หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 562

“องค์หญิงเจาหยาง ข้าได้ยินท่านนะ”

ลู่เจาเจาวางมือบนสะโพกที่อ้วนท้วนของนาง “ข้าจงใจพูดให้เจ้าได้ยินน่ะสิ แล้วยังไม่รีบออกไปอีกหรือ”

นางไม่เคยเห็นคนโชคร้ายขนาดนี้มาก่อน

สวี่สืออวิ๋นรีบเอามือปิดปากของนางไว้ ช่างซุกซนเหลือเกิน

“คุณชายหลี่ ขออภัยด้วย เจ้าเด็กคนนี้ปากไวไปหน่อย... นางชอบพูดจาไร้สาระ” ผู้เป็นแม่กล่าวพลางเหลือบตามองเด็กน้อย

หลีจื้อซีขมวดคิ้ว “ฮูหยินสวี่มิต้องกังวล ข้ามาถึงจุดนี้ได้เพราะใบหน้าหนาเช่นนี้นี่เอง อีกอย่างเจาเจาพูดได้ถูกต้อง...”

“ฝ่าบาทตรัสว่าความโชคร้ายของข้าจะส่งผลต่อชะตากรรมของแคว้น”

“ข้าคิดว่าการมีอยู่ขององค์หญิงเจาหยางและฝ่าบาทที่ทรงพระปรีชาในเป่ยเจา จะคุ้มครองให้ข้าอยู่รอดปลอดภัย เดิมทีฝ่าบาททรงลังเลพระทัย แต่จู่ๆ กลับมอบตำแหน่งทั่นฮวาให้กับข้า”

ลู่เยี่ยนซูถึงกับเอามือปิดหน้า

เขาประจบประแจงได้ไม่เท่าหลี่จื้อซีจริงๆ

หลี่จื้อซีมองไปที่ลู่เจาเจา “ถูกต้องหรือไม่ องค์หญิงเจาหยาง”

ลู่เจาเจากระแอมด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ

“องค์หญิงเจาหยางใจดีมีเมตตา ใจกว้างราวมหาสมุทร นางคงไม่รังเกีจความโชคร้ายของข้าอย่างแน่นอน”

“จริงสิ บ้านเกิดของข้ามีอาหารอย่างหนึ่งที่อร่อยเป็นพิเศษ องค์หญิงเจาหยางน่าจะไม่เคยกินมาก่อน เอาไว้ข้ากลับไปแล้วจะทำส่งให้องค์หญิงได้ลิ้มรส...”

หลี่จื้อซีก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับอุ้มเจาเจาขึ้นมา “องค์หญิงเจาหยางต้องกินข้าวให้มากกว่าเสียหน่อย ดูสิทั้งตัวเบาและซูบผอมเช่นนี้...”

ลู่เจาเจาถูกเกลี้ยกล่อมจนเริ่มอมยิ้มออกมา

[ว้าว เขาชมข้าว่าใจดีด้วยแหละ]

[และยังอยากทำอาหารให้ข้ากินอีก]

[เขาชมว่าข้าตัวเบา ทั้งยังซูบผอม... แม้ว่าเขาจะโชคร้ายไปหน่อย แต่เขาจริงใจ ไม่พูดโกหก...]

ลู่เยี่ยนซูพลันไอออกมาอย่างรุนแรง

ให้ตายเถอะ เจ้านี่หน้าด้านจริงๆ

ไม่มีใครเทียบได้อีกแล้ว

มันขัดกับความรู้สึกบ้างหรือไม่

ลู่เยี่ยนซูดื่มสุราไปสองสามแก้ว ดวงตาของเขาเริ่มแดงก่ำเล็กน้อย

“ท่านแม่ ต่อไปลูกจะเป็นที่พึ่งพิงให้กับท่าน ท่านจะไม่ถูกขับไล่ออกจากบ้านอีก…”

“ลูกขอดื่มให้กับท่าน ที่ผ่านมารบกวนท่านมากแล้ว” ลู่เยี่ยนซูยกแก้วขึ้น

สวี่สืออวิ๋นตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก แก้วสุราในมือก็สั่นระรัว

“แม่เข้าใจ แม่ไม่กลัว แม่ยังมีพวกเจ้า...”

“คนทั้งโลกบอกว่าข้าถูกหลอก พวกเขาต่างไม่เต็มใจยอมรับ แต่ข้ามีพวกเจ้า ชีวิตนี้ก็ไม่ขมขื่น…”

ทุกคนที่โต๊ะต่างก็หน้าแดงด้วยความมึนเมา

ทางด้านหลี่จื้อซีกำลังกอดสุนัขแล้วร้องไห้ “ไม่ง่ายเลย ไม่ง่ายเลย...”

“ไม่ง่ายเลยที่จะมาถึงเมืองหลวงทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่...” การสอบเตี้ยนซื่อนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ความยากคือเขามาไม่ถึงเมืองหลวง

ลู่เจาเจาเริ่มรู้สึกง่วงนอน เมื่อเติงจือเห็นว่าห้องโถงไม่เป็นระเบียบ นางจึงอุ้มเด็กน้อยกลับเข้าไปในห้อง