หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 598

โชคดีที่เผยเจียวเจียวยังกตัญญูรู้คุณ ดูแลนายหญิงใหญ่แทนเขาเสมอมา

ลู่หย่วนเจ๋อเดินไปยังลานหลัก แต่กลับไม่เห็นใครอยู่ที่นั่น “ฮูหยินอยู่ที่ใด” เขาเอ่ยถามสาวรับใช้

“ฮูหญิงดูแลนายหญิงใหญ่ที่หอเต๋อซั่นเจ้าค่ะ”

“ฮูหยินท่านกตัญญู มักจะไปที่หอเต๋อซั่นอยู่บ่อยๆ”

ความโกรธของลู่หย่วนเจ๋อจึงทุเลาลง นายหญิงใหญ่สนิทสนมกับเผยเจีวเจียว ถือว่านางยังพอมีจิตสำนึกอยู่บ้าง

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็ตระหนักได้ว่าหลังจากที่นายหญิงใหญ่เป็นอัมพาต นางนิสัยเปลี่ยนไป แม้แต่เขาเองยังทนไม่ไหวเช่นกัน

นายหญิงใหญ่มักจะร้องห่มร้องไห้ทั้งคืนจนทำให้คนอื่นไม่สบายใจ

เขาจึงเดินไปยังหอเต๋อซั่น

เมื่อเดินไปถึงหน้าลานบ้าน สาวรับใช้ส่วนตัวของเผยเจียวเจียวกำลังพิงกำแพงงีบหลับ ลู่หย่วนเจ๋อรู้จักนางเป็นอย่างดี เพราะนางรับใช้เผยเจียวเจียวมานาน

ทันทีที่ลู่หย่วนเจ๋อเดินถึง นางก็ลืมตาขึ้น

เมื่อเห็นร่างของลู่หย่วนเจ๋อ สาวรับใช้จึงหายใจอย่างหนักหน่วงโดยไม่รู้ว่าคิดสิ่งใดอยู่

“นายท่านกลับมาทำไมหรือเจ้าคะ ช่วงนี้นายหญิงใหญ่นอนไม่ค่อยหลับ ชอบส่งเสียงดังในตอนกลางคืน ฮูหยินกล่อมอยู่นาน เพิ่งหลับไปเมื่อครู่เองเจ้าค่ะ” นางยิ้มและกล่าวอ้างว่านายหญิงใหญ่เพิ่งหลับไปเมื่อครู่

“ไม่เป็นไร ข้ามาเพื่อพบท่านแม่น่ะ” ลู่หย่วนเจ๋อโบกมือ

“เช่นนั้น... บ่าวขอเข้าไปรายงานก่อน จะได้ไม่ทำให้นายหญิงใหญ่ตกใจนะเจ้าคะ” สาวรับใช้กระซิบ

“ไม่จำเป็น” ลู่หย่วนเจ๋อเริ่มรู้สึกสงสัย

วันนี้เขาถูกขวางหน้าประตูถึงสองครั้ง

ความสงสัยจึงผุดขึ้นในใจอย่างเงียบๆ

“เจ้าจงรออยู่ข้างนอก อย่าเข้ามา ข้าจะเข้าไปหานายหญิงใหญ่...” เขาเดินเข้าไปในห้องด้วยสายตาเย็นชาอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของสาวรับใช้เป็นกังวล เพราะลู่หย่วนเจ๋อไม่ให้โอกาสนางได้โต้ตอบแม้แต่น้อย

ในห้องนอนใหญ่ที่แม่ของข้าอาศัยอยู่ มีเสียงร้องไห้แหบแห้งดังออกมา นั่นคือนายหญิงใหญ่หรือ

เขาหยุดชะงักในทันที

แต่จู่ๆ นายหญิงใหญ่ก็คว้าข้อมือของเขามาบีบอย่างแรง

นางมีสีหน้าดุร้ายและดูน่าสะพรึงกลัว ริมฝีปากนั้นแห้งผากและลอกออก

พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมา

“ละ...ละ...ลูก...” นางส่งเสียงครวญคราง แต่ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนจนได้ยินเพียงเสียงแหบแห้ง

“ท่านแม่ ทำไมท่านจึงเป็นเช่นนี้” ลู่หย่วนเจ๋อตกใจ

แม่ของเขาเหลือเพียงผิวหนังหุ้มกระดูก และเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นรุนแรง

“ท่านแม่ โปรดปล่อยลูกก่อน ลูกจะรินน้ำให้ท่านดื่ม...” ลู่หย่วนเจ๋ออดไม่ได้ที่จะปลอบโยนนายหญิงใหญ่ เมื่อเห็นว่าปากของนางแห้งผากและมีเลือดออก

ทว่านายหญิงใหญ่กลับส่ายหน้าอย่างแน่วแน่