หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 479

ฮ่องเต้ใช้ความพยายามอย่างมากเลยนะเพื่อให้องค์หญิงได้เข้าเรียน

ลู่เจาเจานั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสงบเสงี่ยม “พวกท่านเข้ามาพร้อมกันทั้งหมดทีเดียวเถอะ ข้าต้องกลับบ้านไปดื่มนมแล้ว...”

ทุกคนรู้สึกแย่ขึ้นไปอีกยังเป็นแค่เด็กน้อยที่อยู่ในวัยกำลังดื่มนมอยู่เลยแท้ ๆ

หัวหน้าราชบัณฑิตหยวนเหลือบมองลู่เจาเจาเล็กน้อย เดิมทีเขาเพียงแค่อยากตอบแทนบุญคุณที่ลู่เจาเจาช่วยชีวิตหลานชายเขาเอาไว้เท่านั้น แต่พอได้เห็นพรสวรรค์ของลู่เจาเจาจริง ๆ เขากลับถูกใจนางเข้าแล้ว

นี่เป็นศิษย์ที่ฉลาดที่สุดในบรรดาศิษย์ของเขาทั้งหมด

“จะดวลอะไรล่ะ? เกรงว่านางคงจะยังไม่ได้เรียนคัมภีร์ตรีอักษรเสียด้วยซ้ำ” พวกนักเรียนไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี

ลู่เจาเจาค่อย ๆ ยกมือขึ้นช้า ๆ “ข้าเคยเรียนมาก่อน!”

เด็กน้อยตัวกระจิริดนั่งอยู่บนเก้าอี้และโยกหัวไปมา “อันคนเราแรกเริ่มเดิมทีเกิดมามีรากฐานนิสัยดีที่งาม...”

“หยกที่ไม่ได้เจียระไน ย่อมไร้ซึ่งคุณค่า...”

“สรรพสิ่งสามอย่างที่เปล่งประกายดัง พระอาทิตย์ พระจันทร์ ดวงดาว...” เด็กน้อยทำปากจู๋พึมพำและโยกหัวไปมา

“วันนี้อาจารย์สอนถึงแค่ตรงนี้ เนื้อหาส่วนหลังจากนี้ก็ไม่รู้แล้ว...” ลู่เจาเจาแบมือออกศีรษะน้อย ๆ ก็ส่ายไปมา

อาจารย์จูมองนางด้วยความตะลึง

“ข้า ข้าไม่ได้สอนนะ! ข้ายังไม่ได้สอนเลย ข้าแค่ท่องให้ฟังเองเพื่อต้องการให้พวกเขาคุ้นเคยกันก่อนจึงอ่านให้ฟังเพียงรอบหนึ่งเท่านั้น!” อาจารย์จูร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ

นักเรียนทุกคนก็พากันมองหน้ากันไปมา

“พี่ลู่ ตอนที่อยู่ที่เรือนท่านได้สอนนางท่องคัมภีร์ตรีอักษรมาแล้วหรือเปล่า?” มีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งหยอกล้อขึ้นมา

ลู่เยี่ยนซูหัวเราะแต่ไม่ได้พูดอะไร

“เช่นนั้นก็มาทดสอบวิชาสี่ตำราห้าคัมภีร์ก็แล้วกัน เจาเจาอายุแค่สองขวบ หนังสือที่อธิบายแจกแจงความหมายเช่นนั้นคงยังไม่เคยเรียนมากก่อน พวกเจ้าลองท่องออกมาก่อนแล้วค่อยให้เจาเจาท่องดูเป็นไง?” ลู่เยี่ยนซูมองไปที่เพื่อนร่วมชั้นทั้งหลาย

พวกเขาครุ่นคิดครู่หนึ่งและพยักหน้าเห็นด้วย “เอาตามที่พี่ลู่บอกเลย”

เหล่าเยาวชนที่ลงเข้าร่วมการสอบฮุ่ยซื่อแล้วจะไม่เข้าร่วมด้วยเพราะจะชนะหรือแพ้นั้นสำหรับพวกเขาแล้วไม่ได้รู้สึกมีเกียรติอะไร เพียงแค่อยากทำใจสบาย ๆ เพื่อเตรียมตัวสอบฮุ่ยซื่อเท่านั้น เรื่องนี้ต่างหากถึงจะเป็นเรื่องที่จริงจังกว่า

นางท่องได้อย่างคล่องแคล่วไม่มีสะดุดและท่องเนื้อหาออกมาได้ทั้งหมด

สีหน้าของทุกคนล้วนแต่ประหลาดใจ “พี่ลู่ บ้านท่านเรียนรู้ได้ไวขนาดนี้เลยหรือ? เด็กน้อยอายุเพียงสองขวบก็สามารถท่องคัมภีร์ตรีอักษรได้แล้ว อีกทั้งยังท่องเนื้อหาได้ทั้งหมดอีกด้วย!” แค่สองขวบเองนะ!!

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่กล้าส่งมาที่สำนักศึกษา”

มีเพียงเสี่ยวซิ่วไฉเท่านั้นที่มองไปที่ลู่เจาเจาด้วยความสงสัย หรือว่าเขาจะคิดไปเองหรือเปล่านะ?

ตอนนั้นเขารู้สึกคันคอเล็กน้อย ตอนที่กำลังท่องไปจนถึงส่วนสุดท้ายรู้สึกง่วงนอนหนักมากจึงท่องผิดไปหนึ่งคำ แต่ทุกคนจับจุดที่ท่องผิดไม่ได้และลู่เจาเจาก็ท่องผิดตามเหมือนกัน!!

นางเรียนล่วงหน้ามาจริง ๆ หรือ?

เสี่ยวซิ่วไฉถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน เป็นไปไม่ได้หรอก? อะไรกันเนี่ย คงไม่ได้เพิ่งมาเรียนตอนนี้หรอกนะ?!

อะไรกัน เป็นไปไม่ได้

เสี่ยวซิ่วไฉยืนอยู่ที่มุมห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาเม้มริมฝีปากแน่นและคอยจับสังเกตลู่เจาเจาเอาไว้ส่วนทางด้านลู่หยวนเซียว เขาอาศัยบารมีของลู่เจาเจาจึงได้เข้ามาที่สำนักกั๋วจื่อเจี้ยนด้วย