หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 503

ลูกสาวของนางแตกต่างจากคนทั่วไป นางรู้!

ทุกอย่างที่นางรู้ ล้วนไม่ใช่สิ่งของที่ควรมีอยู่บนโลกใบนี้ ในสายตาของนาง มีแววตาซึ่งไม่เหมาะสำหรับเด็กเผยออกมาให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง

เผยซื่อจัดเสื้อผ้าให้ลู่จิ่งเหยาอย่างเอาใจใส่

ดวงตาของลู่จิ่งเหยาปรากฏความรังเกียจขึ้นแวบหนึ่ง

แต่ก็หายไปในชั่วพริบตา

นางจับมือของเผยซื่อ แล้วกล่าวอย่างอ่อนหวาน “ท่านแม่ หากข้าไม่ช่วยพี่ชาย แล้วข้าจะช่วยใครเล่า พี่ชายดี ครอบครัวเราถึงจะดี”

“หึ ท่านพ่อเปลี่ยนใจไปแล้ว ชัดเจนว่าเมื่อก่อน เขารักท่านแม่ที่สุด”

ลู่จิ่งเหยามุ่ยปาก

เผยซื่อกดหว่างคิ้ว “เขาชอบหรือไม่ชอบ ก็ไม่มีทางทำให้ตำแหน่งของลู่จิ่งไหวสั่นคลอนได้ วางใจเถอะ ตอนนี้จิ่งเหยาอยู่ในแผนผังตระกูลลู่ เป็นบุตรสาวขุนนางอย่างเป็นทางการ รีบไปพักผ่อนก่อนเถอะ แม่จะอยู่เป็นเพื่อนพี่ชายใหญ่”

ลู่จิ่งเหยาจึงจากไปอย่างเชื่อฟัง

ทันทีที่หันหลัง ใบหน้าไร้เดียงสาและว่านอนสอนง่าย ก็เปลี่ยนเป็นมืดมนในทันที

เมื่อลู่จิ่งเหยาไปแล้ว เผยซื่อก็สั่งให้สาวใช้ออกไป และปิดประตูห้องด้วยตัวเอง

เผยซื่อที่แกล้งทำเป็นเข้มแข็ง เบ้าตาแดงก่ำ ทายาให้ลู่จิ่งไหวด้วยตัวเอง

“ไหวเกอเอ๋อร์ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ครั้งก่อนเจ้ารับปากแม่ ว่าจะไม่ไปมั่วสุ่มกับบุรุษ ทำไมเจ้าถึงถูก…เหมี่ยนเหนียงจับได้เล่า!” เผยซื่อมือสั่นระริก นางทุ่มเทกำลังกายและกำลังสมองให้ลู่จิ่งไหวไปมากมาย ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้!!

ลู่จิ่งไหวสีหน้าผิดไปจากปกติ

เขาอธิบายไม่ได้ว่า ตัวเองวางแผนทำร้ายสตรีศักดิ์สิทธิ์หญิงจิ้งหลี แต่กลับถูกสตรีศักดิ์สิทธิ์ทำร้ายแทน

และอธิบายไม่ได้ว่า เดิมทีคิดจะวางแผนทำร้ายลู่เยี่ยนซู แต่ผลลัพธ์กลับตรงกันข้าม

ลู่จิ่งไหวเอามือจับเครื่องนอนด้วยความอัปยศ ไม่พูดไม่จาสักคำ

“เหมี่ยนเหนียง แม่ส่งคนไปเชิญมาแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวล” เผยซื่อถอนหายใจอย่างรุนแรง ทำใจตำหนิลูกชายไม่ได้

ตั้งแต่ลู่เยี่ยนซูเกิดเรื่อง นางก็พบว่าในห้องลูกชายมีบทความมากมายที่ไม่ได้เป็นของเขา

แต่ต่อมาเขาสอบซิ่วไฉได้ ก็ทำให้สายตาของลู่หย่วนเจ๋อลุกโชติช่วงใหม่อีกครั้ง

นางถึงขนาดปิดบังความผิดให้ลูกชาย

“ทำไมข้าต้องเผาต้นฉบับด้วย” ลู่จิ่งไหวน้ำเสียงเฉยชา

“ท่านแม่ ตอนเด็ก ท่านต้องการให้ข้าท่องหนังสือทุกวัน ต้องการให้ข้ากดลู่เยี่ยนซู ข้าท่องไม่ได้ ท่านก็ให้ข้าคุกเข่าท่องบนพื้นหิมะ”

“ท่านพ่อชื่นชมลู่เยี่ยนซู ท่านแอบหยิกข้าลับหลัง หยิกจนข้าเป็นแผลเต็มตัว”

“โทษข้าว่าไม่บากบั่น ไม่สามารถทำให้ท่านพ่ออยู่บ้านได้”

“ข้ากลายเป็นคนที่ถูกเปรียบเทียบกับลู่เยี่ยนซู ท่านพ่อเห็นข้าล้วนส่ายหน้า ท่านด่าข้าตีข้า โทษข้าว่าโง่เขลา!”

“ข้าฆ่าลู่เยี่ยนซู ขโมยต้นฉบับของเขา ข้าเหยียบย่ำเขาและค่อย ๆ ขโมยทุกอย่างของเขาไป ข้าเอาบทความของเขามา และกลายเป็นอัจฉริยะ”