หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 694

เพลานี้เขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น จึงแสดงออกเหมือนชายหนุ่มทั่วๆ ไป

เขาหัวเราะอย่างหนักพร้อมกับชี้ไปที่ลู่เจาเจาจนแทบยืนไม่ไหว

หัวเราะไปหัวเราะมา...

ลู่เจาเจาพลันเงยหน้ามองเขาและตะโกนว่า “พี่รอง”

“ฮ่าๆ ๆ” จู่ๆ เสียงหัวเราะของลู่เจิ้งเย่ว์ก็หยุดอย่างกะทันหัน

รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปในทันที

ชายหนุ่มอ้าปากกว้าง พร้อมกับมองนางด้วยความตกใจ

“นี่ จะ เจ้า...” ลู่เจิ้งเย่ว์ชี้ไปที่นางอย่างพูดอะไรไม่ออก

เวินหนิงเดินตรงมาผลักเขาออกไป ก่อนจะถลึงตามองเขาอย่างดุร้าย และก้มลงกอดเจาเจาอย่างเศร้าใจ “ท่านยังหัวเราะอยู่อีก! ดูสิ เจาเจากลายเป็นสภาพแบบนี้ไปแล้ว นางไม่กลับมาทั้งคืน ท่านไม่ยอมให้ข้าออกไปตามหา ยังเป็นพี่รองของเจาเจาอยู่หรือไม่” เวินหนิงพูดด้วยความโกรธ

เมื่อเห็นสภาพอันน่าสังเวชของเจาเจาในตอนนี้ เวินหนิงจึงรู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก

“โอ้ นี่ใครรังแกเจ้า บอกพี่เวินหนิงมา ข้าจะล้างแค้นให้เจ้าเอง! บ้าจริง เขาทำอะไรกับเจ้ากันแน่ ผมจึงไหม้ไปหมดเช่นนี้!” เวินหนิงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ นางเลี้ยงดูเจาเจามาสามปี กว่าจะมัดผมแกละสองข้างได้เช่นนี้

บัดนี้ผมแกละกลับส่งกลิ่นไหม้ ผมถูกเผาจนหยิก ไม่สามารถมัดผมแกละได้อีกต่อไป

เสื้อผ้ายังม้วนงอเป็นเกลียว ดูแล้วน่าสงสารจับใจ

ลู่เจาเจากะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “ข้าทะเลาะกับ...คนน่ารังเกียจน่ะ”

เวินหนิงลูบใบหน้าของนางครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างเป็นทุกข์ เผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียดข้างใต้

ใบหน้ากระดำกระด่าง ขาวเพียงบางจุด...

ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย

“อุ๊บ...” ลู่เจิ้งเย่ว์กลั้นหัวเราะไม่ไหวอีกต่อไป

นางกล้าถือกระบี่ขึ้นไปทะลุทะลวงท้องฟ้า แบบนี้เรียกว่าอ่อนแองั้นหรือ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน