หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 67

“ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้? พวกเขาไม่ใช่ว่ากลัวเทพรักษาประตูที่วาดด้วยสีชาดหรอกหรือ?” รูปที่ติดประตูนั้น กลับสกัดกั้นวิญญาณชั่วร้ายไม่ได้? ?

สายตาของสวี่ซื่อเคร่งขรึม “ไปซื้อรูปวาดสีชาดนี้มาจากที่ใดกัน?”

สีเลือดบนใบหน้าของเติงจือจางหายไป

“เป็น…เป็นท่านโหวที่นำมาให้” เมื่อคำนี้ออกมา ทั่วทั้งร่างกายของนางก็แทบจะหมดแรงไป รู้สึกได้ถึงความตื่นกลัวพุ่งไปทั่วจิตวิญญาณ

เติงจือแทบจะร้องไห้ออกมา

“ก่อนที่ท่านจะคลอด ท่านโหวก็เตรียมภาพวาดสีชาดนี้เอาไว้ ในตอนนั้น…” ในตอนนั้นยังไม่รู้ว่าท่านโหวมีใจเป็นอื่น มีเรือนนอกเอาไว้!

ในใจของสวี่ซื่อเกิดความเยือกเย็น

แกร็กแกร็ก ประตูใหญ่ยิ่งเปิดออก

อิ้งเสวี่ยและเจวี๋ยซย่าถอยกลับไปอยู่ด้านในแล้ว ทั้งสองคนยืนตัวสั่นเทาขวางอยู่ด้านหน้าของฮูหยิน

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”

“เคร้งเคร้งเคร้ง…”

“ตามหาพวกเจ้าเจอแล้ว…” เสียงดังมาจากทั่วทิศ เหมือนว่าแทบจะทำให้พวกนางจมน้ำตาย

ประตูใหญ่พังทลาย สวี่ซื่อกัดริมฝีปากแน่น

ปลายลิ้นมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง

หน้าผากมีเหงื่อเย็นไหลซึมออกมา

“ทำไมเสียงอ่านตำราถึงยังไม่ดังขึ้นอีก?” อิ้งเสวี่ยร้องไห้ออกมา ในใจของทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะเคร่งขรึมครั้งแล้วครั้งเล่า

สองมือของลู่เจาเจายกขึ้นสูง วางลงบนข้างศีรษะทั้งสองด้าน สองเท้ากางออก เหมือนกับกบตัวน้อย

มือเล็กเท้าเล็กๆ ปั่นป่วนไปมา ในตอนนี้เคลื่อนไหวอย่างปั่นป่วน

ข้างหูมีเสียงหัวเราะดัง ทำให้นางที่นอนหลับฝันอยู่ไม่หยุดที่จะหงุดหงิด

นางลืมตาขึ้นมา นางที่ถูกปลุกขึ้นมาให้ตื่นกลางดึก ใบหน้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ความขุ่นเคืองทั่วกายมากเสียกว่าผีร้าย

“ฮึ!” นางโมโหเสียจนแก้มโป่งขึ้น ยกหมัดเล็กๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

เติงจือตกใจจนตัวสั่นเทา ก้าวออกมาข้างหน้าปิดปากนางเอาไว้

มีเพียงสวี่ซื่อเท่านั้น ที่ปิดหูแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสนอย่างทำอะไรไม่ถูก

“คุณหนูพูดอะไรกัน?” อิ้งเสวี่ยแอบบกระซิบกับเจวี๋ยซย่า

เจวี๋ยซย่าเกาศีรษะ รู้สึกว่าคุณหนูตอนนี้ดูดุร้ายเป็นพิเศษ ดุร้าย แล้วยังค่อนข้างน่ารัก

“แม่บรรพบุรุษน้อยของข้า ไม่ต้องด่าแล้ว ด้านนอกนั่นมีวิญญาณชั่วร้ายอยู่ หากว่าถูกรบกวนเข้ามันจะกินคน!” เติงจือทั้งปลอบทั้งเกลี้ยกล่อม

ด้านนอกประตู เงียบสงบลง

ลู่เจาเจาหาวออกมา มองไปด้านนอกประตูอย่างพึงพอใจ

กลุ่มก้อนสีดำขนาดใหญ่ หมอบคลานอยู่บนพื้น วิญญาณที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดตามตำนานที่เล่าลือกัน มาตอนนี้หวาดกลัวเสียจนตัวสั่นเทา

หากว่ามีคนสังเกตุเห็นแล้วละก็ เกรงว่าคงจะต้องคุกเข่าลงบนพื้นร้องเรียกหาปาฎิหาริย์

ลู่เจาเจาขยี้ตาตัวเอง ก่อนจะปิดตา แล้วหลับไปอีกครั้ง

เสียงดังฟู่ว์ฟู่ว์ หลับไปอย่างสงบนิ่ง

หมอกขาวด้านนอกเป็นราวกับสายน้ำ ถอยกลับไปโดยไม่มีเสียงใด