หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 631

องค์หญิงใหญ่ร้องไห้จนแหลกสลาย เสียงของนางแหบแห้งจนไม่มีแรงแม้แต่จะลุกจากเกี้ยว

นางกำนัลต้องอุ้มนางเข้าไปในวังด้วยตัวเอง

“ท่านพ่อฮ่องเต้อยู่ที่ไหน” ลู่เจาเจาถาม

“ฝ่าบาทประทับอยู่ในห้องทรงอักษรเพคะ”

ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา มีทูตจากแคว้นใต้เดินทางมายังเมืองหลวง ในช่วงเวลากลางคืนเหล่าขุนนางกำลังหารือเรื่องสำคัญอยู่ในห้องทรงพระอักษร

“องค์หญิงเจาหยาง องค์หญิงใหญ่ ท่าน...เกิดอะไรขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ขณะที่หัวหน้าขันทีหวังหยวนลู่กำลังจะหยุดพวกนาง แต่กลับเห็นองค์หญิงใหญ่ที่ตัวอ่อนแรงอยู่บนหลังของนางกำนัล จึงขมวดคิ้วอย่างตึงเครียดในทันที

“เร็วเข้า ไปรายงานเสด็จพี่” องค์หญิงใหญ่พยายามดิ้นรนที่จะลุกขึ้น

ผมขององค์หญิงใหญ่ยุ่งเหยิง ดวงตาของนางบวมแดง นางอยู่ในสภาพที่น่าเวทนายิ่งนัก แล้วเสียงของนางก็สั่นเทา

สาวใช้จับมือนางไว้ ก็รู้สึกได้ถึงร่างกายที่สั่นเทาอย่างรุนแรงของนาง

“จิ้งซี ตายแล้ว”

“จิ้งซีตายแล้ว” องค์หญิงใหญ่พูดออกมาทีละคำ น้ำตาก็ไหลออกมาด้วย

หวังหยวนลู่เงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน สีหน้าของเขาที่ไม่เปลี่ยนแปลงมาตลอด ตอนนี้ก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

เขาไม่ทันได้พูดอะไรออกมาสักคำ

ก็หันหลังผลักประตูเข้าไป

“ฝ่าบาท ท่านอ๋องจิ้งซี...” หวังหยวนลู่คุกเข่าอยู่หน้าพระที่นั่งด้วยสีหน้าซีดเผือด

ฮ่องเต้ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “จิ้งซี? จิ้งซีเป็นอะไร?”

หวังหยวนลู่เม้มริมปาก สีหน้าดูย่ำแย่ยิ่งนัก

ฮ่องเต้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติจึงเงยหน้าขึ้นมองหวังหยวนลู่ หวังหยวนลู่อยู่กับเขามาหลายปีแล้ว ได้ฝึกฝนทักษะหน้าไม่แปรเปลี่ยนต่อให้ภูเขาจะพังทลายลงต่อหน้าก็ตาม แต่ตอนนี้ สีหน้าของหวังหยวนลู่จริงจังมากจนทำให้หัวใจของฮ่องเต้เต้นรัว

“ฝ่าบาท ขอแสดงความเสียใจกับพระองค์ด้วย”

“จิ้งซี สิ้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หวังหยวนลู่ก้มหน้าลงแล้วตอบกลับเสียงสั่นเครือ

เพล้ง

นางลืมตาขึ้นมาแล้วร้องไห้

“จิ้งซีของข้า จิ้งซี” หัวใจของไทเฮาเหมือนถูกมีดกรีด

“ฝ่าบาท จิ้งซีคือลูกชายคนเล็กที่เจ้ารักที่สุด เหตุใดเจ้าถึงได้พาเขาไปเร็วนักเล่า” เสียงของพระพันปีเคร่งขรึม ขุนนางทุกคนต่างก็คุกเข่าลง บรรยากาศโดยรอบล้วนหนักอึ้ง

“เสด็จแม่ เสียใจด้วยเพคะ”

“ลูกชายสายตรงของจิ้งซีเพิ่งอายุไม่กี่ขวบ ท่านคงต้องแบกรับสถานการณ์ทั้งหมดเองแล้ว” องค์หญิงใหญ่เห็นว่าสีหน้าของมารดาย่ำแย่ กลัวว่ามารดาจะทนไม่ได้ ดังนั้นนางจึงรีบพูดถึงอวี้โจว

“ใช่ ใช่ ยังมีอวี้โจวอยู่”

“อวี้โจวผู้น่าสงสารสูญเสียพ่อไปตั้งแต่เขาอายุไม่ถึงสิบปี พวกเราจะทำอย่างไรดี?” ไทเฮารีบปาดน้ำตา

“อวี้โจวอยู่ที่ไหน”

ลู่เจาเจาส่ายหัวเล็กน้อย “ข้าไม่รู้ บางทีเขาอาจไปซ่อนตัวร้องไห้อยู่ที่ไหนสักที่ก็ได้นะเพคะ”

“เสด็จแม่ เสด็จพ่อด่วนจากไป แต่ทุกอย่างก็มีท่านคอยดูแล ท่านจะล้มไม่ได้เด็ดขาดนะพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้จับมือไทเฮาเอาไว้ ดวงตาของเขาแดงก่ำ ไม่กล้าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา