หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 614

“อย่ามาเรียกข้า ใครจะไปรู้ว่าเจ้าคือปีศาจอายุหลายร้อยปีหรือไม่ เจ้าเอาลูกสาวข้าไปไหน ลูกข้าล่ะ!”

เผยเจียวเจียวถอยหลังหนี มองด้วยสายตาหวาดกลัว

ลู่จิ่งเหยาตาแดง นางกัดฟัน “ข้าคือลูกของท่านอย่างไรล่ะ ท่านแม่”

เผยเจียวเจียวเหงื่อตก

นางเคยคิดว่าการที่เหยาเหยาเกิดมารู้ความเช่นนี้ คงจะเป็นนางฟ้านางสวรรค์ลงมาเกิด

แต่ตอนนี้พอได้รู้ว่านางคือปีศาจ ก็อดตกใจไม่ได้

“เจ้าไม่ใช่ นังปีศาจ ไม่รู้ว่ามาจากไหนถึงมาเอาชีวิตลูกสาวข้า นังปีศาจ!” เผยเจียวเจียวกลัวมาก

ตรงประตูเมืองมีคนชะโงกหน้าเข้ามาดูมากมาย

ผู้คนเบิกตากว้าง “สวรรค์ ลูกสาวของใต้เท้าลู่เป็นปีศาจ”

“ภายนอกดูเป็นเด็กผู้หญิง แต่ภายในกลับเป็นวิญญาณร้าย นางเป็นตัวปัญหา มิน่าจวนจงหย่งโหวถึงได้ตกต่ำขนาดนี้”

แม้ว่าพวกเขาจะหวาดกลัวสัตว์ร้าย แต่ก็อยากจะซุบซิบ

คิ้วของหนานมู่ไป๋เลิกขึ้น แปลก

เขาไม่ได้มาที่เป่ยเจาไม่กี่ปี ทำไมเจ้าพวกขี้ขลาดถึงได้กลายเป็นแบบนี้?

แม้แต่เซียงหลิ่วเก้าหัวก็ยังไม่กลัว

แคว้นใต้ เป่ยเจา ตงหลิง ซีเย่ว์ ประชาชนของเป่ยเจาขี้ขลาดตาขาวที่สุด

แคว้นใต้เป็นผู้รับใช้ของเหล่าทวยเทพ โดยอ้างว่าได้ลงมาสู่โลกมนุษย์ และเป็นโฆษกของเหล่าทวยเทพจากเบื้องบน

จึงมักจะดูถูกเป่ยเจามาตลอด

ครั้งก่อนทูตของแคว้นใต้มาพร้อมกับสัตว์ร้ายสีทอง ผู้คนต่างหวาดกลัวจนหมอบคลาน บางคนก็ปัสสาวะราด

แม้แต่ฮ่องเต้ของเป่ยเจายังขาสั่น ถอยหนีจนขายหน้า

“สารเลว ไร้ประโยชน์ที่สุด”

“ข้าโชคร้ายมาแปดชาติ สุดท้ายกลับมาเกิดเป็นลูกสาวท่าน” ลู่จิ่งเหยายิ่งบ้าคลั่ง ใบหน้าบิดเบี้ยว

ใบหน้าเด็กน้อยกลับเต็มไปด้วยความโหดร้ายและความละโมบ

แม้แต่ลู่หย่วนซีก็ยังตกใจ

เขาไม่ชอบลูกสาวคนเล็กมาตลอด

แต่เพราะว่าไม่ค่อยได้ใกล้ชิดจึงพูดอะไรไม่ได้มาก เขามักจะคิดว่าตนเองคิดมากเกินไป แม้แต่เด็กสองสามขวบก็ยังสงสัย

แต่ตอนนี้ อีกฝ่ายกลับผิดแปลกไป

ลู่จิ่งเหยามองไปทางหนานมู่ไป๋ด้วยสายตาบ้าคลั่ง “เจ้าคือคนของแค้วนใต้ใช่หรือไม่ ข้าคือวิญญาณจากอีกโลก…หากเจ้ารับข้าไว้ ข้าจะช่วยเจ้ารวมประเทศ แคว้นใต้…”

น้ำเสียงนั้นยังไม่ทันพูดจบ ดวงตาของหนานมู่ไป๋ก็เป็นประกาย