หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 595

ก่อร่างสร้างตัวคือเรื่องของบุรุษโสด

แต่เขาหรงเช่อแค่อยากอยู่กับภรรยาเท่านั้น

เซี่ยวอวี้โจวเดินตามอ๋องจิ้งซีด้วยท่าทางสะอึกสะอื้น “เสด็จพ่อ สุราหยดเดียว โทษไม่ถึงตาย อย่าตีข้าเลย...” แค่นึกถึงสายตากินเลือดกินเนื้อของเหล่าขุนนาง เซี่อวี้โจวก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

ขุนนางแก่เหล่านั้นต้องการโบยเขาจนตายจริงๆ

เขาเองก็ยังไม่เข้าใจว่าสุราเพียงหยดเดียว เหตุใดจึงรุนแรงเพียงนี้!

หลังจากทุกคนออกจากพระราชวัง หรงเช่อจึงมองไปที่เจาเจาด้วยความกังวล เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าเหล่าขุนนางบู๊และบุ๋นต่างก็ได้ยินเสียงของเจาเจาทั้งสิ้น

“ฮูหยินสวี่ แม่ทัพหรง พวกเจ้ากลับจวนไปก่อน ประเดี๋ยวข้าจะไปส่งเจาเจาด้วยตนเอง” รัชทายาทอุ้มเจาเจาไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน

แม้เขาจะอายุไม่มากนัก แต่มักดูโตกว่าอายุเสมอ

“ท่านแม่ ประเดี๋ยวข้าจะกลับบ้านพร้อมกับท่านพี่รัชทายาทเอง” เด็กน้อยโบกมือด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“ขอบพระทัยเพคะ” สวี่สืออวิ๋นโค้งคำนับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ก่อนจะกลับออกไปพร้อมกับหรงเช่อ

ทว่าพวกเขาไม่ได้เดินทางกลับ แต่ยืนรออยู่นอกประตูพระราชวังพร้อมกับลู่เยี่ยนซู

รัชทายาทพลันถอนหายใจออกมาเบาๆ “เจาเจา ข้าควรทำอย่างไรกับเจ้าดี…”

“ขุนนางพวกนั้นคงกลัวเจ้าจนหัวหด ข้าเดาว่าคืนนี้พวกเขาจะต้องฝันร้ายอย่างแน่นอน…”

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อบันทึกชื่อของเจาจาลงไปในสาแหรกราชวงศ์ มันจะเชื่อมโยงถึงชะตากรรมของแคว้น ทำให้เหล่าขุนนางข้าราชบริพารได้ยินเสียงในใจของนางจริงๆ

เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้าง โดยไม่รู้เลยว่าคำพร่ำบ่นในใจของตนเองถูกแอบฟังจนหมดแล้ว

จากนั้นรัชทายาทจึงพานางกลับไปที่ตำหนักบูรพา

กว่าจะถึงที่นั่น เด็กน้อยก็เกือบเคลิ้มหลับ

รัชทายาทนอนฟังเสียงหัวใจเต้นแรงด้วยความรัก “เจาเจา ข้าสัญญาว่าจะทำให้มันหวนคืนกลับมา”

“เจาเจา อดทนไว้นะ…”

“ฉงเย่ว์ต้องดึงหัวใจแห่งเป่ยเจาออกมา อดทนหน่อยนะ…” อาจารย์ของเขากรีดหัวใจด้วยใบหน้านิ่งเฉยในชาติก่อน แต่เพลานี้เขากลับไม่กล้าลงมือทำเสียอย่างนั้น

ฝ่ามือของเขาสั่นระรัว เขารู้สึกหนักอึ้งในใจ

“อดทนหน่อยนะ เจาเจา…” น้ำเสียงของเซี่ยเฉิงสี่เต็มไปด้วยความเศร้า

เขาหลับตาลงและออกแรงมากขึ้น

แสงจางๆ นั้นพุ่งพรวดออกมาจากหัวใจ

เซี่ยเฉิงสี่ถือมันไว้ในมือ แสงนั้นยังคงดูอบอุ่น

และเต้นอย่างสม่ำเสมอ

เมื่อมองดูเด็กน้อยที่เต็มไปด้วยเหงื่อ รัชทายาทจึงตะโกนสั่งว่า “พาองค์หญิงไปอาบน้ำ อย่ารบกวนการนอนของนาง”

“เพคะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็กลับไปที่เจดีย์เก้าชั้นพร้อมกับหัวใจแห่งเป่ยเจา

หัวใจแห่งเป่ยเจาหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา ไม่ยอมกลับไปยังที่เดิม

“กลับไปที่เดิม…” เซี่ยเฉิงสี่พูดด้วยเสียงต่ำ