หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 571

เขามีจิ่งเหยาอยู่แล้วทั้งคน!

หัวใจของลู่จิ่งเหยาเต้นแรง นางเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพ่ออย่างมีความสุข

“ได้ยินคำพูดนี้ของท่านอาวาส ข้าเองก็สบายใจ เพลานี้ในบ้านไร้ความสงบสุข ข้าเองก็รู้จะทำเช่นไร” ลู่หย่วนเจ๋อถอนหายใจเบาๆ

“ข้าถูกถอดออกจากตำแหน่งท่านโหวภายใน 2 ปี ถูกฝ่าบาททรงตำหนิและลดตำแหน่ง ท่านแม่ล้มป่วยติดเตียง... ในขณะที่บุตรชาย...” ลู่จิ่งไหวยิ่งแล้วใหญ่ ทุกครั้งที่ออกไปข้างนอก มักถูกผู้คนพากันหัวเราะเยาะเสมอ

เจ้าอาวาสรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

“เหตุใดจึงไม่ดีเล่า ไม่สิ หลังจากที่เจ้ามีบุตรสาว เจ้าจะเจริญรุ่งเรืองในหน้าที่การงาน”

เจ้าอาวาสนับนิ้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความแปลกใจ

“อ๊ะ ไม่ถูกต้อง...”

“บุตรชายคนโตของเจ้าถูกกำหนดให้เจอกับด่านเคราะห์ ไม่ถูกชะตากับน้ำ แต่หลังจากน้องสาวของเขาเกิดมา เขาจะได้รับพร สอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนามสอบ มีตรงไหนผิดพลาดไปกันแน่” เจ้าอาวาสสนับนิ้วคำนวณอย่างรวดเร็วโดยรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ลู่หย่วนเจ๋อกลับตกใจเป็นอย่างมาก

สามเณรน้อยจึงพูดขึ้นที่ด้านหลังว่า “ท่านอาจารย์ คุณชายลู่เยี่ยนซูสอบติดจอหงวนแล้ว ทุกคนในเมืองหลวงต่างก็รู้กันดี เขาสอบติดอันดับหนึ่งทั้งสามสนามสอบและเป็นบุรุษหนุ่มที่ประสบความสำเร็จอย่างมาก”

“โชคของบุตรคนรองควรอยู่ในสนามรบ เขาเข้าร่วมกองทัพแล้วหรือไม่” เจ้าอาวาสถาม

“ใช่ขอรับ เขาเข้าร่วมกองทัพแล้ว” ลู่หย่วนเจ๋อตอบ

“ส่วนบุตรคนที่สามมาทางฝ่ายบัณฑิตใช่หรือไม่”

“ใช่ขอรับ แต่...”

เจ้าอาวาสได้แต่งุนงง “แล้วมันผิดพลาดตรงไหนกัน เจ้าได้ทำร้ายบุตรสาวหรือไม่”

ลู่หย่วนเจ๋อพลันส่ายหน้าอย่างรุนแรง “ข้าจะทำร้ายบุตรสาวได้อย่างไร!”

“ข้ารักและเอ็นดูนางจะแย่”

เจ้าอาวาสยังคงนับนิ้วคำนวณด้วยความสับสนต่อไป

“ไม่ ไม่ มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ”

“บุญกุศลของนางมากพอที่จะปกป้องคุ้มครองความเจริญรุ่งเรืองของจวนโหว แม้กระทั่งก่อนที่นางจะเกิด นายหญิงใหญ่ก็มีบุญกุศลมากมาย ดึงดูดแต่สิ่งดีๆ มายังจวนได้”

แม้แต่ฝ่าบาทยังต้องประนมมือให้กับท่านเลย

“ไม่ต้องซ่อน ไม่ต้องซ่อน นางมีบุญกุศลนับพัน เพลิดเพลินกับธูปบูชาของผู้คน สามารถรับการคุกเขากราบไหว้จากอาตมาได้”

“เดิมทีการทดสอบชะตากรรมของนางเป็นสิ่งอุกอาจอยู่แล้ว” เจ้าอาวาสโบกมือ

ทุกคนที่อยู่ใต้แท่นบูชาต่างลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ

“ท่านเจ้าอาวาสคุกเข่าให้กับบุตรสาวของลู่หย่วนเจ๋อจริงหรือ!” เสียงอุทานของอ๋องจิ้งซีดังขึ้น

ในขณะที่สวี่สืออวิ๋นกำลังอุ้มลู่เจาเจาลงจากรถม้า

“ใต้เท้าลู่ ช่างโชคดีเหลือเกิน แม้ว่าจะขีดฆ่าบุตรชายคนโตออกจากแผนภูมิลำดับวงศ์ตระกูล สูญเสียบุตรชายจอหงวนไป แต่บุตรสาวที่เกิดจากอนุกลับมีโชคชะตาอันสูงส่ง พระภิกษุผู้มีชื่อเสียงยังต้องคุกเข่าลงให้”

“ครึ่งแรกของชีวิตพึ่งพาอาศัยตระกูลสวี่ ครึ่งหลังของชีวิตพึ่งพาตระกูลเผย ช่างเป็นชีวิตที่ดีจริงๆ”

ทุกคนพูดอย่างขมขื่น

สวี่สืออวิ๋นจึงได้แต่ตกตะลึง