หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 772

เมื่อดื่มน้ำแล้ว ลำคอที่ร้อนระอุกลับรู้สึกชุ่มฉ่ำขึ้นมาก แม้แต่ความเจ็บปวดก็ลดลงด้วย

สวี่สืออวิ๋นมองฮูหยินหนิง ช่างน่าแปลกใจจริงๆ

นางรู้สึกคุ้นเคยกับหญิงชราตรงหน้ามากกว่าหญิงชราที่จวนหนิงนั่นเสียอีก อดไม่ได้ที่จะอยากเข้าใกล้

[เฮ้อ ท่านยายที่น่าสงสารของข้า ต้องทนทุกข์ทรมานมามากมาย]

[ตอนนี้ นางถูกทำให้เป็นใบ้ เสียโฉม ฝังทั้งเป็นในโลงศพ แล้วยังถูกคนอื่นสวมรอยแอบอ้างอีก]

[ชีวิตที่ขมขื่นแบบนี้ ใครจะมาทวงคืนความยุติธรรมให้นางได้นะ]

เพล้ง...! ถ้วยชาในมือของสวี่สืออวิ๋นหล่นลงบนพื้น

หัวใจคือความว่างเปล่า นางกำลังได้ยินสิ่งใดอยู่เนี่ย

เจาเจากำลังคิดอะไรอยู่?

ท่านยาย?

ถูกทำให้เป็นใบ้ เสียโฉม ฝังทั้งเป็นในโลงศพ อย่างนั้นหรือ

นางจ้องมองในหน้าของหญิงชราที่ร้องไห้ไม่หยุด ทั่วทั้งร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล ทั้งยังรอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด...

“ท่านแม่ ทำไมถึงร้องไห้” ลู่เจาเจาถามเบาๆ

สวี่สืออวิ๋นร้องไห้สะอึกสะอื้น พลางกุมมือฮูหยินหนิงไว้แน่น

มิน่าเล่า ทุกครั้งที่ได้เห็นดวงตาคู่นั้น ในใจของนางรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด

มิน่าเล่า ตอนที่อยู่ในจวนหนิง นางถึงได้รู้สึกขัดเขินพิกล ดูไม่สมเหตุสมผลไปหมด ที่แท้ก็ตัวปลอมนี่เอง

แม่แท้ๆ อยู่ตรงหน้านี้แล้ว!

เมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานที่แม่ต้องเผชิญมา สวี่สืออวิ๋นรู้สึกเย็นวาบไปทั้งหัวใจ

นางทนมาถึงตอนนี้ได้อย่างไรกัน

สามสิบหกปี ทั้งหลบหนีการไล่ล่า ทั้งพยายามค้นหาบุตรสาวไปด้วย ได้เจอฮ่องเต้ คิดว่าจะได้รับความช่วยเหลือแล้ว

ทว่า คิดไม่ถึงเลยว่านี่คือหุบเหวอีกแห่ง

ถูกกักขัง ถูกข่มเหง ถูกแทนที่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน