หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 547

“คุณหนูมีเรื่องดีๆ อะไรหรือไม่? ท่าทางดูมีความสุขจัง…” อวี้ซูแอบกระซิบถาม

ลู่เจาเจาหัวเราะเบาๆ “ความลับ”

นางมีความรู้สึกอยากรู้อยากเห็น

ร่างกายรู้สึกชา แต่พูดไม่ออก

คนทั่วโลกต่างเฉลิมฉลองวันเกิดของนาง แล้วจะไม่ซาบซึ้งได้อย่างไร?

วันนี้ไม่ได้ไปเรียน เด็กน้อยจึงแต่งตัวตามเทศกาลเป็นพิเศษ

มีการจัดโต๊ะธูปไว้ที่ลานบ้าน วางอาหารเช่นหมูหันย่างไว้

ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้าลึกๆ กลิ่นหอมมากจริงๆ...

“เจาเจา มาไหว้เทพเจ้าสิ” สวี่ซื่อหันหลังให้นาง กำลังประสานมือด้วยสีหน้าจริงจัง

สวี่ซื่อตั้งใจกับพิธีบูชาเทพเจ้าทุกปี

เมื่อสองปีก่อน เมื่อลู่เจาเจายังเป็นเด็กแบเบาะ นางเผชิญกับการทรยศของลู่หย่วนเจ๋อ การกบฏของลูกชาย นางก็ยังไม่เคยได้อยู่นิ่งๆ

ลู่เจาเจาคุกเข่าลงข้างนาง

“ตอนที่พี่ชายใหญ่ของเจ้าหยุดหายใจ ข้าก็สวดภาวนาต่อเทพเจ้าทั่วสวรรค์ สุดท้ายก็ภาวนาจนพี่ชายใหญ่ของเจ้าฟื้นขึ้นมา และในคืนนั้น…” รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนคิ้วของสวี่ซื่อ

“เดิมทีข้านอนไม่หลับทั้งคืน แต่ต่อมาข้าก็ทนไม่ได้ งีบอยู่ข้างเตียงของเยี่ยนลู่ซู…”

“แล้วเกิดฝันขึ้นมา”

“ข้าฝันถึงเทพเจ้า เทพเจ้าบอกว่าจะคืนเยี่ยนซูให้ข้า แต่ในอนาคตอันใกล้นี้ ข้าจะให้กำเนิดลูกสาว แล้วหวังว่าข้าจะเลี้ยงลูกสาวให้เติบใหญ่ได้อย่างปลอดภัย

“เจาเจา เจ้าเป็นเด็กที่เทพเจ้ามอบให้ข้า”

“ข้าโชคดีจริงๆ ที่ได้เป็นแม่ของเจ้า” นางรักเจาเจามาก แม้ว่าจะไม่มีเทพเจ้า นางก็รักเจาเจาอย่างสุดหัวใจ

[อาจเป็นฝีมือของศิษย์คนไหน?]

[แม่ของข้าและข้ามีความเชื่อมโยงกันจริงๆ หรือ?] ลู่เจาเจาเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ

หลังจากที่นางพลีชีพเพื่อสวรรค์และโลก ทันใดนั้น ความกดดันนับไม่ถ้วนก็เข้ามาครอบงำนาง ร่างกายของนางแตกสลาย และวิญญาณของนางก็ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

ความเจ็บปวดในขณะนั้นทำให้ลู่เจาเจาตัวสั่นหลังจากนึกถึงมันนับครั้งไม่ถ้วน

หลังจากการพลีชีพ นางก็สูญเสียร่างกายที่แท้จริงของนางและกลายเป็นจิตสำนึกทางจิตวิญญาณที่ล่องลอยอยู่ระหว่างสวรรค์และโลก

เขาจับแก้มของแม่แล้วจุ๊บอย่างแรง

ใบหน้าของสวี่ซื่อเต็มไปด้วยน้ำลาย

“พี่สาม แบกข้าหน่อย…” ลู่เจาเจายื่นมือออกไป ลู่หยวนเซียวก็นั่งยองๆ แล้วแบกนาง

“โห ดอกไม้เยอะมากเลย...”

ในเมืองหลวงยังคงหนาวอยู่และดอกไม้ที่นำมาจากที่อื่นก็ถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดน้ำค้างบางๆ

“เหตุใดถึงไม่มีรูปปั้นของเทพเจ้าผู้นั้นล่ะ?” ลู่เจาเจาสงสัย

ลู่หยวนเซียวยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าได้ยินท่านอาจารย์พูดมา”

“หลังจากที่เทพเจ้าท่านนั้นช่วยเหลือสิ่งมีชีวิตทั้งปวงแล้ว บุญคุณของนางก็เกือบจะสูงกว่าสวรรค์เลยนะ”

“ในเวลานั้น ผู้คนอยากวาดภาพเหมือนของนางเพื่อรำลึกถึงนาง”

“แต่เมื่อใดก็ตามที่วาดใบหน้าของนาง ภาพเหมือนนั้นก็จะเกิดเหตุบางอย่างขึ้น”

“กระดาษและพู่กันไม่มีทางรองรับอดีตของนาง และไม่สามารถจดบันทึกความดีของนางได้...”