หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 629

หยวนโสวฝู่คิดว่าคราวนี้เขาจะหักมือเล็กๆ นั้นให้ได้

ก่อนที่ลู่เจาเจาจะพูด ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่นอกประตูดังขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“ท่านโสวฝู่ มีคนจากตระกูลลู่มาขอรับ แจ้งว่าให้พาองค์หญิงเจาหยางกลับบ้านทันที” เด็กรับใช้ยกมือปาดเหงื่อพลางวิ่งหายใจเข้ามาที่นี่

หยวนโสวฝู่ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้ววางมือไว้ข้างหลัง

“วันนี้เป็นวันสอบขององค์หญิงเจาหยาง มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” หยวนโสวฝู่เหลือบมองลู่เจาเจา เจ้าเด็กนี่ แสดงว่าเตรียมตัวมาดีแล้ว

มิน่าล่ะถึงได้ดูนิ่งขนาดนี้

เด็กรับใช้กล่าวว่า “ฮูหยินใหญ่ตระกูลลู่เสียชีวิตแล้วขอรับ เลยมาแจ้งเรื่องงานศพที่จวน”

“แม้ว่าองค์หญิงจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลลู่ แต่นางก็ยังต้องไป”

หยวนโสวฝู่พยักหน้า “งั้นก็ไปเถอะ”

มิน่าล่ะที่นางรออยู่ตลอด ที่แท้ก็รอให้ฮูหยินใหญ่สิ้นใจตาย นางจึงจะได้ขอลาหยุด

ลู่เจาเจายิ้มแย้มแจ่มใส แล้วหันหน้าไป

เมื่อเห็นทุกคนมองดู นางก็รีบปิดหน้า “ฮือๆๆ ฮูหยินผู้เฒ่าผู้น่าสงสาร ด่วนจากไปเร็วนัก...”

[ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่เจ้าด่วนจากไป ข้ายินดีที่จะลาไว้อาลัยให้สามวัน]

“ฮือๆๆ อาจารย์ เจาเจาขอลาไปงานไว้ศพท่านย่าสามวันนะเจ้าคะ...ฮือๆๆ...”

“อนุญาต” หยวนโสวฝู่พูดด้วยใบหน้าขมขื่น

ลู่เจาเจาเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆ นางปิดหน้าแล้วรีบออกจากประตูไป

เพื่อนร่วมชั้นที่อยู่ข้างหลังก็มองอย่างสับสน “หือ? องค์หญิงกลับบ้านไปร่วมงานศพ แล้วพวกเราควรทำอย่างไรดี? ท่านพ่อต้องตีข้าตายแน่”

“ช่วยด้วย องค์หญิงทอดทิ้งพวกเราแล้ว”

เซี่ยอวี้โจวทำราวกับพ่อตาย

คราวก่อนเขาให้เหล้ากับลู่เจาเจา เลยถูกเสด็จพ่อและเสด็จแม่ตีจนต้องนอนอยู่เตียงถึงสามวัน

เด็กน้อยตอบด้วยเสียงต่ำ “ขอรับ”

เซี่ยอวี้โจวขยับปากอยากจะปฏิเสธ แต่ก็กลัวว่าอาจารย์จะไม่ปล่อยเขาไป ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพยักหน้าเห็นด้วย

ตอนที่โสวฝู่เผลอ เขาก็แลบลิ้นใส่เพื่อนร่วมชั้น ทำหน้าทำตา ก่อนจะวิ่งออกจากสำนักศึกษาอย่างมีความสุข

ลู่เจาเจาเพิ่งเดินออกจากประตู ตาของนางก็กลอกไปมา

“ใช้เงินส่วนตัวข้าซื้อโลงศพไม้จื่อถงให้ท่านย่า เพื่อแสดงความกตัญญูหน่อย” เพื่อขอบคุณที่ท่านย่าให้ข้าได้ลาพักสามวัน

ก่อนที่ลู่เจาเจาจะปีนขึ้นไปบนรถม้า เขาก็เห็นเซี่ยอวี้โจวเดินออกมา

“ทำไมเจ้าถึงได้ออกมาด้วย?” ลู่เจาเจาทำหน้าสงสัย

เซี่ยอวี้โจวยกคางขึ้น “พ่อของข้าตายแล้ว”

“ข้าจะกลับบ้านไปงานศพพ่อข้า ไม่ต้องสอบด้วย…” เขาสะบัดก้นราวกับกระดิกหาง

มองลู่เจาเจาอย่างได้ใจ ราวกับกำลังนึกว่าเจ้าเป็นคนเดียวที่ไม่ต้องสอบหรือ