หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 620

“ท่านแม่ ข้าไม่อาจมีลูกได้อีกแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ร่างของฮูหยินใหญ่สะท้าน แล้วหันมองเขาทันที

“ข้าไม่มีทายาทอีกแล้ว ข้ามีลูกไม่ได้อีกแล้ว สารเลวเผยซื่อ นางวางยาข้า!”

“ตระกูลลู่จะไร้ทายาทไร้ผู้สืบทอด! ผู้นำตระกูลไม่ให้ข้าถ่วงน้ำมัน พวกเขาจะให้ลู่จิ่งไหวแตกสายออกไป เพื่อสืบทอดตระกูล”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ...”

“ช่างน่าขันยิ่งนัก”

“ข้าขับลูกแท้ๆออกจากตระกูล ตัดชื่อออกจากสาแหรก แต่กลับปล่อยให้เลือดชั่วนั่นสืบทอดตระกูล กลายเป็นสายเลือดเดียวของตระกูลลู่ ท่านแม่ นี่คือสิ่งที่ท่านต้องการหรือ?” ลู่หย่วนเจ๋อจับไหล่ของฮูหยินใหญ่ แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“สายเลือดของแม่นางเฉียวได้สืบทอดตระกูล ท่านพอใจหรือยัง?”

“ข้าไร้ทายาทแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า จบสิ้นแล้ว...นี่คือกรรมตามสนองข้า! ทั้งหมดเป็นเพราะกรรมตามสนอง!”

หัวใจของฮูหยินใหญ่จมดิ่งสู่ก้นเหว เรื่องนี้ทรมานยิ่งกว่าเป็นอัมพาตเสียอีก

ใบหน้าที่เรียบเฉยของนางขาวซีดทันที จากนั้นสั่นไหวอย่างรุนแรง

“อ๊าก! อ๊าก อ๊าก อ๊าก อ๊าก! ! ! อ๊าก! !”

“ไม่! ! !” ฮูหยินใหญ่สั่นเทิ้มไปทั้งตัว จากนั้นล้มลงบนพื้น

นางโกรธจนบ้า และเสียสติไปแล้ว

นางอุตส่าห์ลำบากวางแผนมาหลายสิบปี แต่กลับเป็นตัวช่วยให้ลูกอนุของแม่นางเฉียว

ส่วนลูกของตัวเอง สายเลือดถูกตัดขาด ไร้ทายาทสืบสกุล

สวรรค์! ! !

นางทำอะไรลงไป!

ฮูหยินใหญ่ชักกระตุกไม่หยุด

แม้แต่มือเท้าก็สั่นไปด้วย อีกทั้งตาเขปากเบี้ยว น้ำลายของนางไหลไม่หยุด ตั้งแต่นางเป็นอัมพาต วันๆเอาแต่ด่าทอร่ำไห้ กลับเป็นการฝึกฝนออกเสียงไปในตัว

ทำให้พูดจาตะกุกตะกักได้บ้าง

เพื่อไม่ให้นางเข้าห้องน้ำ หนึ่งวันจะให้กินหนึ่งมื้อเท่านั้น

เมื่อใดที่อีกฝ่ายอารมณ์เสีย จะสั่งให้สาวใช้ถอยไปจนหมด แล้วใช้เข็มทิ่มนางอย่างบ้าคลั่ง นางทั้งเจ็บทั้งกลัว แต่นางที่เป็นอัมพาต แม้แต่จะหนียังหนีไม่ได้

“อวิ๋น...อวิ๋น...”

“ข้า...อวิ๋นเหนียง...” ฮูหยินใหญ่กระอักเลือดคำโต

พรวด

เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว

“ท่านแม่!” ลู่หย่วนเจ๋อตกใจมาก รีบพุ่งไปข้างหน้าทันที แล้วประคองฮูหยินใหญ่ให้ลุกขึ้น

แต่บนตัวฮูหยินใหญ่เต็มไปด้วยปัสสาวะอุจจาระ จนลู่หย่วนเจ๋อต้องขมวดคิ้ว

ฮูหยินใหญ่กระอักเลือดออกมาทั้งอย่างนั้น

“ตายแล้ว ฮูหยินใหญ่คงไม่ไหวแล้ว บ่าวจะไปเชิญท่านหมอ” เมื่อสาวใช้เห็นฮูหยินใหญ่สีหน้าขาวซีด ดวงตาเลื่อนลอย ตกใจจนสะดุ้ง