หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 594

เหล่าขุนนางต่างมองลู่เจาเจาด้วยความโกรธ พวกเขาอยากจะคัดค้าน แต่ก็กลัวนางจะพูดอะไรเหลวไหลขึ้นมาอีกครั้ง ในขณะที่ฮ่องเต้เลิกคิ้วอย่างภาคภูมิใจ

“เจาเจา มาให้ท่านพ่อฮ่องเต้กอดหน่อย!”

“เด็กดี...เจ้าเด็กน้อยอ้วนขึ้นอีกแล้วสินะ...”

คำว่าอ้วนคำเดียว ทำให้ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้นมองทันที

ฮ่องเต้…

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงลางร้ายบางอย่าง เขาไม่ควรยั่วโมโหนางตั้งแต่แรก!

[ใครอ้วน ใครอ้วน! ใครกันแน่ที่อ้วน ข้ายังไม่พูดเลยว่าท่านถูกสวมเขา!]

[หึ ข้าเกลียดท่านพ่อฮ่องเต้!]

[สมน้ำหน้าที่ถูกฮุ่ยเฟยสวมเขา!] เด็กหญิงกัดฟันกรอด

ทันใดนั้นรัชทายาทจึงเงยหน้าขึ้นและมองลู่เจาเจาด้วยความตกใจและ...สับสน

เสด็จแม่สวมเขาเสด็จพ่องั้นหรือ

ทุกคนในราชสำนักต่างมองฮ่องเต้ด้วยความหวาดกลัว

“หุบปาก!” ฮ่องเต้ตะโกนขึ้น

ลู่เจาเจามองเขาอย่างสงสัย “ใครพูด ข้ายังไม่ทันพูดอะไรเลย...”

ฮ่องเต้ตรัสด้วยความรู้สึกชาไปทั้งร่างกาย “งานเลี้ยงวันนี้จบลงแล้ว ทุกคนจงออกจากพระราชวังประเดี่ยวนี้!”

และได้แต่เฝ้าอธิษฐานอยู่ในใจ อย่าพูดนะ อย่าพูด...

[เขาคงไม่โกรธฮุ่ยเฟยจนเสียสติไปแล้วใช่หรือไม่ ลองคิดดู เขารักฮุ่ยเฟยจริงๆ แต่ฮุ่ยเฟยกลับเห็นเขาเป็นเพียงบ่อตกปลา]

[เขาคิดว่าฮุ่ยเฟยเข้ามาในวังเพื่อแย่งชิงความโปรดปราน แต่สุดท้ายนางเข้ามาในวังเพื่อจีบสาว...]

[ใครใช้ให้ฮุ่ยเฟยชอบสตรี ไม่ชอบบุรุษกันเล่า]

[เฮ้อ... เพื่อซูเฟยแล้ว นางจะเป็นหรือตายกันนะ]

หวังหยวนลู่และครอบครัวสูงศักดิ์ไม่ได้ยินเสียงนั้น แม้ว่าเขาจะงุนงง แต่ก็ยังเดินออกไปเตือนพวกเขาทีละคน

องค์ชายใหญ่มองบิดาด้วยความสิ้นหวัง เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่ออ้าปากพูดกลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา

คำร้องเรียนทั้งหมดที่มีต่อฮ่องเต้หายไปในทันที

ฮ่องเต้ไม่ตัดสินประหารชีวิตเขาก็ถือว่าเมตตามากพอแล้ว

สวี่สืออวิ๋นพลันเช็ดน้ำตาและก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงหรงเช่อขึ้น “ทำไมท่านจึงโง่เขลาเช่นนี้! ท่านจะละทิ้งชื่อเสียงทางการทหารที่ต่อสู้มาตลอดชีวิตได้อย่างไร!”

หรงเช่อกลับมองนางด้วยรอยยิ้ม “ชื่อเสียงทางการทหารตายไป แต่คนยังมีชีวิตอยู่ มีอวิ๋นเหนียงอยู่ ต่อให้ข้าต้องกลับไปเป็นซื่อจื่อว่างงานก็ไม่เป็นไร”

สวี่สืออวิ๋นมองเขาด้วยความโกรธ แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“โง่เขลาเหลือเกิน”

หรงเช่อยิ้มอย่างโง่เขลา เขาไม่ได้โง่ เพราะหลังจากลาออก เขาจะได้อยู่กับอวิ๋นเหนียงตลอดไป