หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 512

กลางดึก ลู่เจาเจายืนอยู่ตรงหน้าของสวี่ซื่อแล้วกลอกตาอ่านจดหมายที่พี่รองส่งมาให้

“ท่านแม่ พี่รองได้เลื่อนตำแหน่งแล้วจริงหรือเจ้าคะ” นางถามอย่างสงสัย

สวี่ซื่อลอบเช็ดน้ำตา “เด็กโง่อย่างพี่รองของเจ้าได้เลื่อนขั้นจากการรบ เขาใช้ชีวิตและกำลังทหารแลกมา”

สวี่ซื่อชื่นชมกับการเติบโตของบุตรชายและเป็นห่วงเขา

“เขาได้เขียนจดหมายให้พี่เวินหนิงไหมเจ้าคะ” ลู่เจาเจาถามอย่างจริงจัง

สวี่ซื่อทำหน้าไม่ถูก

“เจ้าแม่สื่อตัวน้อย เวินหนิงเป็นคู่หมั้นของเขา เขาจะกล้าลืมได้อย่างไร จำเป็นต้องให้เจ้ามาเป็นกังวลด้วยหรือไง...”

ลู่เจาเจาหัวเราะคิก

สวี่ซื่อกล่อมนางให้นอนแล้วจึงนำจดหมายจากบุตรชายกลับไปที่เรือน

ลู่เจาเจานอนอยู่บนเตียง นางพลิกตัวไปมาแต่ก็นอนไม่หลับ

จู่ๆ...

นางก็สูดหายใจเข้าเล็กน้อย

เด็กน้อยพลิกตัวลงจากเตียงและสวมถุงเท้า นางเหยียบบนเก้าอี้และเปิดประตู

อวี้ซูตกใจตื่น

ลู่เจาเจาใช้นิ้วแตะชี้ไปที่ริมฝีปาก “ชู่...”

อวี้ซูชะงักไปเล็กน้อย นางสามารถตามความคิดของลู่เจาเจาได้ทัน

ทางซ้ายของบ้านลู่เจาเจาคือหรงเช่อ ทางขวาคือตระกูลเวิน

เมื่อปีที่แล้วตระกูลเวินเพิ่งได้รับการปล่อยตัวให้กลับมาที่เมืองหลวง ทุกวันปีไหม้จึงจะได้พบกับสวี่ซื่อ ทั้งสองตระกูลมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก

“คุณหนูเจ้าคะ ทำไมบ่าวถึงได้กลิ่นธูป...”

“ดูเหมือนว่าจะเป็นกลิ่นของกระดาษเงินกระดาษทองที่ถูกเผา...”

อวี้ซูตัวสั่น และขนลุกไปทั้งร่าง

นางรู้สึกหนาวเล็กน้อย

ลู่เจาเจาตบที่บ่าของนางเบาๆ ความหนาวเย็นบนร่างของอวี้ซูหายไปเล็กน้อย

ลู่เจาเจาปรบมือ “กลับบ้านไปนอนกันก่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าไปเยี่ยมพี่เวินหนิงกันหน่อย” ลู่เจาเจาครุ่นคิด นางกลัวว่าพี่เหวินหนิงจะเป็นอะไรไป

เด็กน้อยเก็บเรื่องเอาไว้ในใจ วันต่อมาฟ้ายังไม่สางนางก็วิ่งมาที่บ้านตระกูลเวิน

“ท่านลุงเวิน ข้าคิดถึงพี่อาหนิงเจ้าค่ะ...”

“ข้าอยากเล่นกับพี่เวินหนิง ได้ไหมเจ้าคะ” ใต้เท้าเวินกำลังจะไปว่าราชการ เมื่อออกมานอกบ้านเขาก็ถูกลู่เจาเจาเข้ามากอดที่ขา

ใต้เท้าเวินรีบทำความเคารพ

“หลายวันมานี้อาหนิงป่วย เกรงว่านางจะเอาไข้ไปติดองค์หญิงได้” ใต้เท้าเวินชอบเจาเจามาก

เจาเจาโบกมืออย่างเชื่อฟัง “เจาเจาไม่กลัว ร่างกายของเจาเจาแข็งแรง”

“พี่รองไม่อยู่บ้าน เจาเจาจะดูแลพี่สะใภ้รองแทนพี่รองเอง” ลู่เจาเจาพูดจาเหมือนผู้ใหญ่

ใต้เท้าเวินห้ามไม่ได้จึงได้แต่ปล่อยนางไป

หญิงรับใช้นำทางให้กับลู่เจาเจา

“ไม่รู้ว่าหลายวันนี้คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าค่ะ พอตกกลางคืนมักจะฝันร้าย พอตื่นมาก็สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หมอหลวงเองก็หาอาการไม่เจอ...” หญิงรับใช้อดถอนหายใจออกมาไม่ได้