หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 490

ถึงกระทั่งที่ยกมือขึ้นปัดไปมาและก็ถอยหลังไปด้วยความรังเกียจ ทำเอาพระชายาจิ้งซีโกรธจนสีหน้าเปลี่ยนทันที

“เจ้าช่างบังอาจนัก!” นางตะคอกด่าเสียงดัง

สวี่ซื่อยิ้มอย่างเย็นชา “ข้าน้อยบังอาจตรงไหนเพคะ? ล้วนบอกกันว่าลูกเหมือนแม่ เป็นอย่างที่พูดไว้ไม่มีผิด”

“ซื่อจื่ออายุน้อย ๆ แค่นี้ก็พูดจาไม่ดี ที่แท้ก็เหมือนแม่มากนี่เอง”

“พระชายาไม่แยกแยะถูกผิด และไม่ถามถึงสาเหตุที่เกิดขึ้นสักนิด มาถึงก็พูดจาว่าร้ายออกมา นี่คือการอบรมเลี้ยงดูของพระชายาหรอกหรือ?” สวี่ซื่อปกป้องเจาเจาด้วยการเอาตัวนางไปไว้ด้านหลัง และเผชิญหน้ากับพระชายาจิ้งซีอย่างไม่เกรงกลัวสักนิด

“เป็นเขาที่ด่าคนอื่นก่อน เป็นเขาที่ลงมือก่อน” ลู่เจาเจาโผล่หัวเล็ก ๆ ออกมา

“ซื่อจื่อยังเด็กอยู่ เด็กพูดจาไม่ได้คิดก่อนพูด จะถือว่าเป็นการด่าผู้อื่นได้อย่างไร?” พระชายาจิ้งซีปกป้องลูกมาก ถึงขั้นเอ็นดูตามใจทุกอย่าง

“อ้อ หากเขาอายุตั้งหกขวบแล้วถือว่ายังเด็ก ข้าที่อายุสองขวบก็เป็นผู้ใหญ่แล้วงั้นหรือ?” ลู่เจาเจาชี้นิ้วไปที่ตัวเอง

พระชายาจิ้งซีทำสีหน้าบึ้งตึงทันที

“ถ้าอวี้โจวลงมือก่อน จะต้องเป็นเพราะเจ้าด่าเขาแล้ว! อวี้โจว บอกแม่มา นางดูถูกเจ้าใช่หรือไม่?” พระชายาหันไปมองลูกชาย

เซี่ยอวี้โจวเม้มริมฝีปากแน่นไม่พูดอะไร

เด็กรับใช้ที่อยู่ข้างหลังเซี่ยอวี้โจวก้าวออกมา “เดิมทีซื่อจื่อไม่ได้จะลงไม้ลงมือตีหรอกพ่ะย่ะค่ะ เป็นองค์หญิงเจาหยางต่างหากที่พูดอะไรบางอย่างจนทำให้ซื่อจื่อต้องลงมือ!”

ลู่เจาเจาทำหน้าทะเล้นใส่เขา “เจ้าพูดสิ ๆ ข้าด่าเจ้าแล้วหรือยัง..ด่าเจ้าว่าอะไรล่ะ?”

“ทำไมถึงไม่กล้าพูดออกมาล่ะ?”

ใบหน้าของเซี่ยอวี้โจวเต็มไปด้วยความลังเล เขามองไปที่แม่ของเขาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“นางขู่เจ้าใช่ไหม? ลูกแม่ เจ้าได้รับความอยุติธรรมอะไร เจ้าพูดออกมาเลย?” พระชายาไม่เคยเห็นลูกชายเป็นแบบนี้มาก่อน ท่าทางเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่กล้าพูดเช่นนี้

“ท่านอ๋องเชิญเข้าไปข้างในก่อน” ด้านนอกประตู เด็กรับใช้ได้เชิญเซี่ยจิ้งซีมาถึงแล้ว

เซี่ยจิ้งซีอายุน้อยกว่าฮ่องเต้สองสามปี แต่เขาเกิดมาไม่ได้หล่อเหลาเท่ากับฮ่องเต้

“นางน่าจะดูถูกข้าแล้วกระมัง...” เซี่ยอวี้โจวใกล้จะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว

พระชายาเลิกคิ้วขึ้นถาม “สวี่ซื่อ เจ้ายังไม่ยอมรับอีกหรือ!”

“ลูกแม่ บอกนางไปสิว่าองค์หญิงเจาหยางด่าอะไรเจ้า?”

เซี่ยอวี้โจวหน้าซีดไปเลย และแอบถอยหลังไปเล็กน้อย “ท่านแม่ ช่างมันเถอะ ท่านแม่...”

“พูดมา!” เซี่ยจิ้งซีขมวดคิ้วแน่นอย่างเหลืออด

เซี่ยอวี้โจวร้องไห้พร้อมกับพูดว่า “นาง...นางพูดว่าข้า...”

เซี่ยอวี้โจวกระมิดกระเมี้ยนไม่กล้าพูด ถึงตายยังไงก็ไม่อยากจะพูดออกมา เขาแอบมองผู้เป็นพ่อไม่หยุด

“เจ้าพูดออกมาเลย ท่านพ่ออยู่ที่นี่ทั้งคน ท่านพ่อจะออกหน้าทวงความเป็นธรรมให้เจ้าเอง!” พระชายามองไปที่ลูกชายอย่างจริงจัง

เซี่ยอวี้โจวหลับตาปี๋เอ่ย “นางบอกว่าข้ากับท่านพ่อหน้าตาเหมือนกันทุกประการ!”