หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 474

เทพเจ้าชราเจิ้นกั๋วกงที่เอามือไพล่หลัง ก็ซ่อนคุณงามงามดีและชื่อเสียงเอาไว้

“ต้นไม้ที่ไม่มีเปลือกไม้จะต้องตายอย่างแน่นอน คนไร้ยางอายย่อมไม่มีศัตรู ข้าหน้าไม่อายแล้วมันทำไมล่ะ?” เจิ้นกั๋วกงที่เท้าก้าวเข้าไปอยู่ในโลงศพครึ่งก้าวแล้ว เขามีอะไรให้หน้าไม่อายอีก

หรงเช่อรีบออกไปและเห็นท่าทีภาคภูมิใจของพ่อชราของตน

“ท่านพ่อ นี่ท่านทำอะไร?” หรงเช่อดูสับสน

“มอบแผ่นป้ายคนดีที่มอบให้ลู่หย่วนเจ๋อ ขอบคุณที่เขายอมหย่า ถ้าเขาไม่หย่า ครอบครัวของตนจะมีโอกาสได้อย่างไร? ดูสิลูกชายของเขาท่าทางเหมือนกับไก่บินหมาเต้น รอให้ลูกชายของสวี่ซื่อประสบความสำเร็จก่อนเถอะ เขาจะยิ่งเสียใจแน่นอน”

“ลูกชาย เจ้าต้องพยายามเข้านะ”

“อายุสามสิบห้าปี สามสิบหกปี สามสิบเจ็ดปี พริบตาเดียวก็เป็นชายแก่อายุสี่สิบปีแล้ว…” เจิ้นกั๋วกงเหลือบมองเขาด้วยความรังเกียจ

เท้าของหรงเช่ออ่อนแรงจนเกือบทรุดลงไปนั่งบนกองหิมะ “ท่านพ่อ ท่านนับเกินไปห้าปีแล้วนะ! หรือว่าท่านใช้ชีวิตแทนข้าแล้วหรือ?”

ข้าอายุสามสิบห้าปีเอง สี่สิบมาจากไหนกัน?]

“เลอะเลือนหรือไม่ข้าไม่สน อวิ๋นเหนียงเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ปีนี้ตระกูลหรงจะได้มีลูกสะใภ้หรือไม่”

“อวิ๋นเหนียงมีข้อกำหนดอะไรบ้างไหม ถ้าเกิดว่าแต่งเข้าจวนนาง จำเป็นต้องให้ข้ากับแม่ของเจ้าเข้าไปด้วยหรือไม่?” เจิ้นกั๋วกงกะพริบตาปริบๆ

หรงเช่อไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

“ไอ้ลูกไร้ประโยชน์เอ๊ย ทำไมข้าถึงได้ให้กำเนิดคนโง่อย่างเจ้าด้วย!” เจิ้งกั๋วกงชกเขาไปหนึ่งที

โง่เขลายิ่งนัก

เฮ้อ จุดนี้เขาแอบคิดในใจ

ห้องทั้งสองมีเพียงกำแพงกั้นเอาไว้

มีประตูเล็กๆ ที่ผนัง

หรงเช่อเกือบจะยิ้มออกมา เขาคิดว่านี่นับว่าอยู่ในห้องเดียวกันกับอวิ๋นเหนียงได้หรือไม่? มีเพียงกำแพงกั้นเอาไว้เท่านั้นเองนะ...

“อวิ๋นเหนียง นี่คือกุญแจไขประตูเล็ก…” แก้มของหรงเช่อแดงเรื่อ

ดีใจจนไม่รู้จะวางมือและเท้าเอาไว้ที่ไหน

“ขอบคุณพี่เช่อมากนะ หลังจากเยี่ยนซูสอบระดับเมืองหลวงเสร็จแล้ว ข้าจะจัดงานเลี้ยงเลี้ยงพี่เช่อด้วยตัวเองแน่นอน” อีกไม่กี่วันก็เป็นการสอบระดับเมืองหลวงแล้ว สวี่ซื่อช่วงนี้ก็รู้สึกกังวลใจกับเรื่องนี้อยู่ตลอด