หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 587

“เจาเจา นี่เจ้าดื่มสุรามาหรือ” ทันทีที่รัชทายาทเดินเข้าไปใกล้ เขาก็เห็นท่าทางเงอะงะของนาง พร้อมกับกลิ่นสุราจางๆ

เซียวอวี้โจวรีบหดคอในทันที “ห้ามไว้ไม่ได้น่ะ” เขาไม่กล้าบอกว่าเขาเองเป็นคนป้อนด้วยซ้ำ

รัชทายาทหันไปเหลือบมอง แต่ทั้งสองกลับไม่กล้าแม้แต่สบตา

เขาจึงอุ้มลู่เจาเจาขึ้นมา

“เจาเจา เจ้าได้นำกระบี่เจาหยางมาด้วยหรือไม่” รัชทายาทถามอย่างระมัดระวัง

ลู่เจาเจาส่ายหัว “วาง...วางไว้ที่บ้าน ปกป้องครอบครัว” นางพูดเสียงดัง

เซี่ยเฉิงสี่พลันแอบรู้สึกโล่งใจ

จะว่าไปท่าทางของนางดูแปลกไปมาก เห็นกันอยู่ว่านางฝึกฝนอยู่นระดับสูง แต่กลับเมาง่ายแม้สัมผัสสุราน้อยนิด

เมาจนแทบเสียสติเลยก็ว่าได้

เมื่อสบสายตาใสราวผลึกแก้ว ดูเลอะเลือนราวกับสูญเสียสติไปหมดสิ้น

ภายในพริบตาเดียว... ก็ทำลายทั้งพรรคบนหุบเขาจนสิ้น

มีศิษย์น้องคนหนึ่งนามว่ากานถัง ชอบอ่านหนังสือลามก นางหยิบกล่องหนังสือของกานถังออกมาอ่านต่อหน้าธารกำนัล...

สุดท้ายศิษย์น้องกานถังจึงถูกกักขังเป็นเวลาหลายร้อยปี

ฤดูกาลผันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

ทว่าประวัติศาสตร์อันมืดมนนั้นไม่อาจลบล้างออกไปได้

ลู่เจาเจาตอนเมานั้นน่าหวาดกลัวเหลือเกิน

“เรียกหา เรียกหา...” ลู่เจาเจาชี้ไปที่เจดีย์เก้าชั้นด้วยน้ำตาเอ่อคลอ

“หากท่านไม่ไป ข้าจะแอบไปเอง! ท่านหยุดข้าไม่ได้!”

รัชทายาทถอนหายใจเบาๆ เขารู้ดีว่าไม่สามารถอธิบายเรื่องนี้ให้คนขี้เมาฟังได้

“เจ้ากลับไปรอที่วังก่อน ข้าจะกลับไปคิดบัญชีในภายหลัง” รัชทายาทพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ทำให้องค์ชายหก สั่นสะท้านด้วยความตกใจ

ทั้งสองกลับไปยังพระราชวังด้วยหน้าตาบูดบึ้ง

จึงรู้ว่าบรรยากาศในท้องพระโรงเริ่มดุเดือดมากขึ้น

ทว่าเขายังคงโกหกเพื่อปลอบใจเจาเจา “ข้าได้ยินแล้ว ข้าจะรีบขึ้นไปบนเจดีย์เดี๋ยวนี้ ไม่ต้องกลัวนะ”

รัชทายาทยืนอยู่บนชั้นเก้าอย่างสั่นเทา พร้อมกับถอดกุญแจออกแล้วหายใจเข้าลึกๆ

ประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆ

แสงกลุ่มหนึ่งลอยอยู่กลางอากาศ พร้อมกับขยับไปมาราวกับมีชีวิต

“มันนั่นแหละ มันกำลังเรียกหาข้า”

“เจาเจาไม่ได้โกหก” เจาเจาน้อยพูดอย่างเสียใจ

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้โกหก ข้าเชื่อเจ้า” เสียงของรัชทายาทเต็มไปด้วยความศรัทธา และเชื่อในทุกคำพูดของเจาเจา

เมื่อเจาเจาขยับเข้าไปใกล้

แสงกลุ่มนั้นจึงลอยลงมาและตกลงไปด้านหน้าของลู่เจาเจาทันที

“นี่มัน… อะไรหรือ” เด็กน้อยดูเหมือนกึ่งเมากึ่งมีสติ แต่รัชทายาทรู้ว่าตอนนี้นางกำลังเมาจริงๆ