หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 739

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาประกาศก้องว่ารักฮูหยินหนิงอย่างแท้จริง และปรารถนาที่จะตามหานางให้เจอ”

“หลังจากที่เจอฮูหยินหนิงแล้ว แต่กลับไม่เจอป้ายหยก จึงเริ่มออกตามหาบุตรสาว...”

“ประชาชนทั่วหล้าแห่งแคว้นใต้ยังคงซาบซึ้งต่อฮ่องเต้ชรา ยกย่องเขาอย่างมาก ชื่อเสียงของเขาไม่ได้รับผลกระทบเลยแม้แต่น้อย”

“ฮูหยินหนิงเติบโตมากับตระกูลไป๋ ทั้งหมู่บ้านเปรียบเสมือนเป็นเครือญาติของนาง”

“แต่หนานเฟิ่งอวี่แผดเผาทุกอย่างจนสิ้นซาก ถ้าเขารักฮูหยินหนิงจริงๆ เขาก็คงจัดการหนานเฟิ่งอวี่ไปนานแล้ว แต่ทว่า ผ่านมาหลายปีแล้ว หนานเฟิ่งอวี่ได้รับผลกระทบอะไรบ้างหรือไม่?”

เจิ้นกั๋วกงคิ้วขมวดเล็กน้อย “ข้าเดาว่า การที่ฮูหยินหนิงไม่ยอมเข้าวัง เหตุผลหนึ่งคือ ฮองเฮาและองค์หญิงใหญ่เป็นฝ่ายขัดขวาง สองคือ...ฮูหยินหนิงคงมีปมในใจ”

นั่นสิ ฮูหยินหนิงจะไม่เกลียดชังได้อย่างไร?

ถึงแม้นางจะเกลียดชังจนสุดขีด แล้วจะทำอะไรได้?

นางไร้ซึ่งบุตรสาวบุตรชาย ไม่มีแม้แต่ภูมิหลังครอบครัวให้พึ่งพาด้วยซ้ำ นางเต็มไปด้วยความเคียดแค้น แต่ไม่สามารถแก้แค้นได้

นางเกิดมาเป็นเด็กกำพร้า เติบโตมากับตระกูลไป๋ในหมู่บ้าน นางมีความผูกพันอันลึกซึ้งกับชาวบ้าน แม้กระทั่งงานแต่งงานของนางก็ได้รับการสนับสนุนจากทุกคนในหมู่บ้าน และจัดงานแต่งงานให้สวยงามสมเกียรติ

แต่ช่างน่าเศร้า ที่ทุกอย่างต้องพังทลายลงด้วยน้ำมือของฮ่องเต้ชรา

เพียงเพราะนางเก็บผู้ชายคนหนึ่งมา

ราชครูสวี่พยักหน้า “แคว้นใต้ไม่มีวันยอมให้ป้ายหยกสืบบัลลังก์ตกไปอยู่ในมือคนอื่น ฮ่องเต้ชราแก่ตัวลงมากแล้ว เขาพยายามยืดลมหายใจรอให้ป้ายหยกกลับคืนแคว้น การที่อวิ๋นเหนียงไม่ยอมไป พวกเขาคงไม่ยอมวางมือง่ายๆ แน่”

“ยิ่งไปกว่านั้น ฮูหยินหนิงเองก็รอไม่ไหวแล้วเช่นกัน”

“ฮูหยินหนิงเป็นผู้บริสุทธิ์ ยังไงก็ควรให้นางได้เห็นหน้าลูกสักครั้ง” เพราะต่างเป็นพ่อแม่เหมือนกัน ราชครูสวี่จึงเข้าใจความรู้สึกของฮูหยินหนิง

“อวิ๋นเหนียง เจ้าคิดเห็นอย่างไร?” นายหญิงใหญ่สวี่มองไปยังลูกสาว

ทุกคนต่างมองไปยังสวี่สืออวิ๋น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน