หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 616

“ไม่ได้ ท่านแม่บอกว่า สองขวบแล้วห้ามอมนิ้วเท้า”

“หรือว่า เจ้าดูดนิ้วมือแทนไหม”

พูดจบก็ถอนหายใจ

“เฮ้อ…”

หนานมู่ไป๋งงงวย

เขาเหลือบมองเท้าของลู่เจาเจา รวมถึงท่าทางโง่เขลา ก่อนจะเดินจากไป

พวกเขาสายเลือดนี้ สามารถเป็นผู้รับใช้เทพเจ้า เพราะได้รับความรักจากเทพเจ้า

คงไม่ได้โง่เง่าขนาดนั้น

แต่ดูท่า คงไม่มีสมอง

เผยเจียวเจียวนั่งนิ่งอยู่กับที่ พื้นตรงนั้นเริ่มเปียกชื้น กลิ่นเหม็นโชยออกมา

“นางฉี่ราดงั้นหรือ?” ลู่เจาเจาตะโกนพลางชี้ไปที่นาง

เผยเจียวเจียวรู้สึกได้ถึงสายตาของทุกคนที่จับจ้องมาจึงไม่กล้าเงยหน้า

งูพิษเก้าหัวก้มลงมา หนานมู่ไป๋เหยียบบนหัวมัน สายตาทอดมองไปไกลอย่างภาคภูมิใจ

“แคว้นใต้เดินทาง หลีกทาง”

“แคว้นใต้เดินทาง หลีกทาง…”

ผู้คนเดินไปที่ประตูเมืองด้วยท่าทางทรงพลัง

ร่างกายของลู่หย่วนเจ๋อไร้เรี่ยวแรง เขาบังคับตนเองให้ลุกขึ้น สายตามืดมนและโหดเหี้ยม “จับเผยเจียวเจียวถ่วงน้ำ”

ผู้เฒ่าทรุดลงกับพื้น ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้

“ไม่ ท่านจะจับข้าถ่วงน้ำไม่ได้ ไม่ได้!” เผยเจียวเจียวตะโกนเสียงแหบแห้ง คุกเข่าลงกับพื้น

“พี่เจ๋อ ข้าสำนึกแล้ว ข้าสำนึกแล้ว”

“ได้โปรดปล่อยเจียวเจียวไป เจียวเจียวไม่กล้าแล้ว พี่เจ๋อ ข้าสำนึกแล้ว…”

“ผู้นำตระกูล ช่วยข้าด้วย”

ส่วนลูกพี่ลูกน้องคือหนทางเดียวของนาง

เงินสำหรับกลับเมืองหลวงเพียงพอแค่เช่าเกวียน แต่เมื่อหิมะตกหนัก ล้อเกวียนก็จมหิมะ ไร้หนทาง ไร้ซึ่งบ้านคนให้ขอความช่วยเหลือ

เพื่อให้ดูดีจึงเลือกเสื้อผ้าทั้งหมดมาเสริมรูปร่าง นางจึงไม่มีเสื้อคลุมหนาๆ ได้แต่นั่งขดตัวอยู่บนหิมะ

นางคิดว่าตนเองจะหนาวตาย

แต่ก็ได้พบกับสวี่สืออวิ๋น

สวี่สืออวิ๋นในวัยเยาว์ยังไม่ได้ไว้ผมยาว

ตอนนั้นนางดูสดใสราวกับดวงอาทิตย์ ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม นางนั่งอยู่บนรถม้าที่หรูหรา มีสาวใช้จำนวนมาก

แม้ว่าจะผ่านไปนานหลายปี แต่เผยเจียวเจียวยังคงจำภาพวันนั้นได้อย่างชัดเจน

ตอนนั้นสวี่สืออวิ๋นยังไม่ถึงวัยปักปิ่น เมื่อเห็นคนขดตัวอยู๋บนหิมะก็รีบร้องตะโกน “ท่านพี่ หยุดรถ มีคนอยู่บนหิมะ”

คนที่ขี่ม้านำขบวนคือสวี่อี้ถิง

สวี่สืออวิ๋นกำลังจะลงจากรถม้าแต่ชายหนุ่มห้ามนาง เขาเอ่ยอย่างไม่เห็นด้วย “พื้นดินเย็นเฉียบ ห้ามลงมา หากป่วยขึ้นมาจะทำอย่างไร ร่างกายของเจ้าอ่อนแอ หากเจ้าเจ็บป่วย ท่านแม่คงได้ร้องไห้เป็นแน่”