หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 66

ต่อไปหากว่าจิ่งเหยาฆ่าญาติเพื่อผดุงความยุติธรรมแล้วละก็ ยังจะได้รับชื่อเสียงที่ดีอีก!

น่าเสียดาย…

“หากว่าจิ่งเหยาอยู่ข้างๆ แล้วละก็ พวกเราก็สามารถคลายความเจ็บปวดจากความคิดถึงได้บ้าง หลานสาวที่ดีกลับถูกเลี้ยงอยู่ด้านนอก ไม่อาจพบแสงสว่างได้”

สายตาของลู่หย่วนเจ๋อสั่นไหว แต่กลับไม่พูดอะไรออกมา

ท้องฟ้าเริ่มมืดแสงลง คนรับใช้ในจวนทยอยกันปิดประตูหน้าต่าง แล้วตรวจสอบดูว่าประตูหน้าต่างนั้นติดรูปเทพเจ้ารักษาประตูเอาไว้หรือไม่

ยามจื่อ…

ขอบฟ้าค่อยๆ ปรากฏหมอกขาวขึ้นมา ปกคลุมทุกอย่างเอาไว้

ในหมอกขาว ปรากฏรูปร่างแปลกประหลาดขึ้นมา มีฟันยาวกางกรงเล็บออกมา เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดูน่าหวาดกลัวอย่างมาก

คนหัวขาดล่องลอยไร้จุดมุ่งหมาย ตามหาหัวไปทั่ว แขนขาหัก เลือดเปื้อนปาก รูปลักษณ์แปลกประหลาดต่างชนิด เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัว

ทั้งหมดลอยอยู่บนฟ้า

เสียงแหลมคมดังก้องอยู่ข้างหู

สวี่ซื่อรีบสวมเสื้อผ้า ปีนขึ้นไปบนต้นไม้โดยที่ไม่กล้าจะจุดตะเกียงน้ำมัน อาศัยไปตามแสงจันทร์ “ฮูหยิน ท่านวางใจเถิด ทั่วทิศล้วนแต่ติดรูปเทพรักษาประตูเอาไว้แล้ว ตรงผนังยังมีเลือดของหมาดำอยู่ทั่วครบสมบูรณ์”

สวี่ซื่อเหลือบมองไปยังลู่เจาเจาที่ยังคงหลับไหลอยู่ ร้อนจนต้องเตะผ้าห่มออกมา จนเผยให้เห็นหน้าท้องขาวผ่อง

สวี่ซื่อดึงเสื้อผ้ามาปิดหน้าท้องของเจาเจาเอาไว้

“วันนี้ เกรงว่าคงจะมีเพียงแค่เจาเจาที่ยังคงนอนหลับสบายอยู่”

“หยวนเซียวออกไปแล้วหรือ? เขา กินอะไรแล้วหรือยัง?” สีหน้าของสวี่ซื่อดูขัดเขินเล็กน้อย

เจวี๋ยซย่าหัวเราะ กดเสียงต่ำเอ่ยออกมา “ท่านวางใจเถิด คุณชายหยวนเซียวออกไปพักผ่อนนานแล้ว ก่อนจะออกไป บ่าวให้คนส่งของว่างไปให้แล้ว”

“คราวนี้คงจะถึงเวลาออกไปร่วมขบวนแล้ว”

ด้านนอกประตูมีเสียงลมดังหวีดหวิว ปนเปกับเสียงของหมาป่าเห่าหอนและภูตผีคร่ำครวญ คนที่ได้ยินก็จะรู้สึกขนหัวลุกขึ้นมา

“ทุกปีกลางเดือนเจ็ด มักจะมีคนตื่นตกใจอยู่ตลอดเวลา เฮ้อ” เติงจือถอนหายใจออกมา

บริเวรคิ้วของเติงจือดูมีความกังวลอยู่เล็กน้อย

วันนี้ดูแตกต่างกันกับปีก่อนหน้า

“ไม่เป็นอะไร ยังมีพระมีชื่อนั่งอยู่ด้วย จะต้องเรียบร้อยดี” นางเอ่ยออกมาเสียงต่ำ อิ้งเสวี่ยและเจวี๋ยซย่าสาวใช้ทั้งสองกอดกันตัวสั่น

ทันใดนั้น…

ข้างหูได้ยินเสียงแหลมดัง

บาดหูเสียจนแก้วหูเจ็บ

หลายคนหันไปมองทางประตู

พบเสียงประตูดังขึ้น ด้านนอกเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างอยู่ พยายามที่จะเข้ามาอย่างสุดชีวิต

เสียงประตูเรือนดังขึ้น

เติงจือจ้องมองไปยังประตูที่เกิดรอยแยกด้วยหัวใจตื่นกลัวสั่นไหว