หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 51

วันนี้มีสายลมเย็นอยู่บ้างพอดี ก็ไม่นับว่าร้อนระอุนัก

ในศาลาวางเตาเล็กไว้หนึ่งเตา บนเตามีแผ่นเหล็กที่สะอาดวางไว้อยู่ และบนเก้าอี้โต๊ะหินวางเนื้อหั่นเป็นแผ่นบางอยู่ไม่น้อย ทั้งยังมีพวกน้ำปรุงรสต่างๆ อีก

ข้าวต้มเนื้อก็อุ่นบนตะแกรงเหล็ก มีฟองเดือดปุดๆ

ลู่หยวนเซียวยุ่งอยู่ครึ่งค่อนวัน หิวจนหน้าอกแนบติดหลังนานแล้ว เห็นอาหารเต็มโต๊ะ ลูกตาเปล่งแสงสีเขียวแล้ว

หยวนเป่าตักข้าวต้มเนื้อมาหนึ่งถ้วย

เขาจะป้อนอาหารให้คุณชายใหญ่

ลู่หยวนเซียวก็คีบแผ่นเนื้อที่บางราวกับปีกจักจั่นด้วยตัวเอง วางอยู่บนแผ่นเหล็ก เพียงชั่วพริบตา บนตะแกรงเหล็กก็มีกลิ่นหอมน้ำมันระเบิดออกมา โรยเครื่องปรุงรสลงไป ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นของยี่หร่า

“ว้าว เนื้อนี่ทั้งเด้งทั้งหอม ซี้ด...” ลู่หยวนเซียวกินไปหนึ่งคำ ลวกลิ้นจนเขาต้องอ้าปาก แต่ก็ไม่ยอมคายออกมา

ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้าแรงๆ

เปรี้ยวปากจนน้ำลายไหลเป็นน้ำตก

“เจาเจาดื่มนม” ตอนออกจากเรือนลู่หยวนเซียว พกนมมาให้นางด้วย

ลู่เจาเจาถลึงตาโตด้วยความโกรธ นิ้วชี้ไปที่เนื้อบนโต๊ะ แล้วชี้นมของตัวเองอีกครั้ง ทำหน้ากล่าวโทษ

ทำให้พี่ชายสองคนเห็นแล้วมีความสุข

แม้ว่าจะพูดไม่เป็น แต่ทุกคนล้วนเข้าใจการกล่าวโทษและความไม่พอใจของนาง!

“ฟันของเจ้ายังไม่ขึ้น เพิ่งห้าเดือนกว่า กินเนื้อไม่ได้ แต่เจ้าดมกลิ่นได้! พี่ชายดีกับเจ้าใช่ไหม? ข้ากินเนื้อ ให้เจ้าดมกลิ่น” ลู่หยวนเซียวหน้าไม่อายจริงๆ

เด็กน้อยโกรธจนตาแดงแล้ว

ลู่เยี่ยนซูเห็นเขาสองคนก่อความวุ่นวาย ความเศร้าในใจก็กระจายตัวออกมาเล็กน้อย

“หยวนเป่า ไปเอากล้วยหอมมาหนึ่งลูก”

สวี่ซื่อจะให้คนส่งผลไม้สดใหม่และย่อยง่าย มาทุกวัน หยวนเป่าไปหยิบมาหนึ่งลูกอย่างรวดเร็ว

“เจ้าใช้ช้อนขูดจนเหลว ให้น้องสาวกินหน่อยเถอะ ห้าเดือนกว่าแล้ว กินผลไม้เหลวได้” ตอนนั้นเขายังไม่อัมพาตเคยป้อนให้พวกน้องชาย

ตามปกติลู่เยี่ยนซูกินแค่ข้าวต้มจืดไม่กี่คำ ประทังชีวิตนี้

วันนี้กลับกินข้าวต้มเนื้อถ้วยนี้สะอาดหมดเกลี้ยง แสงสว่างในดวงตา ดูเหมือนกับฟื้นคืนชีพมาอีกครั้งแล้ว

อยู่จนกระทั่งถึงตอนบ่าย ลู่เยี่ยนซูเหนื่อยแล้ว ลู่หยวนเซียวถึงเตรียมจะกลับ

“พี่ใหญ่ ท่านต้องการให้เชิญท่านหมอคนหนึ่งให้ไหม?”

“ข้าไม่บอกคนอื่น แอบทำ ตกลงไหม?” ลู่หยวนเซียวคิดอยู่ตลอดเวลา บาดแผลที่น่ากลัวตรงข้อมือของเขา

ลู่เยี่ยนซูถูนิ้วมือ นิ้วมือเขาคล่องแคล่วกว่าก่อนแล้ว

ทั้งหมดนี้เกิดจากเจาเจา

“พี่ไม่เป็นไร ไม่ต้องเชิญท่านหมอ และไม่ต้องบอกท่านแม่” เขามองน้องสามหนึ่งครั้ง

“พรุ่งนี้เป็นต้นไป ทุกวันตอนเจ้าเลิกเรียนก็มาในเรือนข้าเถอะ ข้าสอนเพิ่มเติมให้เจ้า” หลังจากอัมพาต เขาให้คนยกตำราทั้งหมดในบ้านออกไปเผาหมดแล้ว