หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 529

ปัง

ปล่อยให้นางอยู่ข้างนอก

เพราะกลัวหากช้าไปแม้แต่นิดเดียว ชื่อเสียงของฮ่องเต้องค์ก่อนจะรักษาไว้ไม่ได้

ลู่เจาเจาทำปากยื่น

“ข้าแค่อยากให้ท่านดีใจบ้าง...”

หวังกงกงเข้ามาใกล้อย่างเอาใจ

“องค์หญิงเจาหยาง ทรงเกลี้ยกล่อมฝ่าบาทแล้วหรือ?”

ลู่เจาเจาพยักหน้า

“เกลี้ยกล่อมแล้ว”

“บ่าวว่าแล้วอย่างไรเล่า ฝ่าบาทโปรดปรานองค์หญิงมากที่สุด ต้องฟังองค์หญิงแน่นอน ฝ่าบาททรงเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”

ลู่เจาเจากระพริบตาปริบๆ

“เกลี้ยกล่อมจนใจสลายแล้ว”

“พระองค์อยากตาย”

หวังกงกงเหม่อมองนาง

“ทรงทำได้ดีมาก ครั้งหน้าอย่าหาทำอีกเลยพ่ะย่ะค่ะ” หวังกงกงอุ้มนางออกจากตำหนักด้วยสีหน้าหนักใจ

องค์รัชทายาทรออยู่นอกตำหนัก

“เจาเจา...” เมื่อมองไปไกลๆ คล้ายทั่วร่างขององค์รัชทายาทมีความเยือกเย็นปกคลุมเป็นชั้น

แต่เมื่อเห็นลู่เจาเจา ความเยือกเย็นในแววตาพลันหายไป แล้วเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน

เขากางแขนออก แล้วอุ้มลู่เจาเจาไว้ในอ้อมอก

“เข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่อากาศยังหนาวอยู่บ้าง ใส่หมวกกับผ้าพันคอซะ” องค์รัชทายาทอุ้มนางขึ้น เขากำลังอุ้มความเชื่อของตัวเอง

“เสด็จพ่อของเจ้าร้องไห้...” ลู่เจาเจากระซิบข้างหูรัชทายามเสียงค่อย

แววตาองค์รัชทายาทเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ข้ารู้ มีเพียงให้พระองค์จับได้คาหนังคาเขา ถึงจะทรงเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง”

ความจริงรัชทายาทเคยเปรยกับฮ่องเต้เซวียนผิงกลายๆ

เพราะอย่างไรเขาเป็นโอรส วังหลังเสด็จพ่อลุกเป็นไฟ เขานิ่งดูดายไม่ได้

ทว่า...

“สองปีมานี้เป่ยเจาวุ่นวายไม่สงบ เกิดภัยพิบัติบ่อยครั้ง ฝ่าบาทไม่มีแก่ใจจะจัดงาน ปีที่แล้ว...เจ้าทวงหนี้แผ่นดินได้ ทำให้พระคลังฝ่าบาทมั่งคั่ง ปีนี้จึงอยากจัดงานให้ยิ่งใหญ่!” องค์รัชทายาทเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม

ลู่เจาเจาชะงักไปเล็กน้อย

“เทศกาล...เจาหยางหรือ?”

(เทศกาลที่จัดขึ้นเพื่อข้าหรือ?) ใบหน้าดวงน้อยของลู่เจาเจาสับสนเล็กน้อย

“ถูกต้อง วันเกิดของท่านคือวันที่ยี่สิบเดือนสอง”

“วันตายของท่านคือวันที่สิบเดือนสิบสอง ทุกปีข้าและฝ่าบาทจะต้องขึ้นไปทำพิธีสักการะให้ท่านบนเจดีย์เก้าชั้น”

“โลกมนุษย์ไม่เคยลืมท่านเลย”

องค์รัชทายาทหันมองลู่เจาเจา

ลู่เจาเจายกมือกุมหน้าอก รู้สึกว่าข้างในว่างเปล่าจนทรมาน

คล้ายมีบางอย่างขาดหายไป

(ทำไมถึงรู้สึกเสียใจ? รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง? จุกอยู่ด้านใน...)

ดวงตาของนางร้อนผ่านจนอึดอัด แต่ในใจกลับไร้ความหวาดหวั่นใด