หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 789

หมิงหลางได้ยินแบบนั้น

หมิงเสียนก็ได้ยินเช่นกัน

แม้แต่ผู้อาวุโสตระกูลหมิงฝั่งตรงข้ามก็ได้ยิน

ทันใดนั้น ท้องฟ้ายามราตรีอันมืดมิดถูกแหวกออก ลำแสงสว่างจ้าสาดส่องลงมายังพื้นโลก

ต้นไม้แห่งชีวิตทะลวงผ่านความมืด ปรากฏเป็นสีเขียวขจีท่ามกลางผืนฟ้าอันกว้างใหญ่

พุ่งชนเทพเจ้าแห่งความตาย หมอกดำค่อยๆ จางหายไปอย่างรวดเร็ว

ร่างจริงขนาดใหญ่ของเทพเจ้ายืนตัวอยู่บนยอดไม้

“เทพ…เทพเจ้าแห่งชีวิต!” หมิงหลางแหงนมองท้องฟ้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง

คำพูดของลู่เจาเจาเหล่านั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหู

“ขอพรจากข้า”

“ในนามของข้า ขอสั่งให้เสียนถิงรีบลงมายังโลกมนุษย์โดยเร็วที่สุด!”

หมิงหลางตัวสั่นสะท้าน ขนลุกซู่ไปทั่วร่างกาย

ราวกับถูกบีบคอ พูดอะไรไม่ออก

เขาเห็นเต็มสองตาว่าลู่เจาเจากำลังโบกมือให้เทพเจ้าบนยอดไม้

เทพเสียนถิงเสด็จลงมายังลานบ้านตระกูลหมิง

ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!

เสียงคุกเข่าลงกับพื้นดังอย่างต่อเนื่อง

ผู้อาวุโสรองตัวสั่น ฟันบนล่างกระทบกันเสียงดัง

เขาก้มหมอบอยู่บนพื้นด้วยความหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทิ้มจนไม่สามารถควบคุมได้

ใบหน้าของหมิงถิงเด็กหนุ่มอัจฉริยะที่อยู่ข้างๆ ซีดเผือด ไร้สีเลือด เขาคุกเข่าก้มต่ำลงกันพื้น ไม่กล้าแหงนมองเทพเจ้า แต่กำลังมองลู่เจาเจาด้วยความงุนงง

เทพเจ้าแห่งชีวิตถูกอัญเชิญมาได้แล้ว

เทพเสียนถิงที่ไม่ตอบรับการอัญเชิญมานานกว่าสิบปีได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว

ลู่เจาเจาวางน่องไก่ลง แล้วพูดกับหมิงหลางด้วยความรังเกียจว่า “คราวหน้าห้ามเอาน่องไก่เย็นชืดมาให้ข้ากินอีกนะ ไม่อร่อยเลย มันเลี่ยนด้วย…”

หมิงหลางพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน