิบห้าปี เป็นเด็กที่เรียบง่าย”

“สาวน้อยคนหนึ่ง ต้องสวมใส่ชุดหรูหราและเผชิญหน้ากับวังหลังที่กินคนโดยไม่คายกระดูก จะหวาดกลัวเพียงใด เขาถึงขั้นไม่สนับสนุนเจ้าเลย ปล่อยให้เจ้าเผชิญหน้ากับพวกสิงสาลาสัตว์เพียงลำพังทั้งที่อายุยังน้อยขนาดนั้น”

“ตอนนั้นเจ้าแอบซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มและร้องไห้ ข้าก็รู้” ต้องขอบคุณฮ่องเต้ ไม่ง่ายเลยกว่าพระชายาฮุ่ยจะได้อยู่กับฮองเฮาตามลำพัง แล้วจะไม่สารภาพความในใจออกมาได้อย่างไร

“ข้ารู้สึกปวดใจจริงๆ ปวดใจจริงๆ”

ขณะที่ฮองเฮากำลังตกตะลึงอยู่นั้น พระชายาฮุ่ยก็จับมือนางไว้

[ว้าว พระชายาฮุ่ยจับมือท่านแม่แล้ว!!]

ฮองเฮาสั่นเทาด้วยความตกใจ พระชายาฮุ่ยก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกล่าวว่า “หว่านหว่านไม่อยากเข้าวัง หว่านหว่านไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง ข้าไม่กล้าบังคับหว่านหว่าน ตราบใดที่ข้าพูดได้พูดคุยกับหว่านหวาน ได้เห็นหว่านหว่าน ก็ถือว่าชีวิตนี้ได้สมปรารถนาแล้ว”

ฮองเฮาหยุดไปชั่วคราว ในใบหน้าของพระชายาฮุ่ยเผยให้เห็นความสุขที่ซ่อนอยู่

ตอนที่กำลังจะฉวยโอกาสกอดฮองเฮา กลับได้ยินเสียงละเมอของลู่เจาเจาดังออกมาจากในม่าน “อวี๋อวี๋ อย่าหนีนะ...”