หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 774

“ยังสู้ท่านพ่อฮ่องเต้ที่เป่ยเจาของข้าไม่ได้เลย”

“ท่านเป็นใคร อ้อ องค์หญิงหนานเฟิ่งอวี่ใช่ไหม ท่านก็เป็นองค์หญิง ข้าก็องค์หญิงเหมือนกัน มีสิทธิ์อะไรมาตะโกนใส่ข้า”

“โกรธขนาดนี้ หรือว่าท่านเป็นคนทำล่ะ จะว่าไปก็จริงสินะ ฮ่องเต้คงจะปกป้องแต่ญาติสนิทเท่านั้น” เจ้าตัวน้อยลูบหัวอย่างไร้เดียงสา

ราวกับมองไม่เห็นบรรยากาศที่ตึงเครียด ราวกับมองไม่เห็นความโกรธเกรี้ยวที่ก่อตัวขึ้นในดวงตาของฮ่องเต้เฒ่า

“เฮ้อ เสด็จตา ท่านป้าเฟิ่งอวี่ พวกท่านคงไม่โกรธข้าหรอกนะ”

“เจาเจาเพิ่งจะสามขวบ พูดจาไม่เป็น พูดไปเรื่อยแบบเด็กๆ พวกท่านคงไม่โกรธเจาเจาใช่ไหม” เจ้าตัวน้อยน้ำตาคลอเบ้า ร้องไห้สะอื้นมองฮ่องเต้เฒ่า

เสียงร้องไห้ขององค์หญิงดังไปทั่วตำหนักหมิงกวง

ทุกคนต่างสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ฟู่ววว...” นางกล้าพูดจริงๆ!!

แค่เจอหน้ากัน คำพูดไร้เดียงสาของนางก็ฉีกหน้าอีกฝ่ายยับเยิน

ปัญหาคือ กลุ่มคนจากเป่ยเจาก็ล้วนเต็มไปด้วยความมึนงงและตกตะลึง

ราวกับว่านางด้นสดขึ้นมาจริงๆ

ฮ่องเต้เฒ่าแทบกัดฟัน แค่นคำพูดออกมาทีละคำ “ไม่โกรธ ไม่โกรธ เจาหยางกลับสู่มาตุภูมิ ตาดีใจจะตาย ตาจะโกรธทำไม”

“ใช่ไหม เฟิ่งอวี่”

หนานเฟิ่งอวี่กลืนความรู้สึกหงุดหงิด มือกำหมัดแน่น ก่อนจะตอบเบาๆ “ใช่แล้ว เจาเจายังเด็ก ยังไม่รู้เรื่อง ป้าไม่ถือสาเจาเจาหรอก”

ฮ่องเต้เฒ่าพูดต่อ “เราผิดต่อพวกเจ้าแม่ลูก”

“ในตอนนั้น เราได้รับความช่วยเหลือจากฮูหยินหนิง หมู่บ้านเถาหยวนก็ช่วยเหลือเรามากเช่นกัน"

“ต่อมา เมื่อกลับมายังวังหลวง เราสลบไสลไม่ได้สติ จึงทำให้พวกโจรบุกโจมตีหมู่บ้านเถาหยวน”

ลู่เจาเจาจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ “แล้วโจรคนนั้นคือใครหรือ”

สวี่สืออวิ๋นและคนอื่นๆ: เจาเจา เจ้าช่างเป็นกระบอกเสียงแทนพวกเราจริงๆ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน