หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 79

ลู่หยวนเซียวผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองตรงๆ

เขาแทบอยากจะคุกเข่าลงกราบไหว้บูชาด้วยซ้ำ

เคยได้ยินว่าพี่ใหญ่เก่งกาจทั้งดนตรี หมากล้อม ลายสือศิลป์ และจิตรกรรม สมดังคำร่ำลือจริงๆ…

การมีอยู่ของพี่ใหญ่ สามารถบดบังแสงสว่างของคนอื่นจนมิดได้

ลู่เจาเจานั่งบนตักพี่ชายแหงนหน้ามองฟ้า ปากเล็กๆ ร้องว้าวๆ ด้วยความตื่นเต้นไม่หยุด

โคมไฟพระโพธิสัตว์ค่อยๆ ลอยขึ้นไปรวมกับโคมนับหมื่นบนท้องฟ้า

โคมลอยเปล่งแสงสีขาวนวลลอยละล่องอยู่ระหว่างผืนฟ้าและแผ่นดิน

ลู่เจาเจากะพริบตาปริบๆ มือเล็กๆ ค่อยๆ ผนึกมุทรา พลังวิญญาณก็พุ่งเข้าใส่โคมลอย

ในพริบตา...

โคมลอยกระทงทั้งหมดลอยเคว้งเข้าล้อมรอบให้โคมพระโพธิสัตว์อยู่ใจกลาง

ราวกับดวงดาราบนท้องฟ้ากำลังโอบล้อมเทพเจ้าของพวกมัน

"พวกท่านดูนั่นสิ บนท้องฟ้าคืออะไร" มีคนตะโกนถามด้วยความประหลาดใจ พลางชี้มือขึ้นไปที่ท้องฟ้า

ในตอนนั้น ผู้คนกำลังยืนโอบล้อมชื่นชมพรสวรรค์ของลู่จิ่งไหวอยู่ที่หน้าเวทีสูง เมื่อสักครู่เขาเพิ่งจะได้รับคำสรรเสริญเยินยอจากผู้คน

แต่ตอนนี้ คนเหล่านั้นกลับแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

ความคึกคักและเสียงอึกทึกครึกโครมของเมืองทั้งเมืองดูเหมือนจะถูกกดปุ่มหยุดชั่วคราว

"นั่นคือพระโพธิสัตว์!!"

"พระโพธิสัตว์แสดงปาฏิหาริย์แล้ว!!"

"รีบมาดูเร็วเข้า พระโพธิสัตว์แสดงปาฏิหาริย์แล้ว!" ผู้คนต่างพากันตะโกนโห่ร้อง ทั้งยังคุกเข่าลงบนพื้นอย่างบ้าคลั่งและก้มหัวลงคำนับไม่หยุด

“สวรรค์ ทวยเทพปรากฏตัวขึ้นแล้ว ทวยเทพมาปกป้องคุ้มครองพวกเราใช่หรือไม่” ในขณะที่ทุกคนพากันส่งเสียงโห่ร้องยินดี ลู่จิ่งไหวที่ยืนอยู่บนเวทีสูงกลับรู้สึกประดักประเดิด เขาเม้มริมฝีปาก พยายามระงับความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ในใจ

คนทั้งเมืองกำลังกราบไหว้พระโพธิสัตว์

แต่ลู่เจาเจากลับไม่รู้เลยว่า โคมพระโพธิสัตว์ที่นางปล่อยไปนั้นสร้างความตื่นตระหนกขนาดไหน

ยิ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายหญิงใหญ่แห่งจวนจงหย่งโหวคุกเข่าอยู่ภายใต้โคมลอยทั้งคืน

มีควันดำหนาทึบพวยพุ่งขึ้นภายในจวน เหม็นไหม้จนเติงจือต้องย่นจมูก

"ไฟไหม้ที่ไหนเหรอ" นางเผลอดื่มหนักไปหน่อย ตอนนี้ฮูหยินของนางยังไม่สร่างเมาเลย

นางเงยหน้าขึ้นมองไปยังจุดที่ควันพวยพุ่ง

ฉับพลันนั้น ดวงตาก็เบิกกว้าง

“ฮูหยิน!!” เติงจือร้องเสียงหลงขึ้นในทันใด

“ไฟไหม้แล้ว ไฟไหม้!! ใครก็ได้ สวนหมิงเต๋อไฟไหม้แล้ว!!” เติงจือสั่นเทิ้มไปทั้งตัว เสียงกรีดร้องของนางเสียดดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของค่ำคืน

สวี่ซื่อตกใจสะดุ้งตื่น

“เยี่ยนซู เยี่ยนซูของข้า! เจาเจา!!” สวี่ซื่อหน้าซีดขาวไร้เลือดฝาด นางวิ่งโซซัดโซเซตรงไปยังสวนหมิงเต๋อ

สวี่ซื่อรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัวราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

ความกลัวของนางพุ่งทะยานถึงขีดสุด นางไม่สามารถร้องตะโกนออกมาได้แม้แต่คำเดียว “ฮือๆๆ!! ฮือๆๆ!" นางวิ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง

ประตูสวนหมิงเต๋อในยามนี้เต็มไปด้วยควันดำหนาทึบ