หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 50

แต่มันเป็นเพียงพลังเบาบาง

ถึงกระนั้น ลู่เยี่ยนซูก็น้ำตาคลอเบ้า กอดเจาเจาราวกับว่าเขากำลังกอดโลกทั้งใบ

“น้องสาว เจ้าจะทับพี่ใหญ่แบนแล้ว!!” ลู่หยวนเซียวเข็นรถเข็นเข้ามา ทำให้นางสะดุ้งตกใจ

สำคัญที่สุดคือกลัวพี่ใหญ่โมโห

พี่ใหญ่เป็นคนอารมณ์ร้อน แม้แต่พ่อแม่มา ก็ยังหน้าตาบึ้งตึง ไม่มีใครเอาใจได้ ลู่หยวนเซียวพูดอย่างระมัดระวัง "พี่ใหญ่ น้องสาวไม่ได้ตั้งใจ น้องอายุเพียงห้าเดือน ยังไม่รู้เรื่องรู้ราว"

ใครจะไปคิด เสียงของลู่เยี่ยนซูเบามาก กลัวที่จะทำให้ทารกในอ้อมแขนตกใจกลัว

"ไม่เป็นไร"

ดวงตาของลู่หยวนเซียวเบิกกว้าง

เกิดอะไรขึ้นกันแน่! ! เขาแค่หันไปครู่เดียว พี่ใหญ่ก็ปกป้องน้องสาว? ?

หลังจากที่พี่ใหญ่นั่งรถเข็น เขาก็เข็นพี่ใหญ่ไปเที่ยวเล่นในสวนดอกไม้

พี่ใหญ่ผอมกะหร่องจนเสื้อผ้าปลิวไปตามลม ลู่เจาเจานอนซบในอ้อมแขนของเขา

[พี่ใหญ่ผอมเกินไป กอดไม่สบาย เขาต้องกินเนื้อมากกว่านี้...กระดูกซี่โครงทิ่มจนเจ็บมาก] คิดในใจ น้ำลายยังไหลออกจากปาก

ในสวนมีความหดหู่มากมาย ไม่เจริญรุ่งเรืองเฉกเช่นในอดีต

ลู่เจาเจาซบในอ้อมแขนของพี่ใหญ่ [ว้าว ช่างเป็นบ่อน้ำที่ใหญ่จริงๆ เลี้ยงปลาเลี้ยงตะพาบเยี่ยมเลย...]

[ทำไมดอกไม้ไม่บาน]

เด็กหญิงตัวจ้อยพึมพำช้าๆ ลู่เยี่ยนซูรู้สึกถึงพลังชีวิตแข็งแกร่งของนาง แหงนหน้ามองท้องฟ้าเป็นครั้งแรก

เขาไม่ได้เดินออกจากประตูมานานแล้ว

[พี่ใหญ่ยิ้ม ว้าว พี่ใหญ่ยิ้มหล่อมาก!] ดวงตาของลู่เจาเจาก็เบิกกว้าง

ลู่หยวนเซียวแอบเหล่มองพี่ใหญ่ เขาชอบน้องสาวมาก

เขาบอกแล้ว น้องสาวน่ารักขนาดนี้ ไม่มีใครต้านทานได้หรอก

เอ๊ะ...

[ไม่อย่างนั้น ข้าจะร้องไห้โยเย!] ใบหน้าจุ๋มจิ๋มของลู่เจาเจาดื้อดึง จ้องมองพี่ใหญ่ตาบ้องแบ๊ว

หมัดเล็กๆ กำแน่น ดูเหมือนว่ากำลังจะร้องไห้โยเย

ลู่เยี่ยนซูยิ้ม

หยวนเป่าตกตะลึง

แปดปีแล้ว นับเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นคุณชายใหญ่ยิ้ม

เขารับใช้คุณชายใหญ่ตลอดทั้งวัน ไม่มีใครรู้ว่า คุณชายใหญ่อยากตายมากแค่ไหน เขาพยายามฆ่าตัวตายนับครั้งไม่ถ้วน ทุกครั้งที่ตนเองสวดภาวนาให้เขารออีกสักหน่อย

"ไปที่ศาลา ตั้งเตาย่างเนื้อละกัน"

“เตรียมโจ๊กเนื้อให้ข้าด้วย” เขาผอมเกินไป เจาเจาบอกว่าไม่สบายตัว

"ขอรับๆ ๆ!" หยวนเป่าร้องไห้ด้วยความดีใจ วิ่งกะโผลกกะเผลกไปที่ห้องครัว

ไม่นานก็มีเตาเล็กเพิ่มเข้ามาที่ศาลา