หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 550

ทุกคนต่างเงยหน้าขึ้นมองรูปปั้นหินนั้น

เพลานี้องครักษ์ดึงผ้าสีแดงที่คลุมอยู่ออก

รูปปั้นหินทรุดโทรมที่ตั้งตระหง่านมานานนับพันปีปรากฏขึ้นตรงหน้าทุกคน

โดยมีร่องรอยขีดข่วนมากมายจนน่าตกใจเมื่อเห็น

รูปปั้นเทพธิดากำลังหลับตา ยกมือขึ้นประนมเหนือศีรษะเหมือนดอกบัว ราวกับกำลังอุ้มชูสิ่งมีชีวิตนับพันเอาไว้

เมื่อทุกคนเห็นภาพนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะหัวใจสั่นไหว ราวกับพบความหวังอันไม่มีที่สิ้นสุดในฝ่ามือของนาง

“ไม่รุ้ว่าเพราะเหตุใด ข้ารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย...” หลี่ซือฉีเอามือแตะแก้มและพบว่ามีน้ำตาไหลรินลงมาหยดหนึ่ง

“นี่เป็นความหวาดเกรงที่ฝังลึกอยู่ในกระดูกของข้า”

“ในเพลานั้นมนุษยชาติกำลังสูญสิ้น พระนางคือผู้ทรงทำให้มนุษย์ฟื้นคืนชีวิตขึ้นมานับไม่ถ้วน” องค์ชายสี่คุกเข่าลงบนพื้นและสวดอวยพรอย่างเงียบๆ

หลี่ซือฉีไม่ตอบ ไม่ว่าเขาจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม

แต่เมื่อทุกคนเผชิญหน้ากับรูปปั้นของเทพธิดา จะไม่มีใครกล้าแสดงความดูหมิ่น นอกเสียจากรู้สึกหวาดเกรงอย่างลึกๆ เท่านั้น

“นางเป็นความภาคภูมิใจของพวกเรา ในฐานะมนุษย์ที่ต้องต่อสู้กับเหล่าทวยเทพ”

ดวงตาของลู่เจาเจาจ้องมองไปที่รูปปั้น รูม่านตาของนางหดตัวลงอย่างรวดเร็ว ปฏิกิริยาโต้กลับนั้นทำให้นางต้องหลับตาลงอย่างรวดเร็ว

ราวกับเจาะลึกเข้าไปในจิตวิญญาณ ความเจ็บปวดอันเป็นนิรันดร์ก็ครอบงำนางอีกครั้ง

“โอ๊ย เจ็บ!” ลู่เจาเจาพลันยกมือขึ้นมาปิดตาเอาไว้

เสียงของเด็กน้อยสั่นเทา เจือไปด้วยความหวาดกลัว

มือเล็กๆ ปิดตาตนเองไว้แน่น ทำให้น้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด

“เจาเจา! เกิดอะไรขึ้น” ลู่หยวนเซียวถามขึ้นอย่างตื่นตระหนก

ก่อนที่ลู่เจาเจาจะตอบ รัชทายาทที่มาจากไหนไม่รู้ปรากฏตัวขึ้นและอุ้มนางขึ้นไว้ในอ้อมแขน

ดวงตาที่เคยสงบนิ่งของรัชทายาทแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขาปลอบเจาเจาด้วยน้ำเสียงสะอื้นสะอื้น

ลู่เจาเจาไม่ตอบอะไร แต่ผมของนางเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อมากมาย

“พวกเจ้าไปกราบไหว้กันก่อนเถิด ข้าจะพาเจาเจาไปพักผ่อนครู่หนึ่ง” รัชทายาทมองรูปปั้นหินและหวนนึกถึงความเจ็บปวดในครั้งนั้น

มันคงจะเจ็บปวดมากเหลือเกิน

ความเจ็บปวดลวงตาในการอุทิศตนจะติดตามนางดั่งเงาไปตลอดชีวิต

ลู่หยวนเซียวเดินตามรัชทายาทไปหยุดอยู่ใต้ต้นไม้อายุหนึ่งศตวรรษด้วยสีหน้าซีดเผือด

ลู่เจาเจาในเพลานี้ตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ และเจ็บปวดจนไม่อาจขยับนิ้วได้เลย

ดวงตาของเด็กน้อยเริ่มพร่ามัว “ฉง...เย่ว์...”

สายตาของนางมองทะลุรัชทายาทไป ราวกับเห็นฉงเย่ว์ผู้เป็นลูกศิษย์