หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 69

“ตามหลักการแล้ว วิญญาณชั่วร้ายพวกนั้นหวาดกลัวบัณฑิตที่อ่านตำรามาก ลู่จิ่งไหวก็เป็นหนึ่งในผู้โดดเด่น ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้กัน?”

ลู่จิ่งไหวปีนี้อายุครบสิบเจ็ดปี เป็นครั้งแรกที่เข้าร่วมขบวน

ลู่เจาเจานั่งอยู่บนเตียง ถือแอปเปิ้ลเอาไว้ ฟันบนของนางโผล่มาสีขาวมันวาวขนาดเท่ากับเมล็ดข้าว

ฟันน้ำนมยังไม่ทันงอกออกมาจนหมด นางมักจะใช้ฟันน้ำนมเล็กๆ น่าสงสารซี่นี้ ขูดบดแอปเปิ้ลกิน

[แน่นอนเป็นเพราะว่าเขาลอกเลียนท่าทางของพี่ชาย…]

สองแม่ลูกพากันตกตะลึงไป

[พี่ใหญ่ก่อนจะมีอายุครบแปดขวบ ก็มีชื่อเสียงไปทั่วทั้งเมืองหลวง ไม่ว่าใครก็เอาชนะชื่อเสียงของพี่ใหญ่ไปไม่ได้ แต่พี่ใหญ่เป็นอัมพาตไปไม่ถึงสองปี เขาก็มีชื่อว่าเป็นอัจริยะตัวน้อยขึ้นมา แม้แต่เด็กอายุสิบขวบที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้มีความรู้ ก็ล้วนแต่ลอบขโมยเอาคำตอบของพี่ใหญ่]

ลู่เจาเจาตีปาก เพราะว่าเขาไม่คู่ควรกับชื่อว่าอัจฉริยะ!

สีหน้าของสวี่ซื่อเคร่งขรึมขึ้น!

จนกระทั่งถึงทุกวันนี้ ยังมีคนนำพี่ใหญ่ในปีนั้นมาเปรียบกันกับลู่จิ่งไหวอีก

ทุกคนต่างก็เรียกพวกเขาว่าพรสวรรค์ทั้งสองของสกุลลู่

ทุกครั้งที่พูดถึงพี่ใหญ่ ทุกคนต่างก็พากันถอนหายใจด้วยความเสียดาย น่าเสียดายคนที่มีพรสวรรค์และมีความสามารถเช่นนี้ กลับกลายเป็นคนพิการเสีย

แล้วก็จะมาชื่นชมลู่จิ่งไหวแทน

ให้ลู่จิ่งไหวเหยียบพี่ใหญ่เขาขึ้นสู่ที่สูง

“ท่านแม่ วิชาที่ลูกเรียนในวันนี้ยากเป็นอย่างยิ่ง อยากจะยืมตำราและบทความเก่าๆ ที่พี่ใหญ่ใช้ ท่านรู้หรือไม่ว่าอยู่ที่ใด?” ลู่หยวนเซียวกระแอมออกมาเบาๆ แสร้งถามออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

สวี่ซื่อเม้มริมฝีปาก “ในปีนั้นหลังจากที่พี่ใหญ่ของเจ้าเกิดเรื่องขึ้น หลังจากที่อดทนต่อทุกเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว บิดาของเจ้า ก็ส่งคนมาช่วยย้ายมันออกไป”

[รู้ว่าคงจะขนไปให้ลู่จิ่งไหวนานแล้ว ฮึ่ม!] สองมือของลู่เจาเจาจับแอปเปิ้ลลูกใหญ่เอาไว้ไม่ได้ ใหญ่เสียยิ่งกว่าแก้มของนางอีก

“ว่าไปแล้ว ก็นานมากแล้วที่ไม่พบพี่ใหญ่ของเจ้า” สีหน้าของสวี่ซื่อดูเศร้าสร้อยไป

หลังจากนั้นสองวัน ยังคงนอนหลับในช่วงกลางวันแล้วออกข้างนอกในช่วงกลางคืน ผ่านไปสามวัน…

เด็กตัวอ้วนก็ผอมลงไปมาก

“ทรมานยิ่งนัก ข้าต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ทุกปี แล้วจะทนได้อย่างไรกัน เจ้าวิญญาณชั่วร้ายที่สมควรตาย ทำไมถึงได้กำจัดไปไม่หมดกัน?” สวี่ซื่อลอบสาปแช่งออกมา

ลู่หยวนเซียวหาวออกมา

“ท่านแม่ ลูกชายสามารถรอดปลอดภัยออกมาได้ครบก็ถือว่าดีมากแล้ว ได้ยินมาว่าปีนี้ท่านเจ้าอาวาสถึงขั้นตาบอดไปแล้ว” ลู่หยวนเซียวรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

“จริงหรือ?” สวี่ซื่อตกใจขึ้นมา

“ในตอนที่เดินกันนั้นดวงตาของท่านเจ้าอาวาสยังมีผ้าดำคาดเอาไว้” ลู่หยวนเซียวกลับไปล้มหัวลงก็หลับไป

สวี่ซื่ออดคิดถึงท่านเจ้าอาวาสที่เจาเจาแอบด่าไปในใจครั้งที่แล้วไม่ได้

ดุที่มอบลูกประคำให้กับลู่จิ่งเหยา ดวงตาที่เทียบไม่ได้กับคนที่ตาบอดไปแล้ว