หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 596

หัวใจแห่งเป่ยเจากลับไปสู่ตำแหน่งเดิมอย่างไม่เต็มใจนัก

ทันทีที่มันกลับไป ดาวจักรพรรดิที่เคยส่องแสงสว่างจึงหายไปในท้องฟ้ายามค่ำคืนอีกครั้ง

รัชทายาทเดินลงมาจากเจดีย์เก้าชั้น ก่อนจะโบกมือเบาๆ พลังงานวิญญาณก็สลายไป อีกไม่กี่นาทีทหารยามเหล่านี้จะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

ทันทีที่เดินออกมาจึงพบเข้ากับไต้ซือชื่อคงที่กำลังเงยหน้ามองท้องฟ้าอยู่ที่ประตูพระราชวัง

เขาบ่นพึมพำ “ทำไมถึงไม่มีแล้ว”

“ทำไมถึงหายไป”

“ท่านเจ้าอาวาส ท่านกำลังมองหาสิ่งใดหรือ” รัชทายาทอดไม่ได้ที่จะถาม เมื่อเห็นอีกฝ่ายสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เมื่อเจ้าอาวาสเห็นรัชทายาทจึงสงบลงเล็กน้อย ก่อนจะประสานมือทำความเคารพ “อาตมากำลังเฝ้าดูดวงดาวในยามกลางคืนน่ะ จะเกิดเรื่องใหญ่ในสามดินแดน อึก...”

ยังไม่ทันจะพูดจบ เขากลับกระอักเลือดออกมาเต็มปากทันที

“ท่านอาจารย์ โปรดหยุดพูดเถิด ชีวิตของท่านไม่เพียงพอที่จะเปิดเผยความลับสวรรค์” สามเณรน้อยหน้าซีดด้วยความตกใจและรีบประคองเขาเอาไว้

เจ้าอาวาสจึงถอนหายใจออกมา

รัชทายาทรีบโบกมือ “ดวงตาของเจ้าอาวาสเพิ่งหายดี โปรดดูแลตนเองด้วย เฉิงสี่ไม่สนใจเรื่องความลับสวรรค์หรอก”

ความปรารถนาเดียวของเขาคือให้เจาเจาค้นพบหัวใจตนเอง

นั่นจึงจะเป็นการฟื้นคืนชีพที่แท้จริง

รัชทายาทอยู่คุยไม่นาน เขาก็อุ้มเจาเจากลับไปหาสวี่สืออวิ๋น

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทที่ทรงดูแลบุตรสาวของหม่อมฉันเพคะ” สวี่สืออวิ๋นรีบกล่าวขอบคุณ

“ฮูหยินสวี่มิต้องเกรงใจไป เจาเจามีความสำคัญต่อข้ายิ่งกว่าชีวิต” รัชทายาทส่งเจาเจาให้กับนาง

ขณะนั่งบนรถม้าออกมาไกลระยะหนึ่ง จู่ๆ ลู่เยี่ยนซูก็หันกลับไปมอง เห็นรัชทายาทยืนอยู่หน้าประตูไกลๆ ส่งพวกเขา

“วันนี้...ท่านได้ยินเสียงในใจของเจาเจาหรือไม่” สวี่สืออวิ๋นกระซิบถาม

หรงเช่อสะดุ้งโหยง ก่อนจะพยักหน้ารับ

“ใช่ และไม่ใช่ข้าเพียงคนเดียว ข้าเกรงว่าขุนนางบู๊และบุ๋นรวมถึงราชวงศ์ต่างได้ยินกันหมดแล้ว” หรงเช่อให้ความสนใจกับทุกอย่างเกี่ยวกับตัวของเจาเจา

“ทั่นฮวาหลี่ เหตุใดวันนี้จึงไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงพระราชวังเล่า” สวี่สืออวิ๋นถามขึ้น

หลี่จื้อซีมองนางด้วยสายตาว่างเปล่า

“ฮูหยินสวี่ ข้าไปแล้ว”

“เดิมทีข้านั่งอยู่ข้างพี่เยี่ยนซู ทว่าโต๊ะกลับคว่ำทำให้สุราหกใส่เสื้อผ้า หลังจากกลับมาหลังเปลี่ยนชุดเสร็จ กระเบื้องก็หล่นลงมากระแทกเท้าของข้าอีก”

“ฝ่าบาททรงไม่อนุญาตให้ข้าเข้าไปในพระราชวัง จึงสั่งให้ข้านั่งรออยู่ที่หน้าประตู”

“ลมหนาวพัดมาตลอด ข้านั่งอยู่ที่นั่นด้วยความเหน็บหนาว”

สวี่สืออวิ๋น : …

รถม้าหยุดที่หน้าประตูบ้านตระกูลลู่ หรงเช่อส่งพวกเขาเข้าบ้านอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

หรงเช่อที่กำลังเดินเข้าไปเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ในเงามืด

“ใต้เท้าลู่ ท่านดูอ่อนแอเปราะบางเช่นนี้ ไม่กลัวข้ามองไม่ชัดแล้วจะชกหน้าท่านหรืออย่างไร” ริมฝีปากของหรงเช่อโค้งงอ แสดงความดูถูกเล็กน้อย