หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 586

ทุกคนยืนหยัดต่อต้านลู่เยี่ยนซู ไม่ต้องการให้เขาเข้าใกล้รัชทายาทไปมากกว่านี้

สวี่สืออวิ๋นค่อยๆ เช็ดน้ำตาออกเบาๆ

ไทเฮาลอบถอนหายใจอย่างเงียบๆ “ระมัดระวังตัวด้วย ให้บ่าวติดตามไป”

ไม่มีใครสังเกตเห็นใบหน้าแดงก่ำของลู่เจาเจาและการแสดงออกอย่างไร้เดียงสานั้นเลย

เซี่ยอวี้โจวและองค์ชายหกพานางเดินออกจากประตูพระราชวังอย่างระมัดระวัง

“พวกเจ้าห้ามเข้าใกล้มากเกินไป ทุกอย่างต้องเก็บเป็นความลับ นี่คือความลับของพวกเรา...” เซี่ยอวี้โจวสั่งคนรับใช้ที่ติดตามมา

“ใช่ อย่าเข้ามาใกล้เกินไป” องค์ชายหกก็ตะโกนใส่คนรับใช้ด้วยเช่นกัน

ทำให้ไม่มีผู้ใดกล้าเดินเข้าไปใกล้ ทั้งอวี้ซู อวี้ฉินและคนอื่นๆ จึงได้แต่เดินตามอย่างห่างๆ

เพียงแค่ไม่ปล่อยให้พวกเขาคลาดสายตา

องค์ชายหกแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเช็ดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผาก “ในที่สุดก็พาน้องสาวออกจากท้องพระโรงได้เสียที ข้ากลัวเหลือเกินว่านางจะพูดจาเหลวไหลออกไป...”

เซี่ยอวี้โจวพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“จะทำให้นางกลับมามีสติได้อย่างไร”

“ข้าได้ยินมาว่าฉี่เด็กเป็นของดี เรามาลองกันดีหรือไม่” องค์ชายหกแอบได้ยินคนในวังบอกกันว่าฉี่เด็กเป็นของดีอย่างหนึ่ง

เพียงแต่ไม่รู้ว่าดีอย่างไร

ทว่าก็แค่เอาของดีใส่เข้าปากนางก็พอ

หากมันได้ผลขึ้นมาจริงๆ ล่ะ

เซี่ยอวี้โจวลังเลเล็กน้อย ฉี่เด็ก? เรื่องจริงหรือ

ลู่เจาเจาเริ่มลูบหูตัวเอง และเอียงหัวมองไปข้างหน้าด้วยความสับสน

“เจาเจา เจ้าอยากดื่มฉี่เด็กหรือไม่” องค์ชายหกถามด้วยเสียงแผ่วเบา

ลู่เจาเจาพลันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ท่านพี่เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะผลักท่านลงไปในกองอึเดี๋ยวนี้เลย” แม้ว่านางจะเมา แต่ก็รู้ว่าฉี่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่นอน

“จริงนะ เจาเจาไม่ได้โกหก”

“มีคนเรียกหาเจาเจา...” ลู่เจาเจายกมือแตะหัวใจ มีคนเรียกหานางจริงๆ ...

“เจาเจา ทางนั้นเดินไปไม่ได้แล้ว มีการป้องกันอย่างแน่นหนา มีเพียงท่านลุงฮ่องเต้เท่านั้นที่จะเข้าไปได้”

“อ้อแล้วก็ท่านพี่รัชทายาทด้วย”

“ท่านพี่รัชทายาทไม่ยอมพาพวกเราเข้าไปหรอก มีเพียงแต่รัชทายาทและฮ่องเต้เท่านั้นที่สามารถเข้าไปในเจดีย์เก้าชั้นได้” องค์ชายหกได้รับการสอนจากเสด็จแม่ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก จึงไม่กล้าเข้าใกล้เจดีย์เก้าชั้นเลยสักครั้ง

ลู่เจาเจาส่ายหน้า “จริงหรือ งั้นไปเรียกท่านพี่รัชทายาทมา”

“เอ๊ะ แล้วท่านพี่ห้าล่ะ” นางจำได้ว่าองค์ชายห้าและองค์ชายหกไม่เคยแยกจากกัน

องค์ชายหกเม้มริมฝีปากและพูดด้วยเสียงต่ำ “เสด็จแม่ของท่านพี่ห้าคือพระนางซูเฟย ข้าไม่รู้ว่านางทำอะไรผิด แต่ฝ่าบาททรงส่งตัวนางไปที่ตำหนักเย็น ท่านพี่ห้าก็ล้มป่วยหนัก ตอนนี้เขาป่วยหนักมาก” องค์ชายห้าคุกเข่าขอร้องอยู่หน้าท้องพระโรงอยู่นาน แต่บิดาไม่ยอมให้เข้าไปเยี่ยม

ลู่เจาเจาอยู่ในอาการงุนงง และค่อยๆ ถามทีละคำถามเมื่อนึกขึ้นได้

ไม่นานรัชทายาทก็เดินเข้ามาหลังจากได้ยินเสียงในใจ