หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 70

สวี่ซื่อกายสั่นเทาขึ้นมา

บุตรสาวของนาง ดูเหมือน…

จะมีบางอย่างที่น่าเหลือเชื่อ

จงหยวนเจี๋ยเพิ่งจะผ่านพ้นไป ลุงรองตระกูลสวี่ก็มาเยี่ยมเยือนถึงหน้าประตู

ครั้งนี้สวี่ซื่อไม่ได้ปฏิเสธไป กลับกันนางได้เปิดประตูต้อนรับอย่างอบอุ่น!

นางไม่รู้ว่าลู่หย่วนเจ๋อจะชอบหรือไม่ชอบใจ

อย่างไรเสียนางพอใจก็พอ

ในตอนนั้นลู่เจาเจาเพิ่งจะมีอายุครบหกเดือน สามารถกินอาหารเสริมได้พอดี ทุกวันก็หยิบขนมชิ้นแข็งแห้งขึ้นมาชิ้นหนึ่งมาขบกัด

น้ำลายไหลออกมา

สวมกระโปรงสั้นสีแดงสดใส นั่งขัดสมาธิอยู่บนที่นั่ง

บนศีรษะมีผมกระจัดกระจายอยู่ไม่กี่เส้น สวี่ซื่อยังตั้งใจมัดผมเล็กๆ ให้กับนางอีก

“เจาเจาอ่า คิดถึงลุงรองหรือไม่?” ลุงรองดูแลรักษาเกี่ยวกับน้ำ มีจิตใจอารี แตกต่างกับสวี่อี้ถิงพี่ใหญ่ที่ดูเข้มงวดอยู่มาก

เขาดูใจดีมาก

สองมือของลู่เจาเจากางออก แล้วถูกเขาอุ้มเอาไว้

ด้านหลังยังมีเด็กหนุ่มอีกสองคน เป็นลูกในสมรสของเขา สวี่อวี่เหิงและสวี่อวี่ชิง

ทั้งสองคนเป็นฝาแฝดกัน

ปีนี้อายุครบสิบหกปี เกิดมาเหมือนกัน รูปลักษณ์หล่อเหลายิ่งนัก

ที่น่าเสียดายก็คือ การคลอดนั้นยากยิ่งนัก และก็ยังคลอดนานจนเกินไป เมื่อคลอดออกมาเด็กก็มีสติปัญญาาบกพร่องอยู่เล็กน้อย

เรียกว่าสติหลุดลอย

“นี่คือน้องเจาเจา เรียกน้องสาวสิ” ลุงรองลูบหัวลูกชายทั้งสองคน ในใจรู้สึกเศร้าสร้อยเล็กน้อย หากว่าเด็กทั้งสองคนนี้สามารถปลอดภัยสุขภาพดี ก็คงจะดีไม่น้อย

ทั้งสองคนกะพริบตา สายตาที่มองไปยังลู่เจาเจามีทั้งชัดเจนและสับสน

“เจาเจาอย่ากล่าวโทษเลย พี่ชายทั้งสองของเจ้าไม่รู้ความ” ลุงรองถอนหายใจออกมา สิบหกขวบแล้ว แม้แต่พ่อแม่ก็ยังเรียกไม่เป็น

ภายใต้สายตาตกตะลึงของบิดา เขากางมือออกอย่างระมัดระวัง แล้วอุ้มตุ๊กตาตัวน้อยนั่นเอาไว้ในอ้อมแขน

“จุ๊บ…” ลู่เจาเจาจูบลงไปฟอดใหญ่

สวี่อวี่เหิงกอดนางเอาไว้ด้วยความตื่นตระหนก

[ข้าชื่อน้องเจาเจา ต้องเรียกข้าว่าน้องสาวนะ…] เด็กน้อยยื่นหน้าพร้อมยิงฟันที่เต็มไปด้วยน้ำลายออกไป

สวี่อวี่เหิงตกตะลึงไป

จ้องมองนางอย่างตกตะลึง

“ไม่…อ่า น้อง!” เขาอ้าปากออก ตะกุกตะกักอยู่นาน ถึงได้ตะโกนออกมาด้วยน้ำแสงแหบแห้งไม่ชัดเจนออกมาคำหนึ่งว่า น้อง!

ทว่าทำให้ลุงรองตะลึงจนต้องเบิกตาอ้าปากค้าง

กระทั่งยังน้ำตาไหลออกมา

“อวี่เหิงอวี่เหิง พูดได้แล้ว! ลูกชายข้าพูดได้แล้ว! !” สิบหกปีแล้ว ลูกชายของเขาพูดออกมาได้ มีการตอบสนองแล้ว!