หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 566

ทั้งหมดคือแผนการชั่วร้าย

ตั้งแต่วินาทีแรกที่นางพบกับลู่หย่วนเจ๋อ นางก็ตกลงไปในกับดักที่เขาสร้างเอาไว้!

หัวใจของลู่หย่วนเจ๋อสั่นไหว นี่มันเป็นไปได้อย่างไร

นางรู้เรื่องนี้แล้ว?

เขาจัดการกับทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องอย่างชัดเจน ไม่เหลือใครรอดชีวิต แล้วสวี่สืออวิ๋นจะรู้ความจริงได้อย่างไร

ลู่หย่วนเจ๋อจ้องไปที่นางอย่างแน่วแน่ “สวี่สืออวิ๋น เจ้าไปฟังเรื่องนี้มาจากไหน มันคือคำโกหกทั้งเพ!”

สวี่สืออวิ๋นจึงยิ้มเยาะ “ท่านสังหารพวกเขาและโยนศพทิ้งลงในคูน้ำ มันจะเป็นเรื่องโกหกอีกหรือ”

ใบหน้าของลู่หย่วนเจ๋อมืดลงทันที

“ไสหัวไปให้พ้น! การสอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนามของเยี่ยนซูไม่เกี่ยวข้องอะไรกับท่าน!” มีหรือที่สวี่สืออวิ๋นจะไม่รู้แผนการของเขา

เขาก็แค่รู้สึกเสียดายที่ลู่เยี่ยนซูสอบได้อันหนึ่งทั้งสามสนามเท่านั้น!

และอยากแย่งบุตรชายคืนไป..

“เจ้าไม่ต้องกลับมาหาข้าก็ได้! แต่ว่าเยี่ยนซูคือหลานชายคนโตของตระกูลลู่ เขาจะต้องคืนสู่สกุลของเรา!” ลู่หย่วนเจ๋อละล่ำละลักเมื่อแผนการถูกเปิดโปง

“หญิงหม้ายอย่างเจ้าพาลูกๆ ตะลอนไปทั่วเช่นนี้ มันไม่เหมาะสม!”

“นับตั้งแต่โบราณ มีสตรีคนไหนบ้างที่หย่าร้างและพาบุตรชายคนโตออกมาเช่นนี้”

“ใช่ ข้าทำผิดต่อเจ้า”

“แต่พ่อของข้าไม่ได้ทำผิดต่อเจ้าใช่หรือไม่ ท่านพ่อให้ความสำคัญกับเจ้าและเยี่ยนซูมาก นั่นคือหลานชายคนโตของเขา!”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องกลับมา แต่เยี่ยนซูต้องคืนสู่สกุลและเป็นคนของจวนจงหย่งโหวเท่านั้น!” สีหน้าของลู่หย่วนเจ๋อเย็นชา ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีกต่อไป

สวี่สืออวิ๋นรู้สึกโกรธจนแทบระเบิดออกมา

“จวนจงหย่งโหว? แม้แต่ป้ายชื่อยังไม่มีเลย จะเรียกว่าจวนโหวได้อย่างไร หยุดเอาทองมาทาหน้าได้แล้ว!”

“คนที่ทำผิดต่อท่านผู้เฒ่าไม่ใช่ข้า!”

“ท่านต่างหาก! เลิกเอาศีลธรรมมาผูกมัดข้าเสียที!” สวี่สืออวิ๋นถ่มน้ำลายใส่หน้าลู่หย่วนเจ๋อ

โชคดีที่ข้าเขียนหนังสือตัดสัมพันธ์ตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะได้เปรียบไปมากกว่านี้!

ดวงตาของลู่หย่วนเจ๋อพลันสว่างขึ้นเล็กน้อย

“แต่เรื่องคืนสู่สกุลคงเป็นไปไม่ได้”

การคืนสู่สกุลจะเป็นการทรยศต่อแม่ของเขาอีกครั้ง เขาไม่มีวันคืนสู่สกุลนั้นเป็นอันขาด

“นี่เจ้า!”

“ใต้เท้าลู่ โปรดระวังกิริยาด้วย หนังสือตัดสัมพันธ์ที่ท่านเขียนด้วยตนเอง ฝ่าบาททรงอ่านด้วยพระองค์เอง!”

“ท่านเอาตัวลู่จิ่งไหวละทิ้งลู่เยี่ยนซู ทั้งเมืองหลวงมีผู้ใดไม่รู้บ้าง”

ในตอนนั้นหรงเช่อจูงมือลู่เจาเจากลับมาจากข้างนอกพอดี

ดวงตาของลู่หย่วนเจ๋อมืดมนทันที “ข้ากำลังคุยกับบุตรชาย เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย”

“บุตรชาย? โถ ไม่เห็นได้ยินเรียกว่าพ่อสักคำ!” การมีอยู่ของหรงเช่อ ทำให้ลู่หย่วนเจ๋อกลอกตาด้วยความโกรธ

“เจาเจา มาให้พ่อกอดหน่อย” ลู่หย่วนเจ๋อตบมือไปทางเจาเจา